บทที่ 3
1113 คำ
“อย่าเพิ่งสงสารมากไป พยศ...” เมฆีห้ามลูกน้อง พลางเอ่ยบอกต่อ “เหรียญมันมีสองด้าน มองในอีกมุม บางทีสาวๆ พวกนี้อาจจะเสนอตัวเพื่อประมูลขายพรหมจรรย์ของเธอก็ได้ เห็นมีบ่อยไป ที่ผู้หญิงพวกนี้ประกาศประมูลความบริสุทธิ์ตามอินเตอร์เน็ต”
“เห็นจะจริงเหมือนที่เจ้านายพูด บางทีพวกเธออาจจะเสนอขายตัวเองก็ได้ ผู้หญิงบางคนก็ร้ายลึกกว่าที่เราเห็นจากภาพลักษณ์ภายนอก”
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ พยศ นายกำลังทำให้เราปวดหัวหนักกว่าเดิม” ร่างใหญ่กำยำพิงพนักโซฟา หลับตานิ่งเพื่อต้องการพักสายตา พักสมองชั่วขณะ
“เอ่อ...เจ้านายจะรอดูการประมูลในคืนนี้ไหมครับ”
พยศเหลือบสายตามองเจ้านาย ขณะเอ่ยถามไม่เต็มเสียงนัก ด้วยเกรงว่าคำถามของตนเองจะไปสะกิดตะกอนอารมณ์ของเจ้านายให้ขุ่นมัว
“ถ้านายอยากอยู่ดูการประมูล หรือจะเข้าร่วมประมูลก็แล้วแต่นาย”
เมฆีเอ่ยตอบทั้งๆ ยังคงหลับตานิ่งอยู่ เขาจับน้ำเสียงของลูกน้องได้ว่าอยากอยู่ดูการประมูล จึงเอ่ยอนุญาตออกไป
“เจ้านายล่ะครับ จะประมูลด้วยไหมครับ” พยศหยุดเว้นวรรคเพื่อรอดูปฏิกิริยาที่จะแสดงขึ้นบนใบหน้าคมเข้ม ก่อนจะเอ่ยบอกต่อ
“เผื่อมีสาวๆ ที่ถูกใจเจ้านายนะครับ”
“นายไปประมูลคนเดียวเถอะ จะจ่ายเช็คในชื่อของเราก็ได้ เราอนุญาต” มือใหญ่โบกปฏิเสธว่อน แถมยังใจป้ำให้ลูกน้องคนสนิทใช้เงินของเขาด้วย
“ขอบคุณมากครับเจ้านาย”
พยศยิ้มกริ่ม ยอมรับว่าอยากได้สาวๆ ไปนอนคลอเคลียในค่ำคืนนี้ เพราะเขาเองก็ห่างหายจากการมีเซ็กมานานเหมือนกัน
การสนทนาระหว่างเจ้านายกับลูกน้องชะงักไปชั่วครู่ เมื่อพนักงานเสิร์ฟสุดเซ็กซี่หุ่นสะบึมในชุดนุ่งน้อยห่มน้อย ประคอบรั่นดีราคาแพงบนถาดเงิน มาเสิร์ฟให้กับแขกวีไอพีทั้งสองคน
“บรั่นดีค่ะ คุณเมฆีขา...”
สาวเสิร์ฟบอกเสียงหวาน อยากคลานขึ้นไปนั่งบนตักของเมฆี เพื่อเอาอกเอาใจอีกฝ่าย หวังทิปจากอภิมหาเศรษฐีคนนี้ แต่พอเห็นดวงตาคมกริบลืมตาขึ้นจ้องมองเขม็งอย่างทรงอำนาจ ก็ถึงกับชะงัก ทำได้แค่เพียงยื่นแก้วบรั่นดีไปให้เจ้าของนัยน์ตาคมเท่านั้น
“การประมูลจะเริ่มเมื่อไร”
เมฆีถามเสียงแข็ง ขณะรับกระดกบรั่นดีเข้าปากรวดเดียวหมดแก้ว พอน้ำสีอำพันไหลลงสู่ลำคอ ก็รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาบ้าง
“เอ่อ...อีกสองชั่วโมงก็เริ่มประมูลแล้วค่ะ” เอ่ยตอบไปแล้ว สาวเสิร์ฟก็ควั่กบัตรแข็งๆ ใบหนึ่งออกมายื่นให้กับเมฆีด้วย
“คุณจอนนี่ฝากบัตรวีไอพีให้กับคุณเมฆีด้วยค่ะ”
เมฆีรับบัตรแข็งสีทองมาพลิกดู เลิกคิ้วขึ้นสูงขณะเอ่ยถาม “บัตรวีไอพีใบนี้ใช้เพื่ออะไร”
“สำหรับแขกวีไอพีที่จะเข้าไปร่วมประมูลสินค้าชิ้นเอกในคืนนี้นะคะ”
ดวงตาของสาวเสิร์ฟไหวระริกแพรวพราว จ้องมองเมฆีพร้อมกับกลืนน้ำลายลงด้วยความหิวกระหาย อยากได้ผู้ชายคนนี้ พอๆ กับอยากได้เงินจากชายหนุ่มด้วย
“หมายความว่า จะมีการประมูลสินค้าหลายเกรดในคืนนี้ยังงั้นหรือ”
เมฆีเอ่ยถามต่ออย่างรู้เท่าทัน พลางโยนบัตรวีไอพีที่ตนเองไม่ได้สนใจมากมายนัก ไปบนโต๊ะกระจกที่อยู่ด้านหน้าตนเอง
“ใช่ค่ะ คืนนี้จะมีสินค้ามาให้แขกประมูลหลายเกรดด้วยกัน สำหรับสินค้าเกรดเอ เฉพาะแขกที่มีบัตรทองใบนี้เท่านั้นที่จะเข้าไปประมูลได้”
“สินค้าของเจ้านายคุณ เกรดเออย่างที่พูดจริงหรือเปล่า” พยศเอ่ยถาม หลังจากฟังมานาน ก่อนจะหยิบบัตรใบดังกล่าวมาดูด้วย
“การันตีได้เลยค่ะ เพราะคุณจอนนี่คัดมาเองกับมือเลยค่ะ”
สาวเสิร์ฟหันไปเล่นหูเล่นตากับพยศบ้าง ไม่เป็นที่สนใจของเมฆีก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าหากเป็นที่ถูกใจของพยศ และอีกฝ่ายซื้อชั่วโมงของเธอ ก็คงทำเงินได้มากโขไม่แพ้กัน
แต่แล้วก็ต้องผิดหวังรอบสอง เมื่อได้ยินคำสั่งไล่ห้วนๆ จากเมฆี
“ออกไปได้แล้ว พวกเราต้องการอยู่เงียบ”
“ค่ะ คุณเมฆี”
เมฆีมองไปยังลูกน้องคนสนิท ส่งสัญญาณให้อีกฝ่าย ซึ่งพยศก็รู้ได้ในทันที จึงหยิบธนบัตรหนึ่งใบเป็นค่าทิปให้กับสาวเสิร์ฟ พออีกฝ่ายเห็นจำนวนเงิน ก็ถึงกับยิ้มกริ่ม รีบยกมือไหว้ แล้วออกไปจากห้องในทันที
“บรั่นดีอีกสักแก้วไหมครับเจ้านาย” พยศชูขวดบรั่นดีรอ ขณะเอ่ยถาม
“ก็ดี ได้บรั่นดีไปแก้วสองแก้วรู้สึกคึกคักขึ้นมาเหมือนกัน”
เมฆีตอบกลั้วเสียงหัวเราะ รอรับบรั่นดีจากลูกน้อง พอบรั่นดีมาอยู่ในมือก็ค่อยๆ จิบทีละนิดจนหมดแก้ว ไม่ได้ดื่มรวดเดียวเหมือนครั้งแรก
“เจ้านาย เอาอีกสักแก้วไหมครับ” พยศถามเอ่ยครั้ง หลังจากเจ้านายหนุ่มดื่มบรั่นดีหมดแก้ว และวางแก้วเปล่าไว้บนโต๊ะ
“ไม่ต้องแล้ว” เมฆีบอกมือปฏิเสธ หลับสายตาลง พร้อมกับออกคำสั่ง “เราอยากพักสักงีบ นายจะออกไปหาสาวๆ ก็ได้ เราอยู่คนเดียวได้”
“ไม่ครับ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้านายครับ ผมนั่งดื่มอยู่ที่นี่ดีกว่าครับ” พยศปฏิเสธ ไม่มีทางปล่อยให้เจ้านายหนุ่มเพียงลำพังเด็ดขาด
“ตามใจนายแล้วกัน”
เมฆีปิดเปลือกตาลง อยากพักสายตา พักสมองสักครู่ หลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน จนร่างกายอ่อนล้าอย่างเต็มที่แล้ว
ห้องวีไอพีที่เป็นกระจกใส เก็บเสียงได้ดี ไม่มีเสียงเพลงจากด้านนอกมารบกวน ไม่ถึงห้านาทีดี เมฆีก็หลับลึกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ปล่อยให้พยศนั่งดื่มบรั่นดีอยู่คนเดียวจนหมดไปค่อนขวด
++++++++++++++++
เมฆีไม่รู้ว่าตนเองหลับลึกเพราะความอ่อนเพลียไปนานเพียงใด แต่มาสะดุ้งตื่นอีกครั้ง เมื่อถูกพยศสะกิดเรียกเบาๆ
“เจ้านายครับ กลับบ้านกันเถอะครับ”
เมฆีบิดกายไปมาไล่อาการเมื่อยขบ พลางเอ่ยถาม “กี่ทุ่มแล้ว พยศ”
“ตีสอง จวนจะตีสามแล้วครับ เจ้านาย”
“กลับบ้านก็ดี ดึกป่านนี้แล้ว ถนนโล่ง รถไม่ติดเหมือนเมื่อตอนค่ำ”
เอ่ยบอกลูกน้องไปแล้ว เมฆีก็ทอดสายตามองลงไปยังด้านหน้าเวทีของผับแห่งนี้ และก็เห็นบรรดานักท่องราตรีกลัดมันทั้งหลาย กำลังชูป้ายเพื่อประมูลสินค้ากันอย่างสนุกสนาน
- ผู้เขียน
