คลั่งรักร้อยปี

“จุดด่างพล้อยของเผ่าพันธุ์”

เมื่อร้อยปีก่อน

" เจ้าทำให้พวกเรานักล่าปีศาจต้องเสื่อมเสีย อาชิ !! เจ้าไปรักกับไอ้ปีศาจนั่นได้ยังไง !! "

" ปีศาจแล้วยังไง ?! เราไม่เห็นจำเป็นต้องฆ่าปีศาจทุกตนเสียหน่อย พวกท่านก็ไม่ต่างอะไรกับปีศาจชั่วพวกนั้นเลย !! "

เพี๊ยะ !!

" หุบปาก !! เจ้าเป็นถึงผู้สืบทอดตระกูลนักล่าปีศาจ ...เหตุใดทำตัวนอกคอกเช่นนี้!! จับอาชิไปขังในห้องสำนึกผิด !! "

" ไม่นะพ่อ !!! ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด ข้าไม่ผิด !!! ปล่อยข้านะ !!! "

.......

....

.

" ปล่อยผมมมม !! เฮือก !! "

แฮ่ก ๆ ๆ ๆ !

ผมสะดุ้งตื่นจากความฝันที่โคตรจะเหมือนจริง ในฝันมีคนหน้าเหมือนผม แถมยังชื่อเหมือนกันอีกต่างหาก แล้วเขาก็ยังอยู่ในตละกูลนักล่าปีศาจอีกด้วย

...แล้วเขากำลังจะโดนจับไปขัง ขังทำไม ??? เขาทำอะไรผิดวะ ?

ผมยีหัวตัวเองแรงๆ ก่อนจะสะบัดเอาความฝันนั้นทิ้งไป แล้วลุกไปจัดการอาบน้ำแต่งตัวเตรียมฝึกช่วงเช้า

= ลานฝึก =

" ไอ้ชิ ...เมื่อคืนมึงไม่ได้นอนในห้องหรอ ? " อยู่ๆ ไอ้เวย์ก็ถามคำถามประหลาดในขณะที่เรากำลังบริหารร่างกายก่อนการซ้อมดาบอยู่

" อะไรของมึง ทำไมกูจะไม่นอนในห้องวะ "

" ก็คอมึงอ่ะ รอยแดงๆ นั่นไง "

" ห้ะ !!? " ผมตกใจเอามือปิดคอตัวเองแทบไม่ทัน และนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ไม่ผิดแน่ ...รอยนี่มัน !!

ช่วงสองสามวันมานี้ ทางสำนักปราบปีศาจของปู่ต้องเตรียมจัดงานพิธีมอบตัวเจ้าสาว ซึ่งก็คือผม ทุกคนต่างก็ช่วยกันอย่างขยันขันแข็ง เพราะพวกเขารู้ดีว่าหากมีงานรื่นเริงเมื่อใด เมื่อนั้นก็ต้องมีการร่ำสุราแน่นอน

และดูเหมือนจะมีแต่ผมที่ยังรู้สึกหดหู่กับชะตาชีวิตของตัวเองเสียเหลือเกิน ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ใครๆ ก็ต้องเข้ามาตบไหล่ยินดีไปกับผม

แต่ช่วยถามผมสักคำเถอะ ว่าผมต้องการหรือเปล่า

ปัดโธ่โว้ยยย !!

" อาชิ " ผมสะดุ้งโหยงขณะที่กำลังนั่งนับหินเพลินๆ อยู่ที่สวนหย่อมหลังโรงครัว

" ครับปู่ "

" มานั่งทำอะไรตรงนี้ ร่าเริงหน่อยสิ คนอื่นเตรียมงานให้หลานกันยุ่งไปหมด "

" ก็ชิๆม่ได้อยากแต่ง ไม่อยากเข้าพิธีบ้าบออะไรนี่เลยอ่ะ ...ปู่ไม่อยากให้ชิอยู่กับปู่แล้วหรอครับ ? "

" ปู่เองก็ไม่อยากให้หลานต้องจากที่นี่ไปหรอกนะ "

" งั้นปู่ก็ปฏิเสธไปสิครับ ชิไม่อยากไปไหน ชิอยากอยู่ที่นี่ ...ชิจะไม่อยากเลี้ยงแมวอีกแล้วก็ได้ " ผมพูดเสียงอ่อย รู้สึกคิดผิดที่เอาไอ้เจ้านิลที่กลายร่างเป็นท่านรานิลนั่นมาเลี้ยง

" เห้อ ! มันเป็นชะตาของหลาน อาชิ ... " ปู่เดินเข้ามาใกล้ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้หินอ่อนข้างๆ ผม " ...อาชิรู้มั้ย? ว่าใครเป็นคนตั้งชื่อให้หลาน "

" ก็ปู่ไง แม่บอกว่าตอนชิเกิด ปู่ก็ตั้งชื่อนี้ให้เลย "

" อันนั้นก็ใช่ ...แต่คนที่ตั้งชื่อนี้ให้จริงๆ คือปู่ของปู่ต่างหาก "

" หาา ! " ผมตกใจลากเสียงยาว พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองปู่

" หึ ...ฟังไม่ผิดหรอก ปู่ของปู่บอกว่าในตละกูลเราจะมีเด็กคนหนึ่งที่ทุกหนึ่งร้อยปีเขาจะกลับชาติมาเกิด ...หลานมีปานแดงที่เป็นเหมือนเส้นด้ายพันรอบข้อเท้าใช่มั้ย ? "

" ใช่ปู่ ...ชิว่ามันเป็นปานที่เท่มากเลย ...แต่มันเกี่ยวอะไรกันอ่ะ "

" มันเป็นสัญลักษณ์ของคนคนนั้นที่จะกลับชาติมาเกิด ...ปู่เห็นหลานครั้งแรก ปู่ก็มั่นใจเลยว่าอาชิคือคนคนนั้น "

" แต่เดี๋ยวก่อนนะปู่ ปู่จะบอกว่า ...คนคนนั้น ก็คือชิหรอ ?? แต่ว่าชิก็คือชินะ ชิจะไปเป็นคนอื่นได้ยังไง?? "

" ดวงจิตเดียวกัน ...เป็นดวงจิตที่ผูกพันกับผู้ที่ควรผูกพัน ...หลานหนีมันไม่พ้นหรอก มันเป็นชะตาของหลาน "

ปู่ยิ้มให้ผม แต่ผมสัมผัสได้ว่าปู่ก็รู้สึกเศร้าอยู่ลึกๆ ปู่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก พ่อกับแม่ผมเสียจากการออกไปปราบปีศาจครั้งใหญ่ของยุคนี้ ...พวกท่านไปไม่หวนกลับ เหลือเพียงผมและปู่ และศิษย์คนอื่นๆ ที่ยังคงอยู่ที่นี่

" ชิเข้าใจแล้วปู่ ...ไม่ว่าชะตาของชิมันจะเป็นยังไงต่อไป ชิก็จะยังเป็นนักล่าปีศาจของตระกูลไวยาวัชร์ ...ไปจนวันตาย "

ผมมองหน้าปู่ด้วยสายตาที่มุ่งมั่น ถึงแม้ผมจะต้องออกไปรับชะตากรรมอะไรของผมก็ตาม แต่สายเลือดนักล่าปีศาจที่มันไหลเวียนอยู่ในตัวผมจะยังคงอยู่

ปัจจุบันปีศาจอาจไม่ได้ร้ายทุกตนก็จริง แต่หากปีศาจตนนี้เกิดมีความคิดชั่วร้ายขึ้นมาล่ะก็ ผมนี่แหละจะเป็นคนบั่นคอมันให้ขาดสะบั้นไปพร้อมกับพันธะสัญญาอะไรนั่นด้วย

ก่อนวันส่งตัวเจ้าสาว

ผมมีเวลาอยู่ที่นี่แค่อีกหนึ่งวันเท่านั้น ที่ที่ผมเติบโตมา ที่ที่ผมได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีจากครอบครัว โดยเฉพาะปู่ที่อดทนเลี้ยงดูเด็กดื้ออย่างผมให้โตมาหล่อเหลาขนาดนี้

" ไอ้ชิ ! ทำหน้าอะไรของมึง รีบๆ ตามมา วันนี้อาจารย์ปู่สั่งกูให้ไปเก็บสมุนไพร เขาจะเอาใส่ห่อให้มึงไว้ใช้ มึงรีบมาช่วยกูดีกว่า นี่กูนัดไอ้เฟยว่าจะออกไปร้านเกมส์ด้วยเนี่ย "

" ไปร้านเกมส์ ? ไม่ชวนกู ?! "

" ก็มึงต้องเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวป่าววะ ปู่บอกว่าไม่ให้ชวนมึงออกไปไหน แต่กูเห็นว่าในลิสท์มันมีสมุนไพรหลายตัว กูเลยชวนมึงออกมาช่วยด้วยเนี่ย จะได้กลับมาเร็วๆ "

" อย่าพูดคำว่าเจ้าสาวบ่อยได้มั้ยวะ กูฟังแล้วขนลุก ...แล้วมึงไม่เสือกชวนไอ้เฟยมาเก็บอ่ะ "

" ไอ้เฟยออกไปแกะรอยปีศาจแต่เช้า บ้านลุงแช่มเขาบอกว่าผักในสวนเน่าตายผิดปกติ ...เอาน่า อย่าพูดมาก เดี๋ยวอาจารย์ปู่รู้ว่ากูชวนมึงออกมา กูจะโดนดุเอา "

" พวกมึงนี่นะ ...ถีบหัวส่งกูแบบนี้ได้ยังไง " ผมบ่นอุบแต่มือและตาก็ยังคงช่วยควานหาสมุนไพรในป่าอย่างตั้งใจ ผมออกมากับไอ้เวย์ตั้งแต่ ตีห้า จนตอนนี้เข้าช่วงสายแล้ว ก็ยังหาสมุนไพรกันไม่ครบ

ฟ้าวววว !! ฉึกก !!

พลันเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น จู่ๆ ก็มีลูกธนูพุ่งแหวกอากาศมาจากทางทิศตะวันออกปักลงพื้นระหว่างกลางผมกับไอ้เวย์อย่างเร็วและแรง จนพวกผมสองคนต้องกระโดดพุ่งหลบกันไปคนละทาง

" เฮ้ย!! ไอ้ชิ ! ปลอดภัยมั้ยมึง!! " ไอ้เวย์ตะโกนถามผมจากบนกิ่งไม้อีกฝั่ง ส่วนผมตอนเกาะอยู่ที่โขดหินใหญ่ไม่ไกลกันมากนัก

" กูไม่เป็นไร! " ผมรีบกระโจนลงบนพื้นแล้วพุ่งตัวเข้าไปหาไอ้เวย์ที่กำลังจะกระโดดลงมาจากบนนั้น

พรึบบบ ! ฟ้าววว !!! เคร้ง !!

แต่ก็ไม่ทันที่จะไปถึง ดันมีปีศาจตนหนึ่งพุ่งเข้ามาใช้ทวนหมายฟันลงมาที่ผม แต่ผมก็ขักดาบออกมาป้องกันตัวไว้ได้ทัน

" ไอ้ชิ !! เฮ้ยยย!! "

วืดดดด !!!!

" นี่มันอะไรวะเนี่ย !! ไอ้ชิ ระวังตัวด้วย !! ...แม่งเอ้ยย มีกับดักด้วยหรอวะ !! ? "

ใช่เลยครับ ระหว่างที่ผมถูกสกัดจากปีศาจตนนี้ ไอ้เวย์ที่กระโดดลงมาจากกิ่งไม้ก็โดนตาข่ายใหญ่ยักษ์รวบขึงห้อยไว้ด้านบน

ผมไม่คิดเลยว่าพวกมันจะวางแผนกันได้ดีขนาดนี้ ผมเดาว่ามันคงใช้โอกาสที่สำนักของผมชุลมุนอยู่กับการ เตรียมงาน แล้วใช้จังหวะนี้เข้ามาแอบสอดแนมพวกผมแน่ๆ

" หึ ! ...พวกเจ้ามันเป็นจุดด่างพล้อยของเผ่าพันธุ์ ข้าล่ะชิงชังพวกเจ้านัก ! "

เคร้ง ๆ ๆ !!

ถ้าผมจำไม่ผิด นี่คือนางปีศาจจิ้งจอกที่ผมกับไอ้เวย์ประมือด้วยเมื่ออาทิตย์ก่อนตอนที่เจอเจ้านิล

" ชิงชังอะไรของแกนางปีศาจ ! นี่มันยุคไหนแล้ว ทำไมไม่หัดทำตัวเป็นปีศาจที่ดีซะบ้างห้ะ!!!? "

ฟ้าววว ฉับบ!! เคร้ง ๆ ๆ

ผมตวัดดาบคู่ใจฟาดใส่นางปีศาจนี่ไม่ยั้ง แต่หล่อนก็ฝีมือใช่ย่อย ยิ่งสำเนียงการพูดแบบนี้ หล่อนคงเป็นปีศาจรุ่นยายทวดของทวดผมแน่ๆ

" แกมันไอ้ดวงจิตสกปรก!! สกปรกพอๆ กับไอ้ปีศาจหน้าแมวนั่น !! ย๊าาาาาา !! "

ฟืบบบบ !~ ฉับ ฉับบ !! เคร้ง !

ให้ตายเถอะ ! ยายทวดของทวดนี่ฝีมือดีชะมัด !! แต่ผมก็ยังพอมีแรงรับได้ทุกกระบวนท่าอยู่เหมือนกัน

" สกปรกอะไรล่ะ ฉันอาบน้ำทุกวันเลยนะ พวกแกต่างหากที่สกปรก กลิ่นสาปฉุนจมูกไปหมดเนี่ย!! ย๊าาาาา !! "

ฟ้าววว !~ ฉั๊วะ !!

เยส !! ในที่สุดดาบผมก็ได้ลิ้มรสเลือดของฝ่ายตรงข้ามสักที ถึงจะแค่ถากๆ นั่นก็ทำให้นางปีศาจนี่อ่อนกำลังลงไปบ้าง ผมเลยใช้จังหวะนี้กระโดดพุ่งเข้าไปตัดตาข่ายยักษ์ที่ห่อตัวไอ้เวย์เป็นเกี๊ยวต้มให้ขาดออก

ฉับบบบ!! ฟุบบบบบ!!

ไอ้เวย์ที่ห้อยต่องแต่งเมื่อครู่ตกลงบนพื้นดังอั๊ก ซึ่งนี่ก็ทำให้ผมมีอารมณ์ขบขันในสถานการณ์แบบนี้ได้อยู่บ้าง

" ขำอะไรมึงไอ้ชิ โอยย ! เห้ยย!! ระวัง !! "

ฟ้าววว !! ฉั๊วะ !!

" อ้ากกก !! "

เวรเอ้ย !! คมดาบที่มันฟันลงมาครั้งนี้ผมโดนเข้าเต็มๆ กลางหลัง

" ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ !! สมน้ำหน้าไอ้มนุษย์หน้าโง่ !! แต่แค่นั้นมันยังน้อยไป !! ย๊ากกกก !!! "

" ไอ้ชิ !! ระวัง !!! "

จังหวะที่ผมยังเจ็บและไม่ทันตั้งตัว นางปีศาจจิ้งจอกก็ตั้งท่าฟาดทวนลงมาอีกครั้ง ครั้งนี้มันคงหมายปลิดชีวิตผมให้ได้เป็นแน่ แม่งเอ้ย !! แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็ต้องหลบให้ได้ หลีกเลี่ยงความเสียหายให้น้อยที่สุด

ฟืบบบบ !! เคร้งงง !!

แต่ชั่วพริบตาก็เหมือนมีร่างใหญ่เข้ามาบังพวกผมสองคนเอาไว้ ผมยาวสลวยของเขาพลิ้วไหวไปตามแรงลม แผ่นหลังแกร่งของเขาทั้งใหญ่และกว้าง นั่นทำให้ผมรู้สึกถึงความปลอดภัยที่แผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ

" แก !!! ไอ้รานิล !! แกมาได้ยังไง !?? "

" ข้ายอมพ่ายต่อเจ้าเมื่อคราก่อน ...นั่นมันยังไม่สาแก่ใจอีกรึ ? " รานิลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

" เหอะ !! สาแก่ใจเหรอ?? สิ่งที่จะสาแก่ใจข้ามากที่สุด ก็คือการที่ได้เห็นไอ้นักล่าปีศาจนั่นตายจากเจ้าไปอีกครั้ง!! ...มันฆ่าพี่น้องข้า !!! พวกมันสมควรตาย!! "

ผมไปฆ่าพี่น้องของยายทวดของทวดนี่ตอนไหนวะ?? เออว่ะ ...อาจจะเป็นบรรพบุรุษของผมก็ได้ แต่ตอนนั้นก็ส่วนตอนนั้นดิ มันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะ ??!!

" ไอ้ชิ ! แผลมึงเป็นไงมั่งวะ ! " ไอ้เวย์ตาลีตาเหลือกจับตัวผมหมุนหน้าหมุนหลัง เพื่อหาบาดแผล

" โอ้ยย !! เบาๆ สิวะ ! หลังกูจะขาดเนี่ย ! " ผมโวยลั่นเมื่อไอ้เวย์บิดตัวผมไปมาจนกระทบไปถึงบาดแผลที่หลัง

" ...เวย์ ข้าขอสั่งให้เจ้าพาอาชิกลับสำนักไปเดี๋ยวนี้ รานิลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกโดยที่ไม่เหลียวหลังหันมามองผมทั้งสองคน

" ได้แน่นอน งั้นผมฝากท่านด้วยนะ "

" เดี๋ยว ! ปีศาจตนนั้นมันร้ายมากนะ มันเคยทำท่านเกือบไม่รอดมาแล้วด้วย แล้วยังจะให้พวกผมทิ้ ... !! "

" ข้า !!! สั่งให้เจ้า ...กลับไปรอข้าที่สำนัก! ! "

รานิลตวาดเสียงดังลั่นป่า ทำเอาผมสองคนสะดุ้งตัวโยงมองหน้ากันเลิกลัก

" ถือว่าข้าขอ ... " รานิลเหลียวหน้ามามองพวกเราถึงแม้ผมจะเห็นเพียงเสี้ยวหน้า แต่รู้สึกได้ถึงความกลัวจากนัยตาเพียงเสี้ยววินาทีที่เขาใช้มองมาที่ผม

มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ...

" เหอะ !! ร่ำลากันพอหรือยัง ใครจะตายก่อนข้าก็ไม่เกี่ยงหรอกนะ ฮึดดด! ย๊าาา !!! "

" ไป !!! " รานิลตวาดลั่นอีกครั้ง พร้อมกับหันกลับไปหาศัตรูและยกดาบใหญ่เงาวับขึ้นมาปัดป้องทวนของฝ่ายตรงข้าม พอผมกับไอ้เวย์ได้จังหวะหนี พวกผมก็รีบพุ่งตัวออกห่างจากสังเวียนขนาดย่อมของปีศาจทั้งสองทันที

ผมที่ตอนนี้ดูเหมือนจะเริ่มโดนพิษบาดแผลเล่นงานก็ทำให้ความเร็วในการหลบหนีล่าช้าลง ไอ้เวย์จึงคัดสินใจแบกผมขึ้นหลัง แล้วพาหนีกลับสำนักอย่างสุดชีวิต