ตอนที่ 7 ทำหน้าที่แทน
1226 คำ
ตอนที่ 7 ทำหน้าที่แทน
หยางหลิงเซียงขยับกายลุกขึ้นมานั่งตัวตรง ฝ่ามือบางยกขึ้นไปจับผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว ที่ยังไม่ได้ถูกปลดออก ใบหน้าหนาวพลันสลดลง ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มหยัน เพียงเพราะสวามีบอกกับนางว่าจะเข้ามาดื่มสุรามงคลร่วมกัน นางก็ถือเป็นจริงเป็นจังเฝ้ารออย่างมีความหวังทั้งคืน แต่จนป่านนี้แม้แต่เงาของอีกฝ่ายนางก็ยังไม่เห็น
"พระชายาตื่นแล้วหรือเพคะ ซูซูเตรียมน้ำไว้ให้แล้วพระชายาลุกขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้าก่อนดีหรือไม่เพคะ อีกเดี๋ยวจะได้ออกรับประทานอาหารเช้าเสียหน่อย" พระชายาหรือ หึ!!..ใช่แล้วยามนี้นางก็ได้เป็นพระชายาตามที่ใจปารถนาแล้วมิใช่หรือ สิ่งที่นางเฝ้าฝันมาเนิ่นนาน ยามนี้เป็นจริงแล้ว เหตุใดหัวใจของนางจึงปวดร้าวเช่นนี้
"ข้าจะรอองค์รัชทายาทมาปลดผ้าให้ข้าตามธรรมเนียม" เสียงแหบแห้งตอบปฏิเสธออกไป
"เอ่อ..." ติงซูซูสาวใช้ที่ติดตามมาจากสกุลหยางพลันชะงักขึ้น
หากพระชายาของนางจะรออย่างนี้ เกรงว่าคงจะต้องรอเก้อ เพราะยามนี้องค์รัชทายาทหาได้อยู่ตำหนักบูรพาไม่
นางกำลังจะเอ่ยปากบอกความจริงกับพระชายาออกไป ทว่าฝ่ามือเรียวก็ยกขึ้นปิดกั้นคำพูดของนาง
"เซียงเซียง..ตี๋เฟยได้รับคำสั่งขององค์ฮ่องเต้ให้ออกไปขับไล่โจรป่าเถื่อนที่รวมตัวกันก่อกบฏ ที่ทิศตะวันออกติดหมู่บ้านอานผิง เจ้าไม่ต้องรอแล้ว มาเถิดเดี๋ยวแม่จะปลดผ้าคลุมหน้าให้เจ้าเอง"
"หม่อมฉัน หยางหลิงเซียง คารวะฮองเฮาเพคะขอทรงพระเจริญพันปีพันพันปี" หยางหลิงเซียงคิดไม่ถึงว่าองค์ฮองเฮาจะเสด็จมาที่นี่ในยามนี้ หัวใจที่หนาวเหน็บเมื่อสักครู่ พลันมีความอบอุ่นหนึ่งสายแทรกซึมเข้ามา
"เซียงเซียงต่อไปอย่าได้ทำตัวห่างเหินราวเป็นคนอื่นเช่นนี้ไม่ใช่ว่าเจ้าแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้ของแม่แล้วหรือ ต่อไปนี้ก็เรียกแม่ว่าเสด็จแม่เถิดน้องสะใภ้เจ้าก็เรียกแม่เช่นนี้ มาเถิดในเมื่อสวามีของเจ้าไม่ได้ปลดผ้าคลุมหน้าให้เจ้า แม่ก็เข้ามาทำแทนให้แล้วนี่อย่างไร อย่าได้น้อยใจไปเลยนะ หากไม่มีเรื่องโจรป่านั่นอย่างไรตี๋เฟยก็ไม่มีทางทิ้งเจ้าไปเช่นนี้เป็นแน่" ฝ่ามือเรียวค่อย ๆ เปิดผ้าปิดหน้าของหญิงสาวตรงหน้าอย่างเบามือ
เพียงแค่ผ้าคลุมหน้าหลุดออกไป ใบหน้าหวานที่ดูอิดโรยขอบตาหมองคล้ำพลันปรากฏสู่สายตาขององค์ฮองเฮา ฟางหรงยกมือขึ้นไปลูบบนศีรษะลูกสะใภ้อย่างปลอบใจ ไม่ว่าจะเป็นลูกนางเองหรือแม้กระทั่งลูกสะใภ้ทั้งสองนางก็ชื่นชอบด้วยกันทั้งคู่ คนเป็นแม่ย่อมอยากให้บุตรได้คู่ชีวิตที่ดี หยางหลิงเซียงย่อมเป็นคนที่ถูกเลือก ทว่าเมื่อมาเห็นสีหน้าหมองคล้ำของลูกสะใภ้เช่นนี้ นางอดจะปวดใจมิได้
"เซียงเซียงเข้าใจเพคะ องค์รัชทายาททรงทำเพื่อบ้านเมือง เช่นนั้นแล้วเซียงเซียงย่อมเห็นสมควร เสด็จแม่อย่าได้ทรงเป็นห่วง"
"เจ้าคิดได้เช่นนั้นก็ดีแล้ว ไปเถิดเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์ให้เรียบร้อย เดี๋ยวแม่จะออกไปรอทานอาหารเช้าร่วมกับเจ้าที่ศาลาเทียนเหมยเข้าใจหรือไม่?"
"เพคะเสด็จแม่"
หยางหลิงเซียงย่อกายทำความเคารพ องค์ฮองเฮาจึงโบกมือให้นางเข้าไปหลังฉาก
สายตาเรียวมองตามร่างอรชรเข้าไปด้านใน รูปร่างหญิงสาวอ้อนแอ้นอ่อนหวาน ริมฝีปากอวบอิ่ม รูปร่างเย้ายวนยิ่งกว่าลูกสะใภ้คนเล็กเสียอีก ด้วยรูปร่างเช่นนี้หากบุตรชายนางได้ครอบครองคงจะหลงใหลได้ไม่ยาก หากแต่ไม่เป็นเช่นนั้น ยังไม่ทันได้ข้ามวันบุตรชายนางก็ออกรบเสียแล้ว ออกรบก็เรื่องหนึ่ง แต่ไม่เข้าหอเมื่อค่ำคืนก็อีกเรื่องหนึ่ง มิใช่ว่าองค์ฮ่องเต้จะมอบหมายภารกิจให้เขาตั้งแต่เมื่อคืนเสียเมื่อไร
นางสู้อุตส่าห์ดึงรั้งไว้จนถึงยามเช้า แต่ใครจะไปคาดคิดกันเล่าว่า เมื่อคืนเจ้าบ่าวเจ้าสาวหาได้ร่วมหอกันอย่างที่ควรจะเป็น และเรื่องนี้นางจะปล่อยผ่านมิได้ อย่างไรเสียก็ต้องสอบถามจากบุตรชายนางให้จงได้
ศาลาเทียนเหมย
"ทำให้เสด็จแม่รอนาน เซียงเซียงเสียมารยาทแล้วเพคะ" ฮองเฮาฟางหรงหันไปยิ้มให้ลูกสะใภ้ ก่อนจะผายมือให้นางมานั่งยังด้านข้างของตน
"มานั่งกับแม่เถิด เจ้าอย่าได้กังวลไป แม่หาได้รอนานถึงเพียงนั้น"
"ขอบพระทัยเสด็จแม่เพคะ"
ฮองเฮาฟางหรงพยักหน้าส่งยิ้มไปให้ นางกำนัลรู้หน้าที่ก็ทยอยส่งอาหารขึ้นบนโต๊ะ กับข้าวหลายอย่างล้วนบำรุงร่างกายหลังจากเข้าหอ
หยางหลิงเซียงมองกับข้าวเหล่านั้นใบหน้าพลันแดงซ่าน ทว่าเพียงครู่เดียวนางก็สลดลงพลันในอกก็ปวดร้าว จะบำรุงไปไยในเมื่อนางกับสวามีหาได้ต้องเปลืองแรงเข้าห้องหอกันแม้แต่น้อย
"อย่าได้เสียใจไปเลย หากเจ้าเห็นแล้วขัดตาก็ให้แม่ครัวปรุงกับข้าวขึ้นมาใหม่เสียดีหรือไม่?" ฮองเฮาฟางหรงเห็นใบหน้าหญิงสาวตรงหน้าก็เข้าใจดี เช่นนั้นเรื่องกับข้าวเล็กน้อยเพียงนี้ก็เปลี่ยนเสียใหม่เสียจะเป็นอะไร ของพวกนี้ก็ยกให้นางกำนัลทั้งหลายไปแล้วกัน
"เสด็จแม่อย่าได้ยุ่งยากเพราะเซียงเซียงเลย กับข้าวพวกนี้หน้าตาน่าทาน ไม่ต้องให้แม่ครัวปรุงใหม่หรอกเพคะ"
"อืม...เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าเถิด"
เมื่อเห็นองค์ฮองเฮาหยิบตะเกียบขึ้นกินข้าว หยางหลิงเซียงก็ยกตะเกียบคีบอาหารบ้างเช่นกัน กฎบนโต๊ะอาหารเวลากินจะไม่พูดคุยกัน ทั้งคู่จึงนั่งกินกันเงียบ ๆ เท่านั้น
มีบ้างบางครั้งที่ฮองเฮาฟางหรงคีบอาหารใส่ในถ้วยให้กับหญิงสาวตรงหน้า ผ่านไปสักหนึ่งก้านธูปทั้งสองก็กินข้าวกันเสร็จ หยางหลิงเซียงยกผ้าขึ้นเช็ดที่ริมฝีปากด้วยกิริยาอ่อนช้อย ฮองเฮาฟางหรงเห็นเช่นนั้นก็นึกเอ็นดู บุตรชายนางช่างไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผาเสียเลย
"เซียงเซียงเสด็จพี่ของเจ้าออกไปปราบโจรเช่นนี้ ไม่รู้จะกลับเข้าเมืองเมื่อไร เจ้าอยู่นี่ก็ทำตัวตามสบายเถิด เรื่องในตำหนักบูรพาเจ้าก็จัดการอย่างเต็มที่ สิ่งที่แม่ให้เจ้าเล่าเรียนมาพร้อมกับหลินเอ๋อร์ล้วนมีประโยชน์ต่อเจ้า ในเมื่อเจ้าแต่งเข้าตำหนักบูรพาแล้ว เจ้าก็ไม่ต้องเกรงกลัวสิ่งใด นอกจากสวามีของเจ้าแล้วที่นี่ล้วนอยู่ใต้การดูแลของเจ้า สิ่งที่เจ้าจะต้องทำคือเอาอกเอาใจสวามีให้ดี รีบคลอดทารกอวบอ้วนออกมาให้แม่ หากมีเรื่องที่เจ้าจัดการไม่ได้ก็แค่บอกกับแม่ แม่จะจัดการให้เจ้าเอง"
"เซียงเซียงจะจำคำเสด็จแม่ให้ดีเพคะ
- ผู้เขียน
