กุหลาบในกรงใจ

แผนร้ายลักพาตัว

มินตราหอบหายใจเบาๆ เมื่อริมฝีปากของเธอถูกกดด้วยแรงที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและความคั่งแค้น ร่างบางที่คิดว่าตัวเองจะได้รับคำให้อภัยจากนาวิน บัดนี้กลับติดอยู่ในวงแขนแกร่งที่กอดรัดเธอแน่นจนไม่อาจดิ้นหลุด

“อื้อ... นาวิน...” เสียงของเธอขาดห้วงเมื่อเขาไม่ปล่อยให้เธอได้พูดต่อ ริมฝีปากร้อนของเขาบดเบียดเข้าหาอีกครั้ง ลิ้นร้อนแทรกซึมเข้ามาโดยไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธ

แว่นตาหนาๆ ที่เขาสวมไว้ตลอดเวลาก่อนหน้านี้ถูกดึงออกโยนทิ้งอย่างไม่แยแส ก่อนที่เขาจะเสยผมขึ้น เผยใบหน้าคมคายและดวงตาคมที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา

“คิดว่าผมจะให้อภัยคุณง่ายๆ เหรอ?” เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยกระซิบข้างหูเธอหลังจากผละจากจูบ ริมฝีปากของเขายังแตะเบาๆ บนผิวแก้มนุ่มของเธอ

มินตรามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและตกใจ “นาวิน... คุณ...”

เขาหัวเราะในลำคอ ดวงตาที่เคยดูอ่อนโยนกลับเยือกเย็น “คุณหลงกลผมเอง... คนอย่างคุณควรได้รับบทเรียน”

เขาดันเธอให้เอนตัวไปกับเบาะรถหรู นิ้วเรียวไล้ผ่านกรอบหน้าของเธอก่อนจะเลื่อนต่ำลงมาแตะที่ริมฝีปาก เขายิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ก่อนจะกดจูบเธออีกครั้ง คราวนี้เร่าร้อนและดุดันยิ่งขึ้น

มินตราครางแผ่วในลำคอ มือของเธอยกขึ้นผลักอกเขาเบาๆ แต่เขากลับจับข้อมือเธอไว้แน่น รั้งมันไว้เหนือศีรษะของเธอ

“คุณเคยทิ้งผมไป... วันนี้ผมจะเป็นคนทำให้คุณจำผมไปจนตาย” เขากระซิบชิดริมฝีปากเธอ ก่อนที่เขาจะครอบครองทุกสัมผัสของเธออย่างไม่ปล่อยให้เธอได้ตั้งตัว

นาวินยิ่งเพิ่มแรงกดดัน ริมฝีปากของเขาบดเบียดลงกับริมฝีปากของมินตราอย่างเร่าร้อน มือหนาของเขาลูบไล้ไปตามกรอบหน้าของเธอ ก่อนเลื่อนลงมาที่ลำคอระหงอย่างเชื่องช้า

“คุณรู้ไหม... ผมรอวันนี้มานานแค่ไหน” เสียงทุ้มต่ำของเขากระซิบเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความแค้นและแรงปรารถนา

มินตราสั่นสะท้าน ร่างกายของเธอสั่นเบาๆ จากแรงอารมณ์ที่ทั้งกลัวและหวั่นไหวไปพร้อมกัน “นาวิน... ได้โปรด...”

แต่เขาไม่ฟังคำวิงวอนของเธอ นิ้วเรียวลากผ่านลำคอของเธอ ไล้ลงไปจนถึงกระดุมเสื้อที่ถูกปลดออกทีละเม็ด เผยให้เห็นผิวเนียนขาวที่ทำให้สายตาคมของเขาไม่อาจละสายตา

“คุณยังเหมือนเดิม... สวย... และเย้ายวนเหมือนวันแรกที่เราพบกัน” เขากระซิบ น้ำเสียงพร่าต่ำของเขาทำให้มินตรารู้สึกถึงแรงสะท้อนในอก

“นาวิน... หยุดเถอะ... ฉัน...” คำพูดของเธอถูกหยุดด้วยนิ้วของเขาที่แตะเบาๆ บนริมฝีปากของเธอ

“หยุดเหรอ? คุณเคยหยุดไหม... ตอนที่ทำให้ผมเจ็บจนแทบตาย” น้ำเสียงของเขาเยาะเย้ย แต่ลึกลงไปแฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่ยังไม่เคยเลือนหาย

เขาโน้มตัวลงใกล้ ร่างสูงใหญ่บดเบียดลงกับร่างบางที่แทบจะดิ้นไม่หลุด ริมฝีปากร้อนของเขาประทับลงบนเนินอกของเธอ ก่อนจะลากลิ้นร้อนผ่านอย่างช้าๆ

“ผมจะสอนบทเรียนให้คุณเอง” เขาพึมพำ ก่อนจะดึงเธอขึ้นนั่งตัก แขนแกร่งรัดร่างของเธอแน่นจนไม่มีทางหนี

มินตราไม่สามารถหนีไปไหนได้อีก เสียงหัวใจของเธอดังก้องในอก ในขณะที่เขามอบทั้งความเจ็บและความปรารถนาให้เธออย่างที่เธอไม่อาจปฏิเสธ

นาวินกระชับแขนรัดร่างบางไว้แน่น ร่างเล็กของมินตราแทบจมหายไปในอ้อมกอดอันแข็งแกร่งของเขา เขาก้มหน้าลงแนบใกล้ริมฝีปากของเธออีกครั้ง ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาทำให้เธอสั่นสะท้าน

“คุณทำให้ผมเป็นแบบนี้เอง จำได้ไหม?” เสียงทุ้มต่ำกระซิบชิดริมฝีปากของเธอ ก่อนที่เขาจะกดจูบอย่างดุดันอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่จูบอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนและแรงปรารถนา

มินตราพยายามดันตัวเขาออก แต่กลับรู้สึกเหมือนกำลังสู้กับกำแพงหิน “นาวิน... ได้โปรด!” เสียงของเธอสั่นไหว แต่เขากลับยิ้มเยาะ

“ได้โปรดเหรอ?” นาวินหัวเราะในลำคอ ดวงตาคมจ้องมองเธอราวกับสัตว์นักล่าที่ไม่ยอมปล่อยเหยื่อ “คุณคิดว่าผมจะหยุดง่ายๆ เหรอ?”

เขาโน้มตัวลงอีกครั้ง มือใหญ่เลื่อนไล้ไปตามเส้นผมยาวของเธอ ก่อนจะลูบไล้ผ่านลำคอระหง สัมผัสนั้นทำให้มินตราหยุดนิ่งเหมือนถูกตรึงไว้

“คุณยังเหมือนเดิม... ทั้งสวย ทั้งเย้ายวน...” เสียงของเขากระซิบแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยแรงดึงดูด

นาวินยกตัวเธอขึ้นนั่งบนตัก ร่างของเธอสั่นสะท้านเมื่อเขากดมือใหญ่ลงที่สะโพกของเธอ รั้งให้เธอแนบชิดกับเขามากยิ่งขึ้น

“ผมจะทำให้คุณจำคืนนี้ไปตลอดชีวิต” เขาพึมพำด้วยน้ำเสียงที่พร่ำราวกับคำสัญญา ก่อนที่เขาจะกดริมฝีปากร้อนแรงลงบนลำคอของเธอ ไล้ลงจนถึงเนินอก

มินตราพยายามห้ามเขา แต่เสียงครางแผ่วที่หลุดออกมาจากริมฝีปากของเธอ กลับทำให้นาวินยิ่งกระตุ้นตัวเองมากขึ้น

“อย่าต่อต้านเลยมินตรา... คุณเองก็ต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?” น้ำเสียงของเขาทั้งเยาะเย้ยและลึกซึ้ง

มือใหญ่ของเขาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเธอ ขณะที่อีกมือค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ต้นขาของเธอ เขาดันขาของเธอแยกออกเล็กน้อย จนเธอต้องรีบจับแขนเขาไว้แน่น

“นาวิน... หยุดเถอะ!” เสียงของเธอขาดห้วง ขณะที่ร่างกายของเธอเริ่มทรยศต่อคำพูด

เขายิ้มร้าย ริมฝีปากของเขายังคงลากไล้ไปตามผิวเนียนของเธอ “หยุดเหรอ? ไม่หรอกมินตรา... คืนนี้คุณเป็นของผม”

แล้วเขาก็เริ่มบรรเลงจังหวะแห่งความปรารถนา ที่ไม่มีทางหวนกลับ