เธอมากับฝน
667 คำ
ตอนที่ 1
.
หญิงสาวที่กำลังนั่งรอใครบางคน พลางมองทะลุกระจกล็อบบี้ของโรงแรมหรูอย่างเดียวดาย ฝนที่ตกอย่างหนักอยู่ด้านนอกทำให้หล่อนนั่งมองออกไปด้วยความเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวมีเสียงฟ้าร้องดังมาเป็นระยะๆ ชุดเดรสสีเขียวมรกตที่หล่อนสวมอยู่เผยให้เห็นถึงร่องอกอวบอิ่มขาวผ่องเป็นยองใย
เวลาผ่านไปไม่นานก็มีผู้คนเดินเข้าออกภายในโรงแรมกันเป็นว่าเล่น และดูเหมือนว่าทางด้านนอกกำลังมีเหตุการณ์วุ่นวายอะไรบางอย่าง ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงของสามีภรรยาคู่หนึ่ง คุยกันเรื่องพายุฝนที่ตกหนัก จนทำให้ทั้งคู่เดินทางต่อไม่ได้
จิรัชยาได้ยินเรื่องราวที่ทั้งสองคุยกัน ก็นึกกลัวและเป็นกังวลใจอย่างมาก ก่อนจะพยายามตั้งใจฟังต่อไป
“เราขับรถต่อไปไม่ได้แล้ว ควรจะพักที่นี่สักคืนเถอะ” สามีบอกภรรยาหลังจากไปจองห้องพักเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“แต่ฉันอยากไปให้ถึงเร็วที่สุดนะพี่” เสียงภรรยาที่ไม่พอใจสามีตอบกลับมา
“ก็ตอนนี้เขาแจ้งว่ามีต้นไม้ล้มขวางทางอยู่ เราจะไปกันยังไง”
"แล้วทำไมพี่ไม่รอให้เขาเคลียร์ทางให้เสร็จก่อนละ จะรีบเปิดห้องทำไม"
" เชื่อพี่เถอะเราไปต่อกันไม่ได้หรอก ฝนตกหนักแบบนี้ มันมองไม่เห็นทางเลยด้วยซ้ำ ฝืนขับไปก็อันตรายเปล่าๆ"
เมื่อสักครู่ฝ่ายสามีบอกกับภรรยาว่า สาเหตุที่ต้องตัดสินใจขับรถย้อนกลับมาพักโรงแรมแห่งนี้เพราะกลัวอันตรายจากฝนตกและพายุลมแรง และต้นไม้ที่ล้มขวางถนน แต่ภรรยาอยากให้สามีขับรถไปต่อเพราะกลัวว่าจะไปไม่ทันนัดสำคัญ ทั้งคู่ถกเถียงกันอยู่นาน
จิรัชยาที่ได้ฟังก็พอจะเดาออกว่า สามีภรรยาคู่นี้เจออะไรกันมา และถ้าเป็นตัวเธอเองก็คงไม่กล้าขับรถกลับไปท่ามกลางสายฝนและลมพายุเช่นนี้เป็นแน่
คิดได้ดังนั้นจิรัชยาจึงเดินไปเปิดห้องพักบ้าง เผื่อว่าเธออาจจะขับรถกลับไม่ได้จริง ๆ และคิดว่าเตชินคงจะต้องติดแหงกอยู่บนถนนอีกนาน อย่างน้อยเธอคิดว่า...ถ้าได้นอนพักสักชั่วโมงสองชั่วโมงก็คงจะดี
หัวไหล่ขาวเปลือยตัดกับชุดสีเดรสสีเขียวมรกตที่หล่อนสวมใส่อยู่ เรือนผมยาวสลวยดำขลับเคลียอยู่แถวต้นคอช่วยเพิ่มเสน่ห์ให้กับหล่อนมากยิ่งขึ้น สายตาของผู้ชายทั้งไทยและเทศในล้อบบี้แห่งนั้นจ้องจับหล่อนกันเป็นตาเดียว ระหว่างที่เธอลุกเดินออกไปที่ฝ่ายต้อนรับของโรงแรม
“เปิดห้องพักห้องหนึ่งค่ะ เอาเป็นห้องสวีท”
“เอ่อ..คุณลูกค้าคะ ห้องสวีทเต็มหมดแล้วค่ะ”
“งั้นเอาเป็นห้องดีลักซ์ หรือซูพีเรียก็ได้ค่ะ”
“ห้องดีลักซ์เหลือหนึ่งห้องพอดีเลยค่ะ” หลังจากจองห้องพักเสร็จเรียบร้อย และยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเดินตามไปที่ห้องพักที่จองเอาไว้ เธอก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังมาจากกระเป๋าสะพายแบรนด์หรูเสียก่อน
“สวัสดีครับ คุณจิรัชยา สงสัยผมจะไปตามนัดของคุณไม่ทันเสียแล้ว พอดีตอนนี้มีต้นไม้ล้มขวางถนน เจ้าหน้าที่กำลังเคลียร์อยู่ แล้วผมก็ไม่รู้ว่าเค้าจะให้รถผ่านได้ตอนไหนครับ”
“คุณเตชิน!..ไม่ต้องรีบนะคะ จิรอได้ พอดีจิก็กลับไม่ได้เหมือนกัน” เธอรีบบอกขณะเดินตามพนักงานโรงแรมไปยังห้องพัก
“งั้น...ถ้าเจ้าหน้าที่เคลียร์ทางเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมจะรีบไปหาคุณนะครับ”
“ได้ค่ะ...ตอนนี้ฝนตกหนักมากเลย คุณเตชินค่อย ๆ ขับมานะคะ”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”
- ผู้เขียน
