ตอนที่ 4 ความลับ
1597 คำ
ตอนที่ 4 ความลับ
ริสาตื่นขึ้นมา ก่อนจะขยับตัวอย่างช้าๆ ความจุกเจ็บยังร้าวระบบไปทั่วร่าง เห็นเงินส่วนที่เหลือวางกองไว้ที่โต๊ะข้างหัวนอน น้ำตาก็พลันเอ่อมาอย่างง่ายดาย
-ทำไมชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้-
เธอค่อยๆ ลุกประคองตัวไปอาบน้ำ ขยับตัวลงเดินจนแทบจะเดินไม่ไหว ทันทีที่สองเท้าแตะลงที่พื้นห้อง ริสาเห็นถุงยางเกลื่อนกล่านไปทั่วห้อง
-ไอบ้านี้ ทำเธอไปกี่ครั้งกันนะ-
ริสารีบคว้าทิชชูหยิบซากถุงยางลงถังขยะอย่างรังเกียจ แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าให้แม่บ้านโรงแรมมาเจอสภาพนี้
วันนี้แล้วสินะที่ต้องจ่ายค่าเทอมวันสุดท้าย แม้ริสาจะรู้สึกไม่ค่อยสบายจากพิษไข้ แต่ยังไงเสียวันนี้ต้องเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้
@Line กลุ่ม เพื่อนรัก
ปลายฟ้า : ริสาอยู่ไหนไม่เข้าเรียนตอนเช้า ไม่สบายเหรอ
นัชชา : ริสาไม่สบายหรือเปล่า เป็นห่วงนะ
ริสาอ่านข้อความจากเพื่อนที่ส่งมาหาเธออย่างเป็นห่วง สีหน้าหม่นลง ถ้าเพื่อนรู้ว่าเธอไปทำอะไรมา จะรังเกียจเธอไหมนะ
ริสา : เค้าลาเช้านะไม่ค่อยสบายน่ะ กำลังจะเข้าไปเรียนในตอนบ่าย
เพื่อนไลน์มาตาม ริสารู้สึกอายจนไม่กล้าแม้แต่จะบอกเพื่อน ริสาหอบร่างอันบอบช้ำ กลับหอ ก่อนรีบอาบน้ำแต่งตัวไปมหาวิทยาลัยเพื่อไปจ่ายค่าเทอม
-เห้อ ในที่สุดก็จ่ายทันวันสุดท้ายพอดี-
ริสาในใบหน้าอิดโรยเดินเข้ามาหากลุ่มเพื่อน
“ริสาตัวเองสีหน้าไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายตัวเองน่าจะไปพักนะ” นัชชาเห็นสีหน้าเพื่อนไม่ค่อยสบายจนเธอรู้สึกเป็นห่วง
“เค้าไหว ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก” ริสายิ้มเจื่อนๆ แม้จริงๆ จะไม่ค่อยไหวสักเท่าไหร่
“กินยาหรือยัง” ปลายฟ้าถามขึ้นบ้าง
“อืม กินพารามาแล้ว ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ”
“ความจริงตัวเองน่าจะหยุดเรียนไปเลย”
“เค้าไหวจริงๆ จ๊ะ ว่าแต่เมื่อเช้าเรียนอะไรบ้างอ่ะ”
“นี่ที่เรียนเมื่อเช้า เค้าจดงานสรุปย่อๆ มาให้”
“ขอบคุณนะ” ริสายิ้มก่อนจะรีบจดลอกงานจากเพื่อน
มาวินเห็นริสามาเรียน ไม่คิดว่าเธอจะมาเรียนไหวเลยด้วยซ้ำ
-อึดเหมือนกันนี่หว่า ชักติดใจแล้วสิ-
“มึงจ้องยัยริสาใหญ่เลย ไม่เข็ดหรือไง คิดจะจีบอีกรอบหรือไงว่ะ” เตชิตเอ่ยถามเมื่อเห็นมาวินเอาแต่จ้องมองริสากับกลุ่มเพื่อน
“แต่ดูสีหน้าริสาไม่ค่อยดีเลย เหมือนจะไม่สบายนะ” กฤตินเห็นสีหน้าซีดเผือกของริสาท้วงขึ้น
“……” มาวินทำท่าเหมือนจะไม่สนใจ แม้จะเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของริสา วันนี้เธอคงจะรีบเอาเงินนั่นมาจ่ายค่าเทอม มาทั้งๆ ที่โดนจัดหนักเกือบทั้งคืน
จะว่าไปเสียงครางหวานของริสาเมื่อคืน ก็ทำให้มาวินรู้สึกใจเต้นแรงอยู่ไม่น้อย
ผู้หญิงที่เคยวางตัวเริ่ดๆ เชิดๆ ชอบวางตัวยังกับพญาหงส์ สุดท้ายแล้วเมื่อคืนก็เป็นแค่ลูกนกตัวน้อยๆ ที่สั่นเทาเพราะความกลัวเท่านั้นเอง
@Line : ติ้งง !
แม๊กซ์ : อย่าลืมซื้อยาแก้อักเสบกินด้วย กินพาราอย่างเดียวไม่หายนะ
เขาอดไม่ได้ที่จะเอาโทรศัพท์อีกเครื่องส่งหาเธอ เมื่อเห็นสภาพเธอดูอิดโรยขนาดนั้น
ริสากดอ่านอย่างตกใจ มองซ้ายมองขวานี่เธอลืมบล็อคไลน์ไอหมอนั่นยังงั้นเหรอ
“เค้าไปห้องน้ำเดี๋ยวมานะ”
ริสารีบเดินหนีเพื่อนทั้งสองคนออกมานอกห้องเรียน เธอกดอ่านข้อความของชายชื่อแม็กซ์อีกครั้ง
แม็กซ์ : ห้ามบล็อคไลน์ผมนะ ไม่งั้นคลิปกับรูปถ่ายโดนส่งไปทั่วคณะแน่
ริสาค้างชะงัก เขารู้ได้ไงเธอกำลังจะบล็อคไลน์ ยังกับเขาอยู่แถวนี้ แต่นี่เขาถ่ายคลิปเธอไว้ด้วยยังงั้นหรือ
ริสา : เลว ลบเดี๋ยวนี้เลยนะ
แม็กซ์ : มานอนกับผมอีกสิ แล้วจะลบ
ริสา : ไม่
แม็กซ์ : ถ้าไม่อยากให้คลิปถูกเผยแพร่ ผมเรียกเมื่อไหร่ต้องมา แล้วห้ามบล็อคไลน์ หรือไม่รับสายผมเด็ดขาด
ริสา : เลวที่สุด
แม็กซ์ : คืนนี้เลยเป็นไง
ริสา : ไม่ได้นะ
แม็กซ์ : ทำไมไม่ได้
ริสา : ฉันเจ็บอยู่ ไม่สบายด้วย
มาวินอ่านข้อความจากไลน์อดยิ้มที่มุมปากไม่ได้ แทบจะลืมไปเลยว่าเธอไม่สบายอยู่ นึกถึงสีหน้าท่าทางที่ร้อนแรงของริสาเมื่อคืน แล้วก็อยาก….อีกแล้ว
แม็กซ์ : ได้ กลับไปพักผ่อน แล้วอย่าลืมกินยาแก้อักเสบด้วย เข้าใจไหม
ริสาก้มอ่านข้อความที่มาวินส่งมาอีกครั้ง แต่ไม่ตอบ แม้อยากจะบล็อคไลน์เขามาก แต่ไม่กล้า
เธอเดินกลับเข้าห้อง แต่เดินสวนจนชนกับกฤตินที่เดินออกมาพอดี
“อ๊ะ ขอโทษ” ริสาที่ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเดินชนนิดเดียว ก็เซถลาแทบจะล้ม
ดีว่ากฤตินคว้าแขนดึงเธอที่เกือบจะล้มไว้ได้ทัน
“ไหวไหม”
“ไม่เป็นไร ขอบใจนะ” ริสายิ้มบางแทนคำขอบคุณ ถ้าเป็นเมื่อก่อน แทบจะไม่เคยมีใครเห็นริสา ทำตัวอ่อนแออย่างตอนนี้
“ไปห้องพยาบาลดีกว่าไหม” กฤตินเห็นใบหน้าขาวที่แลดูซีดเผือดยังอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
“เราไม่เป็นไรจริงๆ ขอบใจนะ”
ริสาเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อน แต่มาวินมองเพื่อนเขากับริสาที่ยืนคุยกันอยู่หน้าห้องอย่างหงุดหงิด
@Line : ติ้งง !
แม็กซ์ : ห้ามมั่วกับผู้ชายคนอื่นโดยที่ผมยังไม่เบื่อเด็ดขาด ถ้าผมรู้ว่าคุณไปมั่ว หรือ ออกไปขายตัวให้ใครอีก ความลับเรื่องที่คุณขายตัวให้ผม ได้รู้กันทั้งมหาวิทยาลัยที่คุณเรียนแน่ๆ
ริสาก้มอ่านข้อความจากไลน์อย่างหงุดหงิด ก่อนจะรีบเก็บโทรศัพท์ลงใส่กระเป๋าด้วยสีหน้าไม่พอใจ
-เกลียดไอเลวนี่ที่สุด-
หลังจากเลิกเรียนในวันนั้น
ริสาถึงกลับไปนอนซมเพราะพิษไข้ แม้จะกินยาไปแล้วแต่ก็ไม่ดีขึ้น ทำให้เธอถึงกับต้องหยุดเรียนจริงๆ ในวันถัดมา
นัชชากับปลายฟ้า พากันชวนมาเยี่ยมริสาในตอนเย็นของวันนั้น จนได้พบกับ กลุ่มของมาวินที่เพิ่งย้ายมาพักที่อพาร์ทเม้นท์แห่งนี้เช่นกัน
“อ้าว พวกเธอก็อยู่หอนี้หรอ” เตชิตเอ่ยทักสองสาวที่กำลังเดินเข้ามาเยี่ยมริสา
“เปล่า พวกเรามาเยี่ยมริสา ว่าแต่พวกนาย จะย้ายมาอยู่ที่นี่หรอ”
“ไอมาวินคนเดียว อยู่ดีๆ มันบอกขี้เกียจขับรถกลับบ้านไกลๆ เลยขอที่บ้านมาพักหอใกล้ๆ มหา’ ลัย”
“ริสาก็พักที่นี่เหรอ กูเพิ่งรู้นะเนียะ” มาวินเดินเข้ามาก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากให้สองสาว เขาทำเหมือนไม่ตั้งใจ แต่ที่จริง…
จะบังเอิญไปไหม ที่ได้ห้องพักอยู่ชั้นเดียวกัน แม้จะห่างกันไม่กี่ห้อง
“บังเอิญจัง อยู่ชั้นเดียวกันด้วย ห้องริสาอยู่ทางโน้น พวกเราไปก่อนนะ”
นัชชากับปลายฟ้า ขอแยกตัวเดินออกมาจากชายหนุ่มทั้งสามคน อันที่จริงพวกเธอก็ไม่ค่อยชอบพวกเขาสักเท่าไหร่ เพราะนอกจากกลุ่มนี้จะขึ้นชื่อเรื่องรูปหล่อ บ้านรวยแล้ว พวกเขายังจัดว่าเป็นเสือผู้หญิง ที่เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า จะมีก็แต่กฤชตินคนเดียวที่ดูจะไม่เข้าพวกที่สุด เพราะนอกจากจะสุภาพแล้วยังไม่เคยเห็นจะคบใคร แต่ส่วนใหญ่ผู้หญิงที่เข้ามาสารภาพรักกับเขา โดนเขาหักอกมาแล้วไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่
-ยังไงสามคนนี้ก็น่ากลัว สำหรับพวกเธออยู่ดี-
ก๊อก ก๊อก
ริสาที่นอนซมเพราะพิษไข้อยู่บนเตียง เดินสะโหลสะเหลออกมาเปิดประตู
“ริสาหน้าซีดจัง ไปหาหมอดีกว่าไหม” นัชชาร้องทักเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนแย่มาก
“เค้ากินยาไปแล้ว เดี๋ยวก็หาย”
“เอ๊ะ นี่มันยาแก้อักเสบ” ปลายฟ้าเดินมาที่โต๊ะก่อนหยิบยาขึ้นมาอ่าน เธอทำสีหน้างงนึกว่าเพื่อนไม่สบายกินพาราก็หาย แต่นี่มันยาแก้อักเสบนี่นา
“ริสาเป็นอะไรน่ะ ทำไมต้องกินยาอักเสบ”
“อ่า เอ่อ เค้า เค้าปวดฟันด้วยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“อ๋อ เออ ถ้าไม่หาย เค้าว่า ตัวเองต้องไปหาหมอดีกว่านะ”
“อืม ขอบใจนะ”
“เอ้านี่โจ๊ก พวกเราซื้อมาฝาก กินก่อนจะได้มีแรง” ปลายฟ้าเตรียมโจ๊กใส่ถ้วย ก่อนจะยกมาให้เพื่อน
“เออ เมื่อกี้เค้าเจอพวกมาวิน มันย้ายมาอยู่ที่หอเดียวกับตัวเองด้วยแหละ”
“มาวิน บ้านหมอนั่นรวยมากไม่ใช่หรอ จะมาอยู่หอเล็กๆ แบบนี้ไปทำไม” ริสาถามอย่างแปลกใจ
“ไม่รู้สิ เห็นว่าขี้เกียจขับรถไกลๆ มั้ง”
“อยู่ใกล้พวกนี้ต้องระวังตัวอย่าให้มันเข้าใกล้นะ พวกนี้อะ เสือผู้หญิง” นัชชารีบเตือนริสาอย่างเป็นห่วง
-ก็สามคนนั้นอันตรายจริงๆ นะ-
❤️❤️❤️
- ผู้เขียน
