วันต่อมา...สนามบินสุวรรณภูมิ
หลังจากที่มั่นใจว่าไดอิจิจะไม่มาทวงน้องสาวคืน หิรัญจึงพาอาซามิเดินทางกลับประเทศไทยด้วยเครื่องบินส่วนตัว
ทันทีที่ล้อของเครื่องบินลงแตะรันเวย์ของสนามบินสุวรรณภูมิ นางฟ้าคนสวยก็มีอาการซึมเศร้าอย่างเห็นได้ชัด แม้หิรัญจะพูดอะไรออกไป แต่ดูเหมือนคำพูดเหล่านั้นจะไม่ผ่านเข้าหูของสาวเจ้าเอาซะเลย
“ยูกิครับ” หิรัญเอ่ยเรียกคนที่เอาแต่นั่งมองเหม่ออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน คล้ายกับกำลังวางแผนอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
“มะ...มีอะไรคะ?” อาซามิถามด้วยสีหน้าเจื่อนๆ
“พี่ถามว่าหิวหรือยังครับ” หิรัญทวนคำถามเดิมให้ฟังอีกครั้ง ก่อนจะกุมมือของสาวเจ้าให้เดินลงจากเครื่องบินไปด้วยกัน
“นิดหน่อยค่ะ” อาซามิตอบกลับไม่เต็มเสียง ก่อนจะเดินลงบันไดตามอีกฝ่ายไปขึ้นรถลีมูซีนสีดำเงาที่จอดรออยู่
“ฉันกับยูกิจะแวะทานอาหารที่โรงแรมก่อน” หิรัญหันไปสั่งคนสนิทที่นั่งคู่อยู่กับคนขับ
“ครับบอส” ชาญชัยขานรับ
