อามันต์เดินทอดน่องมาจนถึงกระท่อมกลางป่า เสียงสรรพสัตว์น้อยใหญ่ดังเซ็งแซ่โดยรอบทิศ ลมกระโชกแรงจนกิ่งไม้ไหวเอนตามแรงกระชาก เกิดการเสียดสีของเนื้อไม้ดังจนคล้ายเสียงกรีดร้องของหญิงสาว เขาแหงนใบหน้าคมคายที่ยังปรากฏเม็ดเหงื่อพราวขึ้นมองท้องฟ้า เมฆดำทมิฬกลุ่มใหญ่ลอยเคว้งคว้างอยู่เหนือยอดไม้สูงละลิ่ว ดวงตะวันกำลังถูกบดบังจนเกือบมิดทั้งดวง มันกำลังอับแสงลงเรื่อยๆ ทั้งที่เมื่อสักครู่แสงของมันยังเจิดจ้าร้อนแรงอยู่เลย...
พายุกำลังจะมาอีกแล้วสินะ...อามันต์พรูลมหายใจ ยกมือปาดเหงื่อบนใบหน้าทิ้ง ในมืออีกข้างเขาถือพวงผลไม้ผลระย้าเก็บมาได้จากในป่า ...
ก่อนแบนสายตาคมกล้ามองผ่านยอดเขาไปยังอีกทิศทางหนึ่ง สูงสุดตรงทิศนั้นมันเป็นที่ตั้งหมู่บ้าน ยาขอม หมู่บ้านขนาดเล็กที่มีจำนวนประชากรไม่ถึงหนึ่งร้อยคน ครั้งหนึ่งตอนสมัยเป็นวัยหนุ่มน้อย เขาเคยได้พักอาศัยอยู่ที่นั่น ก่อนจะระเห็จตัวเองออกมาอยู่ตามลำพังในป่าแห่งนี้.
