Chapter 10
1456 คำ
หนูนิดหัวเราะคิกคักกับเพื่อนสนิท เมื่อคุยกันถึงเรื่องเต้นกระต่ายน้อยกัน ท่าทางน่าสนุกเพราะเธอก็ยังไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนด้วยในชีวิตนี้ คงต้องลองสักครั้งแล้ว
"น่าสนุกอ่ะแก รอพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้ว"
"อดทนนิดหน่อยน่า เจอกันพรุ่งนี้นะหนูนิด"
"อื้อ เจอกันนะแจน"
"เด็กๆรอป๋านานมั้ยคะ"
วินเดินมาถึงก็เอ่ยถามเด็กสาวทั้งสองคน แจนส่ายหน้ายิ้มกว้างออกมาก่อนจะยกมือบอกลาผู้ปกครองของเพื่อน
"ไม่เลยค่ะ งั้นแจนกลับก่อนนะคะคุณป๋าวิน พรุ่งนี้พาหนูนิดไปส่งด้วยนะคะ คุณพ่อเตรียมโต๊ะสำหรับคุณป๋าวินด้วยค่ะ"
"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะน้องแจน กลับเถอะเรานะขับรถกันดีๆนะเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ"
ป๋าวินอวยพรเด็กน้อยเพื่อนสนิทของหนูนิดก่อนจะกุมมือคนข้างๆไว้เพื่อพาไปซื้อของต่อ
"เจอกันค่ะ ไปนะหนูนิด บายๆ"
"บายจ๊ะแจน"
หนูนิดโบกมือบ๊ายบายเพื่อนสนิทก่อนจะยิ้มอย่างตื่นเต้นเมื่อพรุ่งนี้จะได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำมาก่อน ท่าทางสนุกอ่ะแล้วยิ่งเต้นกับเพื่อนด้วยนะต้องออกมาดีแน่ๆเลย
"ยิ้มอะไรคะ คุยอะไรกันสองคน"
ป๋าวินเริ่มระแวงรอยยิ้มของคนข้างๆ ดูท่าทางเหมือนจะทำอะไรพิเรนรึเปล่า หนูนิดส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะควงแขนชายหนุ่มแล้วใช้ใบหน้าคลอเคลียกับไหล่กว้าง
"คุยเรื่องงานวันพรุ่งนี้ค่ะ ว่าแต่เราจะกลับกันหรือยังคะ"
"ไม่ค่ะป๋าจะพาหนูไปซื้อเครื่องประดับก่อน นี่ก็ไม่ได้ซื้อให้นานแล้วนะ"
"ไม่เป็นอะไรค่ะหนูนิดไม่ได้ใส่บ่อยขนาดนั้น"
"ก็ใส่บ้างสิคะ อย่างออกไปไหนกับป๋าหนูก็จะได้ใส่บ้างอยู่แล้ว อยู่บ้านก็ใส่ไปเถอะมันเหมาะกับหนูนิดนะ"
หนูนิดยิ้มแห้งไม่เถียงชายหนุ่มเดี๋ยวได้งอนกันอีก ให้เขาซื้อให้จบๆไปดีกว่าจะได้ไปทำอย่างอื่นกันต่อ
"ก็ได้ค่ะ"
เด็กสาวยอมอย่างว่าง่ายก่อนจะกอดแขนชายหนุ่มเดินเข้าร้านจิวเวลรี่ไป หนูนิดหันไปเห็นแหวนวงหนึ่งสวยมากเลยเป็นของผู้ชายด้วยดูท่าทางน่าจะเหมาะกับคุณป๋าของเธอ
"วงนี้สวยจังเลยค่ะ"
หนูนิดชี้ไปยังแหวนวงนั้น พนักงานหยิบมาให้เธอดู วินที่ได้ยินเสียงเธอก็หันมามองอย่างประหลาดใจที่เด็กสาวดูแหวนผู้ชายแทนที่จะเป็นแหวนของผู้หญิง
"หนูจะซื้อให้ใครคะ"
"ให้คุณป๋าไงคะ มันสวยมากเลยค่ะหนูนิดชอบ"
เธอหยิบออกมาก่อนจะดึงมือชายหนุ่มมาตรงหน้าแล้วสวมแหวนที่นิ้วนางข้างขวาให้เขาอย่างพอดี
"ว้าววว พอดีเลยค่ะคุณป๋าชอบมั้ย"
เธอเอ่ยถามเสียงใสแถมตาเป็นประกายเหมือนจะถูกใจมาก เขาใช้สายตามองแหวนตรงนิ้วมือก่อนจะพยักหน้ายิ้มกว้าง
"สวยค่ะ ตาถึงนะเรานี่"
"งั้นหนูนิดซื้อให้คุณป๋านะคะ น้าๆ"
เด็กน้อยเอ่ยเสียงอ้อน เขาพยักหน้ารับไม่ขัดขืนอะไร ก็เด็กมันอยากซื้อให้เราจะไปขัดใจทำไม ตอนที่เขาซื้อให้เธอเธอจะได้ยอมๆไปไม่ขัดใจไง
"ก็ได้ค่ะ แพงมั้งเนี้ยคนเก่งของป๋าเงินหมดกระเป๋ายัง"
เขาเอ่ยแซวเธอขำๆ หนูนิดส่งบัตรเดบิตของตัวเองไปให้พนักงานก่อนจะหันมายิ้มให้เขา
"ไม่ค่ะหนูนิดมีอีกเยอะเลย เดี๋ยวหมดก็ไปใช้เงินคุณพ่อค่ะ"
เธอเอ่ยติดตลก มันเป็นสมบัติที่ท่านทิ้งไว้ให้เพราะฉะนั้นเธอไม่มีทางเอามันไปขายหรืออะไรเด็ดขาด แต่เงินในบัญชีมันเป็นของเธอเพราะฉะนั้นจะใช้บ้างคงไม่เป็นอะไร วินได้ยินประโยคนั้นก็ใช้มือยีหัวเด็กสาวอย่างหมั่นไส้
"จ้าแม่คนเก่ง งั้นหนูมาเลือกสร้อยคอเลยป๋าจะซื้อให้บ้าง"
เขาโอบเอวเด็กสาวพาไปอีกฝั่ง เหลือบสายตามองนิ้วมือตัวเองเป็นพักๆอย่างถูกใจที่หญิงสาวซื้อของให้เขาแถมถูกใจมากอีกด้วย นี้ถ้าย้ายมาสวมข้างซ้ายคนคงนินทากันสนุกปากว่าเขาแต่งเมียไปแล้ว
"เส้นนี้สวยจังค่ะ"
"ตาถึงนะเรา ป๋าเล็งเส้นนี้ไว้เลยไหนลองสิคะป๋าใส่ให้มะ"
เขาหยิบสร้อยออกมาก่อนจะสวมให้หญิงสาว พอดีคอเข้ากันกับผิวสวยของเธออย่างไม่น่าเชื่อ หนูนิดยิ้มออกมาในกระจกก่อนจะหันข้างไปมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลัง
"หนูนิดชอบเส้นนี้ค่ะ"
"งั้นเอาเส้นนี้ครับ นี่บัตรครับ"
เขาส่งบัตรให้พนักงานพร้อมกับกล่องเปล่า ส่วนสร้อยเขาให้เธอใส่ไปด้วยเลย หนูนิดอารมณ์ดีมากในวันนี้เพราะคุณป๋าของเธอตามใจมาก และตอนนี้ทั้งสองคนมาซื้อของเจ้าองุ่น ของเก่าของเจ้าบ๊อกเธอฝังไปพร้อมกับร่างเจ้าบ๊อกแล้วก็เลยต้องซื้อใหม่ทุกอย่าง
"บ้านหลังเล็กพอมั้ยคะ"
"ใหญ่ไปเลยค่ะ พันธุ์เจ้าองุ่นโตไวมาก อยู่ได้แปปเดียวก็เข้าบ้านไม่ได้ล่ะ เอาแบบนี้เลยดีกว่า"
หนูนิดพยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อนจะหยิบอาหารและของเล่นอีกเป็นตะกร้า ทั้งสองคนออกมาชำระเงินพร้อมกับความรู้สึกหิวอีกครั้ง
"ไปกินชาบูกันนะคะคุณป๋า หนูนิดหิวอีกแล้ว"
"ได้ค่ะ เดี๋ยวไปแวะร้านใกล้บ้านเราดีกว่า ร้านประจำหนูไงคะ"
"โอเคเลยค่ะหนูนิดชอบกินตรงนั้นมาก งั้นไปกันเลยนะคะหิ้วหิว"
ทั้งสองคนควงแขนกันไปร้านชาบูเข้าประจำ วันนี้ทั้งวันป๋าวินตามใจเด็กสาวตลอดและไม่ว่าเวลาไหนเขาก็ตามใจเธอแบบนี้แหละ ถ้าเขาเป็นคนเดียวที่เลี้ยงดูเธอมาหนูนิดคงจะมีนิสัยเอาแต่ใจ อยากได้ทุกอย่าง เผลอๆอาจจะนิสัยเสียไปเลยก็ได้ ต้องขอบคุณป้านมแจ่มที่สั่งสอนเด็กน้อยคนนี้มากับมืออะไรที่ดีหรือไม่ดีหนูนิดเธอเรียนรู้มาจากป้านมแจ่มทั้งนั้น เธอเลยเป็นเด็กน่ารักมากขนาดนี้ทั้งๆที่เขาตามใจทุกอย่าง
"ว้าวววว เอากุ้งเยอะๆเลยค่ะ"
หนูน้อยชี้ในเมนูให้คุณป๋าของเธอสั่งกุ้งมาเยอะๆ เขาสั่งกุ้งล็อบสเตอร์แยกให้เธออีกจานเพราะด้วยความที่เธอชอบทานมากเขาจึงเอาใจไง
"งื้อ มีล็อบสเตอร์ด้วยงะ"
"อบชีสด้วยของโปรดหนู อันนี้ป๋าเลี้ยงเอง"
"ไม่ต้องค่ะหนูนิดบอกแล้วไงว่าจะเลี้ยง สั่งมาให้พี่ฟาร์กับลุงขับรถด้วยค่ะคุณป๋า"
ฟาร์กับลุงขับรถที่นั่งทานอีกโต๊ะหันมามองหนูนิดตาโต กุ้งล็อบสเตอร์ร้านนี้พรีเมี่ยมมากราคาหลักพัน แต่เด็กน้อยชี้นิ้วสั่งอย่างไม่แคร์ราคาเลยแม้แต่น้อย แบบนี้จะไม่ให้ใครรักใครหลงได้ไงล่ะ
"จ้าๆ สองจานเลยมั้ย"
เขาเอ่ยประชดเด็กน้อยอย่างไม่จริงจังนัก ฟาร์มองหน้าเจ้านายก่อนจะหลุดขำออกมาเล็กน้อย ทำไมจะดูไม่ออกว่าหึงที่หนูนิดนึกถึงคนอื่นมากกว่าตัวเองนะ
"สองเลยค่ะ อ่อ เอาซาชิมิของโปรดคุณป๋าด้วยนะคะเดี๋ยวหนูนิดป้อนเอง"
และนั้นทำให้เขายิ้มออกมาอย่างมีความสุขจนแก้มปริ นึกว่าจะลืมกันซะแล้วยังดีที่ยังสั่งของโปรดของเขาให้อยู่
"นึกว่าลืมป๋าแล้ว"
"ไม่ลืมหรอกค่ะใครจะลืมคนสำคัญของหนูนิดคะ อ่อ ชาบูหนูนิดเอาแต่ปลานะคะ เอากุ้งด้วย แครอท แล้วก็เอาน้ำต้มยำค่ะ"
เด็กน้อยชี้นิ้วสั่งยิกๆจนเขาหันไปสั่งแทบไม่ทัน ถ้ากินไม่หมดล่ะก็คืนนี้ลงโทษแน่ หึหึ
"เอาหมึกด้วยค่ะ"
"เดี๋ยวถ้าใครที่สั่งแล้วกินไม่หมดนะ โดนลงโทษแก้มช้ำแน่"
หนูนิดเอามือปิดแก้มตัวเองก่อนจะตาโตอย่างตกใจที่ถูกขู่
"งั้นพอก่อนค่ะ ไม่ได้กลัวโดนลงโทษเลยนะ"
"หึ! เอาอีกมั้ย"
"พอแล้วค่า"
- ผู้เขียน
