Episode 2 เป็นถึงเมียมาเฟีย
1605 คำ
Episode 2
“อืม...คณิตศาสตร์กับภาษาไทย อ่านแล้ว ต่อไปอาเซียน ก็นะ...จำทั้งหมดห้ามย่อเพราะว่าอาจารย์ย่อแล้ว! ค่ะคุณอาจารย์!” ในตอนนี้เรากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงบริเวณสระน้ำของคฤหาสน์ มันเงียบสงบแถมยังเป็นส่วนตัวอีกด้วย ไม่ได้วุ่นวายเหมือนกับในตัวคฤหาสน์ที่มีแต่บรรดาชะนีน้อยใหญ่วี้ดว้ายใส่กัน “ประโยชน์ที่ไทยได้รับจากการเข้าร่วมเป็นสมาชิก อาเซียน ข้อหนึ่งการเข้าร่วมกลุ่มเป็นประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนทำให้เกิดการตลาดในภูมิภาคขนาดใหญ่”
“เธอเป็นเมียฉันนะ ไม่คิดจะมาปรนนิบัติฉันเหมือนคนอื่นๆ บ้างเลยหรือยังไง?” ร่างสูงในชุดสูทเดินเข้ามานั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวพร้อมจ้องมองเราด้วยสายตาหื่นกามปานจะกลืนกิน
“ข้อสองช่วยส่งเสริมการขยายตัวด้านการค้าบวกการลงทุน” เรามองเขานิ่งๆ ด้วยแววตาไร้ความรู้สึกบวกกับปากที่กำลังท่องจำแนวข้อสอบอย่างออกเสียง นั่นคือการไม่ให้เกียรติอำนาจมาเฟียของเขาสุดๆ
“ฉันคุยกับเธออยู่นะหงส์หยก” สายตาหื่นกามในตอนนั้นปรับเปลี่ยนเป็นสายตาดุดัน แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างมาก “ข้อสามทำให้ผู้ประกอบการในไทยปรับตัวตามสภาวะเศรษฐกิจ” และเราก็ยังคงอ่านออกเสียงให้เขาได้ยิน โดยที่สายตาของเราไม่ได้เหลียวมองเขาแม้แต่เศษเสี้ยวเลย เขามันก็แค่มาเฟียที่บ้าอำนาจกับเมียเท่านั้นแหละค่ะ...
“ถ้าเธอยังไม่คุยกับฉัน ฉันจะยิงป้าเธอทิ้ง” เขานั่งไขว่ห้างพร้อมล้วงปืนจากสูทสีดำออกมา ก่อนที่จะจ่อปืนกระบอกนั้นไปยังป้าพรที่กำลังเดินถือถาดน้ำส้มมาให้เรา
“ความฉิบหายมาเยือนกูแล้ว!” ป้าพรสบถหยาบพร้อมยืนนิ่งเบิกตากว้าง คนแก่ก็แบบนี้แหละค่ะ ป้าพรมักหลุดพูดจาไม่สุภาพออกไปอยู่เรื่อย อย่าเอาไปทำตามนะคะ มันไม่ดีค่ะ
“ถ้าให้เลือกระหว่างเงินกับความรู้ คุณจะเลือกอะไรคะ?” ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองร่างสูงนิ่งๆ ก่อนที่จะปิดหน้าหนังสือลงเพื่อพูดคุยกับเขา
“ใครๆ ก็ต้องเลือกเงินอยู่แล้ว” เขาลดปืนลงพร้อมเลียขอบปากยั่วเราเล็กๆ ผู้ชายอย่างคุณเหมันต์ก็มักจะทำอะไรน่าเกลียดแบบนี้อยู่บ่อยๆ มันอาจจะยั่วและใช้ได้กับภรรยาคนอื่นๆ แต่มันใช้ไม่ได้กับเรา...
“แต่หนูจะเลือกความรู้นะคะ จริงอยู่ที่เงินซื้อได้ทุกอย่างแต่สำหรับหนู เงินไม่สามารถซื้อความรู้ได้”
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากจะฟัง” เขาทำหน้าดุก่อนที่มือหนาจะยกขึ้นเสยผมตัวเอง หล่อไปหมดค่ะ ไปหมด...ไม่เหลืออะไรเลย!
“แต่หนูก็คุยกับคุณอยู่ไม่ใช่เหรอคะ?”
“.....”
“สำหรับหนูแล้วการสอบมันสำคัญเอามากๆ อีกอย่างการที่หนูเป็นแบบนี้มันก็เพราะคุณ คุณเป็นคนทำให้หนูต้องดรอปเรียน ซ้ำยังเลือกโรงเรียนที่ตัดเกรดโหดให้หนูอีก”
“เมียที่ไหนโยนความผิดให้ผัวกัน”
“หรือที่หนูพูดมันไม่จริงกัน โรงเรียนนี้มีกฎที่ว่าหากสอบปลายภาคตก ไม่ว่าคะแนนชิ้นงานอื่นๆ นั้นจะมีสะสมจนได้เกรดสองหรือสาม ก็ไร้ค่าทันที เพราะเมื่อสอบตกเกรดจะปัดเป็นศูนย์ทันที”
“กับอีแค่เกรด ยัดใต้โต๊ะก็จบแล้วนี่” เป็นคำพูดที่ต่ำทรามจริงๆ การยัดใต้โต๊ะเป็นเรื่องที่แย่มาก ไม่ว่าจะกับอะไรก็ตาม เรื่องเรียนหรือว่าซื้อตำแหน่ง รู้ไว้ซะว่ามันต่ำทรามและไม่ควรทำอย่างยิ่ง
“คุณภูมิใจเหรอคะ ที่ภรรยาคนที่สี่ของคุณเรียนเก่งได้เพราะเงินใต้โต๊ะ คุณมีภรรยาเหลืออีกตั้งสามคนไม่เห็นจะต้องมาวุ่นวายกับหนูเลย อย่าบอกนะคะว่าคุณบวกลบออกมาแล้วมันกลายเป็นว่าติดลบ สี่ลบออกหนึ่งง่ายแค่นี้เอง อย่าโง่สิคะ”
“แต่ฉันอยากจะมีอะไรกับเธอ!!!” ร่างสูงตวาดลั่น ทำเอาป้าพรที่เดินมาวางน้ำส้มตกใจสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่ป้านั้นจะเดินออกไป
“ได้ทุกโอกาสค่ะ...ที่ไม่ใช่ช่วงสอบ” มือบางหยิบแก้วน้ำส้มมาดื่ม พร้อมหยักคิ้วให้ร่างสูงอย่างผู้ชนะก่อนที่จะเดินท่องแนวข้อสอบเย้ยเขาและเดินจากมา “ข้อสี่เสริมสร้างขีดความสามารถของผู้ประกอบการในประเทศ ข้อห้ายกระดับความเป็นอยู่ของประชาชน”
“ยัยตัวแสบ!” เขากัดฟันพูด ก่อนที่จะทุบโต๊ะที่บริเวณสระน้ำด้วยความโมโห “โธ่เว้ย”
✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂
ช่วงเวลาของอาหารเย็น
“ทำไมหนูแต่งตัวไม่เข้าธีมเลยลูก!” กวางพูดแซะเมื่อเห็นเราใส่ชุดนอนแขนขายาวธรรมดารวมไปถึงการใส่แว่นเพราะต้องการที่จะอ่านหนังสือ ต่างจากพวกเธอที่แต่งตัวด้วยชุดนอนไม่ได้นอนยั่วอารมณ์ทางเพศสุดๆ
“พอดีว่าอยากจะรีบอ่านหนังสือค่ะ เลยคิดว่าใส่อะไรก็ได้ที่มันดูสุภาพเรียบร้อยในการรับประทานอาหารที่จะมีคุณผู้หญิงมารับประทานด้วย ต้องถูกกาลเทศะค่ะ เหมือนกับคำสมัยโบราณที่ว่า...” ทุกคนพากันเงียบเพื่อรอฟังประโยคที่เราจะพูดต่อ
“เป็นผู้หญิงต้องรู้จักรักนวลสงวนตัว” ว่าจบร่างบางก็ขยับแว่นเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงเตรียมตัวรับประทานอาหาร
“เธอหยุดอ่านหนังสือสักห้านาทีจะได้ไหม!” เมื่อเรานั่งลงข้างเขาและเตรียมตัวที่จะเปิดหนังสืออ่าน มือหนาของเขาก็รั้งไว้เป็นการห้าม พร้อมตวาดน้ำเสียงดุดันดังไปทั่วโต๊ะอาหาร
“ความฉิบหายมาเยือนอีพรอีกแล้ว!” ป้าพรทำหน้าตื่นด้วยความตกใจกลัว ส่วนเราทำได้เพียงสบตามองเขานิ่งๆ เรื่องอะไรจะต้องกลัว ถ้าเขาตบตีหรือทำร้ายอะไรใดๆ ในร่างกาย ก็อย่าได้หวังว่าจะได้ครอบครัวมันอีก!
“ได้ค่ะ..แต่ไม่ใช่ในช่วงสอบ” ร่างบางยิ้มมุมปากพร้อมสะบัดมือหนาออกและหยิบหนังสือเล่มนั้นมาเปิดอ่านอย่างไม่ใส่ใจคนข้างๆ ที่นั่งหน้าแดง โกรธจนควันออกหู
“เจียดไปเอาพัดมา!” กระต่ายที่นั่งอยู่ข้างๆ ตรงแขนซ้ายของคุณเหมันต์หันไปสั่งคนรับใช้ของตนเมื่อเห็นว่าสีหน้าของร่างสูงนั้นไม่ดี โกรธจนอยากจะกระโดดเตะโต๊ะอาหารออกไปนอกโลก
“ค่ะๆ พัดค่ะ” พี่เจียดคนรับใช้ส่วนตัวก็วิ่งหน้าตาตื่นหยิบพัดมาให้นายของตน
“ใจเย็นๆ นะคะที่รัก” กระต่ายรับมาและไม่รีรอที่จะพัดให้คุณเหมันต์
“น้ำหวานเย็นชื่นใจค่ะ” ส่วนกวางเธอก็ไม่น้อยหน้าหยิบน้ำหวานป้อนสู่ปากของร่างสูงทันที
“เกือบชีพวายแล้วไงกู ฟู่วววว” ป้าพรที่ยืนตักข้าวให้บรรดาคุณๆ ถอนหายใจแนบอกตัวเองด้วยความโล่ง เพราะถ้าเขาโกรธขึ้นมาจริงๆ ก็คงไม่พ้นการเอาป้าพร ป้าแท้ๆ ของเรามาเป็นข้ออ้างเพื่อที่จะขอมีอะไรกับเรา ปัญญาอ่อนจริงๆ เราจะปล่อยให้คนแบบนี้ครองตำแหน่งหัวหน้าแก๊งมาเฟียงั้นเหรอคะ
“มีเรื่องอะไรกัน?’ คุณผู้หญิงของบ้านหรือก็คือคุณแม่แท้ๆ ของคุณเหมันต์ ท่านเดินลงมานั่งยังโต๊ะอาหารพร้อมเอ่ยถามไถ่ถึงเหตุการณ์ที่แสนจะวุ่นวายอยู่ในตอนนี้
“หงส์หยกทำให้คุณเหมันต์อารมณ์เสียค่ะ” คุณผู้หญิงยังไม่ทันได้ถามความไปมากกว่านี้แม่กวางน้อยภรรยาคนที่สองตัวร้ายก็รีบฟ้องทันที
“เรื่องอะไรหงส์หยก?” คุณผู้หญิงฟังกวางจบก็ไม่ได้ลำเอียงที่จะหันมาถามความจริงกับเราต่อ ส่วนคุณเหมันต์นั้นก็เอาแต่นั่งหน้าเหวี่ยงอยู่ข้างๆ เรา
“หนูก็แค่อยากจะอ่านหนังสือ” ร่างบางตอบคุณผู้หญิงของบ้านไปด้วยเหตุผลโดยที่สายตานั้นยังคงอ่านหนังสืออยู่ เพราะเรื่องนี้มันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น “ช่วงนี้ใกล้สอบหนูไม่อยากสอบตก คะแนนปลายภาคสำคัญมาก ถ้ากลางภาคที่ง่ายๆ แล้วยังทำไม่ได้ ปลายภาคก็จะยิ่งทำไม่ได้อีกค่ะ แต่โชคดีกลางภาคหนูทำได้ ฉะนั้นปลายภาคก็ต้องทำได้ดีกว่า”
“โกรธเรื่องนี้?” ผู้เป็นแม่เอียงคอถามลูกชายของตนเล็กน้อย มันก็จริงอย่างที่คุณผู้หญิงท่านว่าโกรธเรื่องนี้เนี่ยนะ จะบ้า!
“คุณแม่ดูสิ! ขนาดคุยกับคุณแม่ยังอ่านหนังสือ! ผมอยากจะบ้าตายโว้ย!” ร่างสูงเกาหัวตัวเองด้วยความโมโหสุดขีดในใจของเขาอยากจะระเบิดไฟร้อนในกายออกมาและพังโต๊ะอาหารทิ้ง แต่ถ้าทำแบบนั้นคุณผู้หญิงจะไม่ได้รับประทานอาหารเย็นและคุณเหมันต์เองนั่นแหละที่จะโดนด่า
“ก็น้องอ่านหนังสือไหมล่ะ พวกเราเรียนจบกันแล้วจะไปเข้าใจอะไร” เราหันไปยิ้มเย้ยใส่เมื่อคุณผู้หญิงพูดในเชิงเข้าข้างเรา ร่างสูงกำหมัดแน่นพร้อมเบือนหน้าหนีเราไป
“ใช่ค่ะ เป็นถึงเมียมาเฟีย มีดีแค่สวยเนี่ย...อายเขาตายเลยนะคะ” เรายิ้มมุมปากก่อนที่จะก้มหน้าอ่านหนังสือต่ออย่างไม่สนใจภรรยาทั้งสามคนที่เหลือว่าพวกเธอทำหน้าเหนื่อยใจกับเราขนาดไหน
แต่แล้วยังไงล่ะ...เราไม่ได้ขอเงินเขามาเรียนนี่นา
- ผู้เขียน
