ตอนที่ 8 ความทรงจำ
1121 คำ
นิดเดียวคงไม่ตื่นหรอก...หลับลึกขนาดนี้
ไม่ลองก็ไม่รู้...ยังหวานอยู่ไหมนา...นิดเดียวนะ...นิดเดียว
ฉันค่อย ๆ ก้มลงให้ริมฝีปากของตัวเองสัมผัสริมฝีปากหมอก้องอย่างแผ่วเบา
อือ...ไม่ค่อยรู้รสเลย...
ขออีกครั้งแล้วกันนะ แล้วฉันก็ก้มลงแนบริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากเขา แต่...ครั้งนี้ฉันเผลอเม้มปากล่างของหมอก้องไปด้วย
“อือ...อือ...” มือหนากดท้ายทอยฉันแน่น ริมฝีปากของเราสองยังสัมผัสกันแนบแน่น เขาตื่นแล้ว...ตื่นแล้ว...ฉันไม่กล้าลืมตาเพราะความอาย จะอ้าปากห้ามก็โดนปลายลิ้นร้อน ๆ ตวัดไปมาในปากฉัน ดูดกลืนเสียงร้องของฉันให้หายไป
หวาน...อือ...หวานเหมือนเดิม...เหมือนเมื่อห้าปีก่อน
หมอก้องกำลังจะทำให้ฉันหมดแรง หมดอากาศหายใจ ฉันอ่อนระทวยในอ้อมกอดเขา เขาดึงฉันเข้าหาตัว แล้วลุกขึ้นนั่งตอนไหนไม่รู้ ทุกอย่างมันเหมือนโลกหมุนติ้ว ๆ...อ๋อ...ฉันคงยังเมาค้างไม่หายสินะ
แล้วฉันขึ้นไปคร่อมบนตักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่...ทานตะวัน อีกแล้วเหรอ อีกแล้วเหรอ
“อือ...อือ” เสียงครางของฉันเริ่มจับภาษาไม่ได้ หมอก้องถอนจูบจากปากฉัน...หวานจัง...ฉันกำลังตกอยู่ในพะวัง
เสียงรูดซิปเสื้อวอร์มของฉันดังทันที ทำให้รู้ว่าเป้าหมายต่อไปของเขาไม่ใช่ริมฝีปากของฉันอีกต่อไป
“หมอก้อง...อือ”
ฉันรีบเรียกสติเขากลับมา แต่เสียงเรียกของฉันไม่แข็งแรงเลย แถมมือทั้งสองข้างยังดันหัวเขาแนบเข้ากับหน้าอกของตัวเอง ทั้งยังแอ่นหน้าอกให้เขาอย่างไม่อาย...ทานตะวันสติ...สติ...ไม่มีสติอะไรแล้ว
ริมฝีหนาครอบครอง...ซุกไซ้อยู่บนหน้าอกฉัน...เสียงลมหายใจกระเส่าของเราทั้งสองคนรินรดกันจนสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมจากลมหายใจของเขา...ซึ่งตอนนี้ฉันดูท่าว่าพายุอารมณ์กำลังโหมกระหน่ำเราสองคน
“หยุดไม่ได้แล้วทานตะวัน ผมขอเถอะ” สิ้นคำขอที่น่าอายของเขา สติของฉันก็ล่องลอยไปไกลและมันคงไม่กลับอีกในวันนี้
เหมือนการรอคอยสิ้นสุดลง ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก มากเสียจนตอนนี้เสื้อวอร์มของฉันโดนเขาโยนทิ้งแบบไม่ไยดี เหมือนมันเกะกะลูกหูลูกตาเขาเสียเหลือเกิน
นายแพทย์ก้องภพ หรือ หมอก้อง Talks
ผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีคือกลิ่นหอมที่คุ้นเคยอยู่แค่ปลายจมูก ริมฝีปากนุ่มประทับริมฝีปากผมอย่างบางเบา ตอนแรกผมไม่ได้คิดจะทำอะไร แต่พอริมฝีปากนุ่มนั้นไม่ยอมหยุด การจูบที่ไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวบ่งบอกว่าเธอไม่ได้เก่งด้านนี้เอาเสียเลย...แต่มันกลับทำให้ผมโคตรอยากไปต่อ
ให้ตายเถอะทานตะวัน คุณเริ่มก่อนนะอย่าโทษผมทีหลังแล้วกัน คนอ่อนประสบการณ์จะทันเล่ห์เหลี่ยมเสือหิวอย่างผมได้เหรอครับ บอกเลยว่าไม่มีทาง
“หยุดไม่ได้แล้วทานตะวัน ผมขอเถอะ”
ผมไม่รอให้เธอตอบ จากนั้นเราทั้งสองก็ปล่อยให้ร่างกายเป็นไปตามแรงปรารถนา ผมไม่เคยมีความสุขแบบนี้มานานแล้ว...ไม่สิความรู้สึกนี้ต่างหากที่ผมคิดถึงและเฝ้ารอ
“อือ...อือ”
ความอ่อนนุ่มที่กลืนกินผมทั้งตัว จังหวะรักที่เร่าร้อน รอบแรกเราสองคนไปแตะฝั่งฝันอย่างรวดเร็ว น้ำรักพุ่งรดหน้าท้องแบนราบของทานตะวันมากมาย
“ขออีกได้ไหม ยังไม่อิ่มเลย โทษทีเมื่อกี้แตกเร็วไปหน่อย” คำขอหน้าด้าน ๆ ของผม...โคตรหน้าด้าน...แต่ผมไม่อิ่มจริง ๆ
“ค่ะ” เสียงตอบเบา ๆ ของเธอ หน้าเธอยังแดงเหมือนลูกตำลึง ผมก็อุ้มทานตะวันมาต่ออีกรอบในห้องนอน
“อือ...อือ” เสียงครางที่เริ่มดังขึ้นของทานตะวัน บ่งบอกว่าเธอมีความสุขเพียงใด เช่นเดียวกับผมที่ไม่เคยขอต่อรอบสองกับใครมาก่อน นอกจากผู้หญิงนิรนามเมื่อห้าปีก่อนเท่านั้น ครั้งนี้เป็นอีกครั้งที่ผมยังต้องการอีก ต้องการอีก ยังไม่อิ่ม ยังไม่อิ่ม...ทำไมผมหิวได้ขนาดนี้ ผมขอตะวันต่ออีกรอบและอีกรอบ..จนเธอต้องร้องขอ
“หมอก้องไม่ไหวแล้ว”
“อีกรอบเดียวนะ อีกรอบเดียว” และผมก็ยังหน้าด้านขออีกรอบ
“ค่ะ”
กว่าเราสองคนจะได้นอนก็เกือบเช้า...
“ตะวันไปอาบน้ำครับ”
ผมอุ้มทานตะวันเข้ามาในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายเธอจะได้สบายตัวขึ้น ผมรังแกเธอมากเกินไป จนร่างกายของเธอเต็มไปด้วยน้ำรักของผม น้ำรักที่เปื้อนหน้าท้องแบนราบและลำตัวของเธอ
ระหว่างที่อาบน้ำให้ทานตะวัน หัวใจของผมชาวาบ
“ทานตะวัน นี่ปานแดงเหรอ” เธอปล่อยผมยาวตลอดผมเลยไม่เคยเห็นปานตรงนี้มาก่อนเลย ผมจำได้ดี ปานนี้คือปานที่ผมเฝ้าตามหามาตลอดห้าปี
ตอนที่เธออาบน้ำผมที่ยาวถูกม้วนเก็บขึ้นไปมัดจุกไว้ที่กลางศีรษะทำให้เห็นปานแดงตรงกลางหลังชัดเจน...
“ค่ะ”
“ตะวันมองหน้าผม” ตอนนี้ใจผมเต้นแรงมาก..ไม่รู้จะพูดอะไรก่อนดี
“เมื่อห้าปีก่อน เรา...เอ่อ...เรา...เอ่อ...เราเคย”
“ค่ะ” ทานตะวันก้มหน้าไม่สบตาผมและพยักหน้ายอมรับ จังหวะนี้ผมอึ้งไปเลยเหมือนโลกหยุดหมุน เหมือนโดนตีแสกหน้า
“หมอก้องเราขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุให้หมอก้องเลิกกับหมอของขวัญ”
“ทำไมตะวันไม่เคยบอกผมเลย หลังจากเรื่องคืนนั้น ตะวันกับผมเราก็เจอกันอีกตั้งหลายครั้ง”
“ตะวันไม่กล้าบอก”
“ตะวันรู้ไหมว่าผมรู้สึกผิดแค่ไหน คุณรู้ไหมว่าผมไม่เคยมีความสุขจากการมีเซ็กซ์อีกเลย”
“แล้วก้องจะให้ตะวันทำยังไง เดินไปบอกเหรอว่าผู้หญิงใจง่ายที่นอนกับก้องคืนนั้นคือตะวัน”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น”
“แล้วถ้าตะวันบอกก้องตอนนั้น ก้องจะรับผิดชอบตะวันเหรอ” นั่นสินะ ถ้าผมรู้ตอนนั้นผมควรทำยังไง
“ก้องกลับไปเถอะ ตะวันอยากอยู่คนเดียว”
“ทานตะวัน!” เธอต้องทิ้งผมทุกครั้งที่ได้ผมหรือไง...ให้ตายสิ
“เรื่องวันนี้ก็ให้มันเหมือนเมื่อห้าปีที่แล้ว ระหว่างเราก็แค่วันไนต์”
“ทานตะวัน ผมขอโทษ”
“ถ้าเมื่อไหร่ หมอก้องพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับตะวันก็ค่อยมา ตอนนี้ตะวันอยากอยู่คนเดียว”
- ผู้เขียน
