ตอนที่ 8
1082 คำ
ร่างกำยำทรุดฮวบลงมากอดรัดจูบไซ้เต้านม ฉันโอบกอดเขาด้วยสองแขน มือเรียวลูบไล้แผ่นหลังชุ่มเหงื่อ กล้ามเนื้อพี่อาร์มเกร็งจนเห็นริ้วลายเต้นระริกอยู่ใต้ฝ่ามือของฉัน
“เสียวที่สุดเลยค่ะพี่อาร์มจ๋า… ”
สองมือของฉันลูบไล้แผ่นหลังเลื่อมลื่นไปด้วยเหงื่อ
“ของน้องดากระตุกแรงมาก… ”
พี่อาร์มรู้ว่าฉันถึงจุดสุดยอด ยืนยันด้วยแรงบีบรัดภายในโพรงเนื้อของฉัน ขมิบแก่นกายพี่อาร์มอย่างแรง ในนาทีที่เขากลั่นน้ำกามออกมาสุดแรงรีดเคล้น
“พี่ก็เสียว… ที่สุดเลยครับน้องดา”
พี่อาร์มตอบแล้วซุกไซ้ใบหน้าเข้าหาเต้านมของฉัน กอดรัดราวจะไม่ยอมแยกจาก
ในค่ำคืนฝนโปรยที่ฉันเองก็ไม่นึกไม่ฝัน ว่าจะโดนพี่อาร์มพาเข้าโรงแรมม่านรูด แล้วเรื่องราวก็เลยเถิดอย่างที่ฉันเองก็ไม่คาดคิด…
อีกสัปดาห์ต่อมา
หลังจากเกิดเหตุการณ์ในคืนนั้น ด้วยความรู้สึกผิดในใจที่กำลังก่อตัวขึ้นในภายหลังจากที่พลั้งเผลอไปมีสัมพันธ์สวาท ทำให้ฉันพยายามหลบหน้าพี่อาร์ม ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาเราจึงไม่ได้เจอกันเลย
ที่โรงอาหารของโรงงาน
“เฮ้ย… อาร์ม ไอ้ก้องมันกำลังหาเพื่อนเที่ยวว่ะ… อาทิตย์นี้มึงว่างไหมวะ… ”
ขณะที่ฉันกำลังนั่งกินข้าวเที่ยงอยู่กับพี่ชัยและเพื่อนๆ ของเขาอีกสามคน จู่ๆ พี่อาร์มก็เดินผ่านมาใกล้โต๊ะที่พวกเรากำลังนั่งอยู่ พี่ชัยก็เลยตะโกนเรียก
“จะไปเที่ยวไหนกันวะ… ”
พี่อาร์มถามพลางเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะยาว ในมือถือถ้วยกาแฟร้อน
ฉันตกใจมาก…
แต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ รีบก้มหน้าก้มตาตักข้าวใส่ปาก ทั้งที่รู้สึกฝืดคอในทุกคำที่กลืนลงคอ ใจมันเต้นแรงเหมือนวัวสันหลังหวะที่แอบทำความผิดเอาไว้ จึงพยายามหลบหน้าพี่อาร์มมาตลอด กระทั่งวันนี้
“แก่งกระจาน… ไอ้ก้องมันอยากแคมป์ปิ้งว่ะ เที่ยวกันแบบตกปลานอนเต็นท์เล่นน้ำตก… ”
พี่ชัยสามีฉันอธิบายถึงรูปแบบของการท่องเที่ยวที่เพื่อนๆ ได้พูดคุยกันไว้
“น่าสนใจว่ะ… มีใครไปบ้างวะ… ”
พี่อาร์มยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม
“ก็มีกูกับดา ไอ้ก้องกับปิ่น… ถ้ารวมมึงด้วยก็ห้าคน… ”
พี่ชัยตอบคำถามถึงผู้ร่วมทริป ฉันแอบภาวนาขอให้พี่อาร์มปฏิเสธไม่ไปกับพวกเรา… แต่
“ไป… ”
คำตอบของพี่อาร์มทำเอาหัวใจของฉันกระตุกวูบ ดูเหมือนว่าฉันยิ่งหนีห่าง แต่พี่อาร์มกลับยิ่งเข้าหา…
“เออ… เดี๋ยวกูเตรียมเต็นท์นอนเอาไว้ให้ กูมีเต็นท์สองหลัง ไปรถไอ้ก้องนะ… ”
พี่ชัยสรุป…
รถของพี่ก้องเป็นกระบะสองตอนกว้างขวาง ด้านหน้าสองที่นั่ง ด้านหลังนั่งได้อีกสามคนสบายๆ และยังมีกระบะไว้ใส่สัมภาระที่ด้านหลัง
“งั้นตกลงตามนี้นะเพื่อน… เดี๋ยววันเสาร์กูแวะไปรับมึง… ”
พี่ก้องกล่าวกับพี่อาร์ม…
จากนั้นนั่งคุยกันมาอีกครู่สั้นๆ ก็พากันแยกย้ายไปทำงานในช่วงบ่ายถึงเย็นหลังจากออดสัญญาณในโรงอาหารดังขึ้น
และตอนเย็นของวันเดียวกันนั้นเอง เมื่อถึงช่วงเวลาพักสั้นๆ เพียงสิบห้านาทีในรอบบ่าย ตามกฎที่โรงงานกำหนดเอาไว้ให้พนักงานได้ผ่อนคลายอิริยาบถจากการทำงาน ก่อนจะกลับเข้าสู่ลายผลิตอีกครั้ง คราวนี้ยาวไปจนถึงเวลาเลิกงาน จู่ๆ พี่อาร์มก็โทรเข้ามาที่มือถือของฉัน ทำเอาฉันตกใจ แต่ก็กดรับ
“ดา… ”
เสียงของพี่อาร์มกรอกเข้ามาก่อน
“คะ… พี่อาร์มมีอะไรหรือเปล่าคะ”
ฉันถามทั้งที่รู้… ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงโทรหาฉัน
“พี่อาร์มเอาเบอร์มาจากไหน”
คราวที่แล้วที่โรงแรมม่านรูด พี่อาร์มขอเบอร์ แต่ฉันแกล้งลืม ก็เลยไม่ได้ให้ไว้
“ขอมาจากเพื่อนของดา… แต้วไงล่ะ… ”
พี่อาร์มหมายถึง ‘แต้ว’ เพื่อนสนิทของฉัน
“บ้าไปแล้ว… ”
ฉันตกใจ เพราะไม่อยากให้ใครสงสัยเรื่องนี้
“อย่าคิดมากนะครับ… แต้วคงไม่สงสัยอะไร พี่ไม่ได้เจอดาหลายวันแล้วนะ… วันนี้ได้เจอที่โรงอาหาร ได้เห็นหน้าแล้วยิ่งคิดถึง… ทำไมดาต้องหลบหน้าพี่ด้วยล่ะ… ”
คงเป็นเพราะความสัมพันธ์สุดลึกซึ้งเมื่อคราวก่อน ทำให้พี่อาร์มกล้าที่จะพูดกับฉันอย่างตรงไปตรงมา ต่างจากตอนที่ยังไม่มีอะไรกัน ตอนนั้นเขาไว้ท่าทีกว่านี้
“เอ่อ… ดาไม่ได้หลบหน้าพี่อาร์มนะคะ”
ฉันปากแข็ง…
เพราะรู้ดีว่าตัวเองหลบหน้าเขาจริงๆ วันนี้ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่าพี่ชัยสามีฉันบอกให้มากินข้าวด้วยกันที่แผนกของเขาเพราะต้องการคุยกันเรื่องไปเที่ยว ฉันก็คงยังไม่ได้เจอพี่อาร์ม
“แล้วทำไมตอนเย็นดาไม่มารอรถที่เดิมล่ะ… พี่ขับรถผ่าน จอดมองตลอด… แต่ก็ไม่เห็นดา… ”
พี่อาร์มกล่าว ฉันคิดอยู่แล้วเชียวว่าเขาต้องมองหาฉันตอนเลิกงาน
“คือ… ดาอยากกลับเองค่ะ”
“งั้นวันนี้เดี๋ยวพี่ขอไปส่งนะ… ตอนเย็นเจอกันที่เดิมนะ… ”
“ไม่ได้นะคะ… เดี๋ยวพี่ชัยสงสัย”
“วันนี้ไอ้ชัยทำโอจนถึงห้าทุ่มโน่นแหละ”
พี่อาร์มรู้ดีเพราะว่าอยู่แผนกเดียวกัน
“ไม่ได้ค่ะ… ”
ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง
“ดา… ไปกับพี่นะครับ ถ้าดาไม่อยากให้ไอ้ชัยรู้ดาต้องไปกับพี่… ”
พี่อาร์มเสียงแข็งขึ้น ทำเอาฉันตกใจ รู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังโดนข่มขู่
“คือ… ”
เจอประโยคนี้เข้าไปฉันถึงกับอึ้ง พูดอะไรไม่ออก ความกังวลต่างๆ นานาแล่นเข้ามาจู่โจมในหัว
“ถ้าไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ ตกลงเจอกันที่เดิมนะ… เดี๋ยวพี่แวะรับ… ”
พี่อาร์มสรุปแล้วกดตัดสาย ฉันนิ่งอึ้ง เริ่มรู้สึกว่าตัวเองได้ทำความผิดมหันต์เอาไว้ คำว่า ‘ถ้าไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่’ ที่พี่อาร์มเน้น… ทำเอาฉันกลัว
ในเวลาต่อมา
หลังจากเลิกงาน พี่อาร์มแวะรับฉันตรงจุดเดิมที่เคยยืนรอรถและเจอเขาเมื่อคราวก่อน
- ผู้เขียน
