Chapter 7
1439 คำ
หลังจากละครจบเขาก็หันไปมองเด็กสาวที่ตอนนี้นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขา ชายหนุ่มใช้มือเกลี่ยปอยผมที่ปรกใบหน้าออกก่อนจะจุ๊บหน้าผากเธอแผ่วเบา
"หนูนิด... หลับซะแล้ว"
เขายิ้มออกมาก่อนจะอุ้มเธอขึ้นแล้วพาไปนอนลงบนเตียงนอน ทั้งชีวิตคงมีแค่หนูนิดคนเดียวเท่านั้นที่ได้นอนบนเตียงนี้ เขาชอบเวลาที่เธออ้อนขอมานอนด้วยมันเป็นช่วงเวลาที่เขาไม่ต้องคิดอะไรและนอนกอดเธอแล้วหลับไปอย่างสบายใจ
"ฝันดีนะคะเด็กน้อย ป๋าไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวมานอนกอด"
เขาเอาตุ๊กตาหมูน้อยไปวางไว้ข้างๆเพื่อให้เธอนอนกอดไปก่อน จากนั้นเขาก็ไปจัดการตัวเองแล้วมานอนกอดหญิงสาวแล้วนอนหลับไปด้วยกัน
เช้าวันต่อมา...
หนูนิดที่เผลอหลับไปในอ้อมกอดของชายหนุ่มก็ตื่นนอนก่อนอาจจะเพราะว่าชินในการตื่นไปโรงเรียนเช้าจึงทำให้เธอไม่เคยตื่นสาย เธอใช้นิ้วจิ้มจมูกของเขาเผลอมองอย่างเพลิน เวลาคุณป๋าของเธอหลับดูน่ารักมาก แต่เวลาตื่นดูเจ้าเล่ห์เอาเปรียบเธอตลอด โดยเฉพาะชอบขอรางวัลจนบางทีแก้มเธอเองแหละที่ช้ำเองเพราะเขาไม่ยอมให้เธอทำฝ่ายเดียว
วินค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ตื่นมาก็เจอเด็กน้อยจ้องหน้าเขาตาแป๋วนิ้วเล็กยังจิ้มจมูกเขาเล่นอยู่เลย ให้ตายสิทำไมน่ารักขนาดนี้
"ตื่นแล้วเหรอคะคุณป๋า"
"ตื่นแล้วค่ะ หนูตื่นนานยังคะทำไมถึงไม่ยอมปลุกป๋าเลย"
เด็กน้อยส่ายหน้ายิ้มหวานใครจะปลุกเขาล่ะเธอรู้ว่าคุณป๋างานหนักมาก ไหนจะต้องแบ่งเวลามาให้เธออีก แทบจะไม่มีเวลาพักผ่อนเลยด้วยซ้ำไป
"ไม่เอาค่ะหนูนิดรู้ว่าคุณป๋าไม่ค่อยได้พักผ่อน วันนี้หนูนิดหยุดนะคะไม่ได้ไปโรงเรียน คุณครูให้หยุดอ่านหนังสือสอบค่ะ"
เด็กน้อยเอ่ยเสียงใสก่อนจะซุกหน้ากอดชายหนุ่มอย่างโหยหาความอบอุ่น เขาลูบผมเธอก่อนจะเอ่ยออกมา
"ถ้าหนูหยุดงั้นป๋าก็ไม่ไปทำงานแล้ว"
"คุณป๋าจะหยุดอยู่กับหนูนิดเหรอคะ"
"ใช่ค่ะวันนี้ป๋าให้หนูนิดทั้งวันเลย หนูอยากไปไหนมั้ยเอ๋ย"
เด็กน้อยยิ้มออกมาอย่างดีใจ แสดงว่าวันนี้เธอจะได้อยู่กับเขาทั้งวันเลย แต่เธอมีเรื่องที่จะต้องไปทำก่อนอันดับแรก
"งั้นวันนี้คุณป๋าไปซื้อของเจ้าองุ่นกับหนูนิดนะคะ แล้วก็หนูนิดอยากไปกินชาบูด้วย คุณป๋าไปด้วยกันนะหนูนิดเลี้ยงเอง"
เด็กน้อยหัวใจสปอร์ตมาก มีการเลี้ยงเขาด้วยแหะน่ารักใช่มั้ยล่ะ
"ไปสิคะ ว่าแต่มีเงินเยอะมากเลยเหรอเรานะ จะเลี้ยงนั้นเลี้ยงนี่ป๋าเนี้ย เดือนก่อนก็ซื้อนาฬิกาให้ป๋าแอบเอาเงินค่าขนมไปเก็บไว้ใช่มั้ย"
เขาเอ่ยเสียงดุ เขาให้เงินหนูนิดทุกเดือนเดือนละสองหมื่นบาท ไม่รวมค่าไปโรงเรียน ค่ากิจกรรมต่างๆอีก แต่เดือนที่ผ่านมาเธอซื้อของขวัญให้เขาเป็นนาฬิกาหรูราคาหลักหมื่น สำหรับเด็กอายุสิบแปดปีถือว่าเก่งมากที่ซื้อได้
"หนูนิดไม่ได้ซื้ออะไรนี่คะ ในบัญชีมีอีกเยอะเลย"
"ทำไมหนูไม่หาของอร่อยๆทานบ้างคะ โรงเรียนมีร้านขนมเยอะแยะเลย อยากได้ของอะไรก็ซื้อบ้างสิทำไมงกจังตัวแค่นี้"
เขาบีบจมูกเด็กน้อยอย่างหมั่นไส้ จะเก็บไว้ทำไมนักหนาเงินนะ อยากได้เงินแสนเงินล้านเขาพร้อมโอนให้ทุกเวลา ไม่ต้องเก็บไว้มากขนาดนั้นก็ได้
"ก็เพราะคุณป๋านั้นแหละ ซื้อนั้นนี่มาให้ตลอด แม้แต่ชุดที่หนูนิดใส่ครึ่งตู้เสื้อผ้าก็เป็นคุณป๋าซื้อมาเอง แล้วหนูนิดจะอยากได้อะไรล่ะคะ พออยากได้รองเท้าจะไปซื้อคุณป๋าก็ซื้อมาก่อน แล้วก็มาขอรางวัลตลอด อีกอย่างของอร่อยไม่ต้องซื้อค่ะ ป้านมแจ่มใส่กล่องให้ตอนเช้าทุกวัน ทั้งผลไม้ ขนมเค้ก น้ำผลไม้ หนูนิดกินจนอ้วนแล้วเนี่ย"
เธอเริ่มบ่นออกมาตามประสา เพราะเขานั้นแหละที่ตามใจและเอาใจเธอมากเกินไป จนทำให้เธอไม่ได้ทำอะไร ไม่อยากได้อะไร เพราะแค่เอ่ยออกมาว่าอยากได้นั้นนี่อีกวันเธอก็ได้ตามคำที่พูดออกมา
"ก็ป๋าเห็นว่ามันน่ารักก็เลยซื้อให้นี่ คราวหลังก็บอกสิคะว่าอยากเลือกเองเดี๋ยวพาไปบ่อยๆ"
เขาลูบผมเด็กน้อยอย่างเอ็นดู ตัวแค่นี้ริอาจบ่นซะแล้ว หนูนิดยิ้มออกมาจนตาหยี ก่อนจะลุกขึ้นแล้วอุ้มหมูน้อยของเธอไปด้วย
"หนูนิดจะกลับห้องแล้วค่ะไปเปลี่ยนชุดก่อน คุณป๋าตามไปนะคะ"
"แล้วเอาหมูน้อยไปทำไม เดี๋ยวหนูก็ต้องมานอนที่นี่อยู่ดี"
"ฝากป้านมแจ่มซักให้ค่ะ มันไม่ได้ซักหลายวันแล้วเดี๋ยวมันจะเน่า"
"ไม่เน่านะเมื่อคืนป๋าดมอยู่ หอมออก"
"หมายถึงหมูใช่มั้ยคะ"
เด็กน้อยเอ่ยถามอย่างใสซื่อ ทั้งๆที่ตอนพูดเขาไม่ได้มองสิ่งที่กำลังพูดถึงเลยสักนิด เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะขยับใบหน้ามาหอมแก้มเด็กน้อยหลายฟอด
"หอมออก ซักทำไม"
"คุณป๋า! หนูนิดหมายถึงหมูไม่ใช่แก้มค่ะ"
เด็กน้อยหน้าแดงก่ำด้วยความเขินก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องของเขาทันที โดยใช้ประตูที่ทะลุถึงกันได้ เขาทำไว้ตั้งแต่หนูนิดเด็กๆแล้ว เพราะเธอนอนคนเดียวเขาต้องเข้าไปหาบ่อยๆ เพราะตอนนั้นเขาทำงานหนักแถมเรียนด้วยไม่สามารถไปนอนกับเธอได้ ก็เลยต้องทำประตูแล้วแอบไปดูบ่อยๆ
เขายิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองส่วนหนูนิดหิ้วกรงเจ้าองุ่นมาด้วยก็มาเล่นกันในห้องนอนต่อ
"องุ่นทำไมตัวเล็กจังเลย เดี๋ยวหนูนิดซื้ออาหารมาให้นะกินให้อ้วนไปเลยเนาะ ต้องมีชุดสวยๆใส่ด้วยนะ"
เธอจัดกรงให้เจ้าตัวเล็กอย่างสนุก แบบนี้ก็มีเพื่อนเล่นแล้ว เธอเป็นประเภทไม่ชอบออกไปข้างนอกกับเพื่อน แต่พวกเขามาเที่ยวหาบ่อยๆอยู่นะแต่เวลาจะขอไปไหนคุณป๋าจะไปด้วย เกรงว่าเพื่อนจะอึดอัดก็เลยไม่ไปดีกว่าทั้งๆที่พวกเพื่อนเธอชอบนะเวลาคุณป๋าไปด้วยเพราะกินฟรีเที่ยวฟรีตลอด แต่เธอเกรงใจเขาจริงๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ว่าไงคะ"
หนูนิดตะโกนออกไปก่อนจะวางเจ้าองุ่นลงแล้วเดินมาเปิดประตู คุณป๋าของเธอนั้นเองที่มาเรียกเธอถึงหน้าห้อง
"ลงไปหาข้างล่างไม่เจอก็เลยขึ้นมาตามค่ะ"
เขามองเข้าไปในห้องเจอเจ้าองุ่นส่ายหางดุกดิกมองเขาอย่างเป็นมิตร หนูนิดวิ่งไปอุ้มเจ้าองุ่นไปใส่กรงก่อนจะถือติดมือออกมาด้วย
"หนูนิดเอาไปฝากพี่แนนข้างล่างนะคะ เอาไปด้วยเกรงว่าจะไปเกะกะ"
"ได้ค่ะ พรุ่งนี้นมแจ่มคงมาแล้ว วันนี้ไปกินข้าวข้างนอกดีกว่าป๋าเลี้ยงเอง"
เขาโอบเอวหญิงสาวเดินลงไปชั้นล่าง หนูนิดเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยออกไปเสียงใส
"แต่ชาบูหนูนิดเลี้ยงเองนะ ไม่งั้นหนูนิดกับหมูน้อยไม่มานอนด้วยกับคุณป๋าแล้ว"
"โอเค งั้นป๋าจะกินราคาแพงๆเลย จะได้นอนกอดหนูทุกวันดีมั้ย"
"กอดได้แต่ห้ามจุ๊บแล้วนะ"
เด็กน้อยรีบวิ่งลงไปชั้นล่างเวลาพูดถึงเรื่องจูบทีไรทำไมหัวใจต้องเต้นเร็วทุกทีเลยก็ไม่รู้
เขามองตามเธอไปก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์สุดๆ
"ได้ค่ะถ้าต้องการแบบนั้น ป๋าจะจุ๊บทุกวันเลย หึ!"
- ผู้เขียน
