Chapter 20
1449 คำ
หลังจากที่หนูนิดได้คุยกับป้านมแจ่มทั้งสองคนก็พากันเดินเข้าบ้าน ทั้งที่วินพยายามพาเธอลงมาแต่ไม่ยอมกลับลงมาง่ายๆเพียงแค่ป้านมแจ่มมาหาเท่านั้น ดูรู้เลยว่าความสำคัญต่างกันมากขนาดไหนน่าน้อยใจชะมัดเลย
"ไม่ทำแบบนี้อีกนะคะคุณหนู มีอะไรต้องมาคุยกันก่อนอย่าทำป้านมแจ่มใจเสียอีกนะคะ"
ป้านมแจ่มเริ่มบ่นตามประสา หนูนิดยิ้มแห้งก่อนจะกอดท่านอย่างเอาใจ วินที่ตอนนี้มีโทรศัพท์ด่วนเข้ามาต้องออกไปรับสายก่อน
"ป้านมแจ่มอยู่กับหนูนิดก่อนนะครับ ผมขอไปรับโทรศัพท์สักครู่"
เขาเดินมาลูบผมหญิงสาวก่อนจะเดินถือโทรศัพท์ออกไป หนูนิดเห็นฟาร์ยืนอยู่ห่างๆก็เกิดอยากจะถามคำถามมากมายอยู่ภายในใจ
"คุณหนูโกรธคุณวินเหรอคะที่เขางานยุ่งจนไม่มีเวลามาอยู่ดูแล"
ป้านมแจ่มเอ่ยถามตามตรง หนูนิดส่ายหน้าเล็กน้อยอย่างไม่รู้จะตอบยังไง แต่มีบางคำถามที่อยากจะถามอยู่เหมือนกันและเธอควรต้องรู้คำตอบก่อนตัดสินใจ
"ระหว่างที่หนูนิดไม่อยู่ คุณป๋ามีใครมั้ยคะ"
หนูนิดกระซิบถามป้านมแจ่ม เธอมองซ้ายมองขวาก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อยพร้อมตอบคำถาม
"จะไปมีได้ยังไงล่ะคะ วันๆเอาแต่ตามหาคุณหนู สี่ปีมานี้เขาแทบจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว นี่ถ้าคุณหนูยังไม่กลับมาอีกเขาคงแย่กว่านี้"
หนูนิดนิ่วหน้าเล็กน้อยอย่างสงสัย แสดงว่าตลอดสี่ปีมานี้คุณป๋าไม่เคยพาผู้หญิงคนนั้นและลูกของเขามาที่นี่อย่างนั้นเหรอ
"คงไม่ขนาดนั้นมั่งคะ"
"ขนาดนั้นเลยค่ะคุณหนู กลับมาถึงบ้านบางวันก็เมามา ลำบากคุณฟาร์ต้องแบกมาส่งตลอด ถ้าอยากรู้อะไรถามคุณฟาร์เถอะค่ะรู้ทุกเรื่อง"
หนูนิดเงยหน้ามองฟาร์ที่เดินไปมาอยู่ตรงประตู หนูนิดหันมากุมมือป้านมแจ่มไว้ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
"หนูนิดอยากกินข้าวผัดฝีมือป้านมจังเลยค่ะ ทำให้ได้มั้ย"
"ได้สิคะ ดูสิเนี้ยสี่ปีมานี้กินอยู่ยังไงทำไมถึงผอมลงมากขนาดนี้ ไม่เอาแล้วนะคะป้านมขอร้องเลย อย่าไปไหนอีกทำใจไม่ได้แล้ว"
หนูนิดหอมแก้มป้านมของเธอก่อนผละออกแล้วปล่อยให้เธอเดินออกไป หญิงสาวลุกขึ้นเดินมาหาพี่ฟาร์ก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัย
"ขอคุยด้วยได้มั้ยคะพี่ฟาร์"
"ได้สิครับ คุณหนูอยากจะถามอะไรเหรอ"
"ผู้หญิงที่ชื่อเฟียส ที่เป็นดาราคนนั้นเธอมีความสัมพันธ์แบบไหนกับคุณป๋าคะ"
หนูนิดเอ่ยถามตามตรงและเป็นฟาร์เองที่ลำบากใจในการตอบคำถามของเธอ
"ถามคุณวินเองมั้ยครับ"
"ตอบหนูนิดมาค่ะว่าเขาสองคนเป็นอะไรกัน"
หนูนิดกอดอกมองฟาร์อย่างกดดัน เขาหันซ้ายหันขวาก่อนจะกระซิบเสียงเบา
"ถ้าผมบอกไปแล้วคุณหนูจะไม่โกรธคุณวินนะครับ"
หนูนิดมองฟาร์อย่างระแวง หรือว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันมากกว่าอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นบอกจริง
"ไหนบอกมาสิคะว่าเป็นยังไง"
"คือก่อนหน้าที่คุณหนูยังอายุไม่ถึงสิบแปด คุณวินเขาเลี้ยงผู้หญิงไว้หลายคน ไม่ใช่แค่คุณเฟียสครับแต่รวมไปถึงคนอื่น แต่ความสัมพันธ์ของทุกคนก็คือคู่นอนชั่วคราวเท่านั้น"
หนูนิดถึงกับอึ้งไปเมื่อได้ฟังเบื้องหลังของชายหนุ่ม นี่แสดงว่าคุณป๋าของเธอคงจะร้ายเรื่องผู้หญิงใช่เล่นเหมือนกัน แต่ก็นั้นแหละเธอไม่ได้เกี่ยวอะไรก็ไม่มีสิทธิ์จะมาหึงหวงเลย
"แต่ว่าก่อนคุณหนูอายุสิบแปดปีบริบูรณ์ เขาให้ผมไปจัดการผู้หญิงทุกคนเพื่อตัดความสัมพันธ์ทั้งหมด"
"หมายความว่าผู้หญิงที่ชื่อเฟียสไม่ยอมจบเหรอคะ"
หนูนิดพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้บ้างแล้ว เพราะตอนนั้นผู้หญิงคนนั้นยังมาวนเวียนอยู่ใกล้คุณป๋า แถมยังทำเหมือนกำลังขอความเห็นใจจากผู้ชายด้วย ฟาร์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยอธิบายอีก
"ใช่ครับ เธอไม่ยอมจบแล้วมาวนเวียนหาทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก แต่คุณวินเขาไม่ยอมและเคยสั่งในบรรดาผู้หญิงว่าห้ามมายุ่งกับคุณหนูและที่บ้านเด็ดขาด ยิ่งใครเกิดรักเขาขึ้นมาต้องออกไปทันที นั้นคงเป็นสาเหตุที่เธอรับไม่ได้เพราะคงหลงรักคุณวินไปแล้ว"
หนูนิดเริ่มรู้แล้วว่าตัวเองถูกผู้หญิงคนนั้นปั่นหัว หล่อนคงแค้นใจที่รักคุณป๋าแต่เขาไม่รักตอบแถมยังเทหล่อนอีก จากการใช้ชีวิตสี่ปีที่ผ่านมาเธอเจอคนมาทุกรูปแบบและเริ่มทันคนถึงรู้จักมารยาสารพัดของมนุษย์
"มีอะไรรึเปล่าครับคุณหนู หรือว่าสาเหตุจริงๆคือคุณเฟียสไปพูดอะไรที่ทำให้คุณหนูรู้สึกแย่รึเปล่า"
"ก็ใช่นะสิคะ หล่อนบอกว่าท้องกับคุณป๋า และวันหนึ่งหนูนิดเองที่จะต้องกลายเป็นหมาหัวเน่า ตอนนั้นหนูนิดรู้สึกเหมือนถูกแย่งความรักไป แล้วมันรับไม่ได้ก็เลยตัดสินใจออกมาแบบนั้น ไม่น่าเลยนี่หนูนิดถูกยัยป้านั้นหลอกเหรอเนี้ย"
หนูนิดบ่นออกมาอย่างโมโห ฟาร์ถึงกับบางอ้อเมื่อรู้สาเหตุที่คุณหนูของบ้านแพคกระเป๋าเดินออกมาแบบนั้น แต่ก็ไม่แปลกใจเพราะการเลี้ยงดูของบ้านนี้คือเด็กสาวไม่เคยเผชิญกับโลกภายนอกมาก่อน เลยทำให้ถูกปั่นหัวง่ายแบบนี้
"เพราะตอนนั้นคุณหนูคือผ้าขาว คุณวินและป้านมแจ่มเลี้ยงคุณหนูมาแบบไม่เคยเจอโลกภายนอก ไม่รู้ถึงความเลวร้ายของมนุษย์ ตอนนั้นถ้าโดนปั่นหัวแล้วเชื่อมันก็ไม่แปลกครับ แต่นี่ผ่านมาสี่ปีแล้ว เป็นสี่ปีที่คุณหนูได้เติบโตเรียนรู้โลกภายนอกด้วยตัวเอง ผมเชื่อว่าคุณหนูแยกแยะได้แล้วว่าควรจะทำยังไง"
ฟาร์ยิ้มออกมาบางๆ บางทีคุณหนูนิดอาจจะมีวิธีจัดการความรู้สึกต่างๆได้ และคุณวินเองอาจจะไม่ต้องเหนื่อยที่จะต้องมาอธิบายเรื่องราวต่างๆอีก หญิงสาวหันไปมองหน้าฟาร์ก่อนจะยิ้มออกมา
"อย่าบอกเรื่องนี้กับคุณป๋านะคะ"
"ทำไมล่ะครับ ถ้าคุณหนูเล่าให้ฟังคุณวินไม่ปล่อยคุณเฟียสไว้แน่ เพราะเขาเคยเตือนทุกคนแล้วว่าใครมายุ่งกับคุณหนูไม่ตายดีแน่"
หนูนิดยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
"ในเมื่อหนูนิดเป็นคนถูกผู้หญิงคนนั้นปั่นหัวเอง เพราะฉะนั้นคนที่จะต้องเอาคืนก็ต้องเป็นหนูนิดเอง อย่าบอกคุณป๋านะคะเรื่องนี้"
ฟาร์มองหญิงสาวอย่างทึ่ง ไม่คิดว่าคุณหนูน้อยที่บ้านหลังนี้เลี้ยงอย่างกับไข่ในหิน บัดนี้โตขึ้นมาเยอะแล้ว
"คุณหนูโตขึ้นเยอะเลยนะครับ"
"ใช้คำผิดไปหน่อยนะคะ หนูนิดไม่ได้โตขึ้นแต่ว่าทันคนขึ้นต่างหาก บางทีประสบการณ์สี่ปีมานี้มันสอนหนูนิดให้เป็นคนไม่ยอมคน"
เธอยิ้มมุมปากออกมาก่อนจะนึกไปถึงยัยป้ามหาภัยที่มาทำลายช่วงเวลาที่เธอจะได้อยู่กับคุณป๋า
"หนูนิดไม่เอามันไว้แน่!"
เธอเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป เจอคุณป๋าของเธอเดินเข้ามาพอดี ชายหนุ่มเดินมากอดหญิงสาวไว้หลวมๆก่อนจะเอ่ยเสียงอ้อน
"หนูนิดหิวเหรอคะถึงให้ป้านมแจ่มทำอาหารให้"
เธอมองชายหนุ่มก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
"ค่ะ"
"หนูกลับมาอยู่ที่นี่นะ อย่าไปไหนอีกเลยป๋าขอร้อง ส่วนเรื่องทุกอย่างป๋าจะอธิบายให้หนูเข้าใจเองถึงเรื่องตอนนั้น ป๋าไม่ได้ตั้งใจทิ้งหนูเลยนะคืองานมันยุ่งมากแล้วกะ..."
"ตกลงค่ะหนูนิดจะกลับมาอยู่ที่นี่"
ชายหนุ่มเบิกตากว้างก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ
"ไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ยคะ หนูจะกลับมาอยู่ที่นี่กับป๋าใช่มั้ย"
"ค่ะ หนูนิดจะกลับมาอยู่ที่นี่กับคุณป๋า"
- ผู้เขียน
