ธีร์เดินทางกลับในอีกวันถัดมาเนื่องจากเที่ยวบินกลับเต็มหมดทุกสายการบิน ถึงสนามบินนานาชาติในตอนล่วงเข้าวันใหม่แล้ว โดยมีเก้ามารอรับที่ทางฝั่งผู้โดยสารขาออก
“อยู่ที่โรงพยาบาลไหน”
ถามอย่างพยายามระงับอาการไม่ให้ดูว่ากระสับกระส่ายจนเกินไป เก้าเงียบไม่ตอบ จนธีร์ต้องหยุดแล้วหันมามอง บัดนี้แววตาดูกระด้างจนเกือบหลุดความรู้สึกเจ็บลึกในโพรงอกออกมาให้เห็นอยู่รอมร่อแล้ว
“ว่าไง” ถามย้ำกับคนที่ส่งข่าวมาอีก เก้ากลืนน้ำลายก่อนหลบตาตอบ
“ไม่รู้”
“อะไรวะไม่รู้”
“ก็กูรู้ข่าวมาจากคนอื่นอีกที”
“ก็นั่นสิ แล้วคนอื่นที่มึงว่าเขาไม่บอกหรือไงว่าณิชาไปนอนอยู่โรงพยาบาลไหน”
“นี่แหละที่ไม่รู้”
“ไอ้…” ธีร์อารมณ์ขึ้นจนเกือบจะเข้ามาทำร้ายคนแจ้งข่าว เก้าผงะหนีบอกเสียงอ่อย
“อย่านะเว้ย ก็ไม่รู้จริงๆนี่หว่า”
ธีร์กลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากแล้วตรงดิ่งไปยังรถที่จอดรอรับยังประตูทางออก ขึ้นนั่งพร้อมกับใช้ความคิดอย่างหนักอยู่
