องค์ชายบาร์ซาร์เงยหน้าจากงานที่กำลังทำขึ้นมององครักษ์หน้าห้องที่ก้าวเข้ามาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของตัวเองด้วยสายตาไม่พอใจ
“มีอะไรหรือนาจิฟ...”
“เอ่อ... คือบิสมาบอกกระหม่อมว่าตอนนี้คุณจาเมล่าไม่สบายมากพ่ะย่ะค่ะ”
ดวงตาสีนิลเนื้อดีที่อยู่ใต้แนวคิ้วเข้มสีเดียวกับนัยน์ตาหรี่น้อยๆ คล้ายกับกำลังประหลาดใจ “จะเป็นไปได้ยังไง เมื่อตอนเช้าฉันยังเห็นจาเมล่าเดินเล่นในอุทยานอยู่เลย...”
องครักษ์ก้มหน้าลงมองพื้นก่อนจะรีบก้าวทูลด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น
“กระหม่อมก็ไม่ทราบเกล้าพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมรายงานตามที่บิสมาแจ้งมาเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”
บาร์ซาร์กระแทกลมหายใจออกมาเสียงดัง ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปหยุดทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างของตำหนักหลวงที่ตัวเองใช้ประทับอยู่นิ่งนาน ความจริงเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับจาเมล่าแม่หญิงงามจากแคว้นควับบาร์แต่ที่ไม่ได้ปฏิเสธการหมั้นหมายเมื่อห้าปีก่อนก็เพราะทำตามคำขอร้องของพระราชบิดานั่น
