ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอพี่ไมเนอร์อีกเลย แม้แต่ในคณะก็ไม่เคยเจอกัน อีกอย่างช่วงเทอมสองนี้เขาเองก็คงมีเรียนน้อยลงหรือแทบไม่มีเลยก็ว่าได้เพราะเคยได้ยินมาว่าพี่ไมเนอร์เก็บวิชาเรียนไปเกือบหมดแล้วช่วงที่เราคุยกันเหมือนเขาจะหายไปจากชีวิตแล้วโดยสมบูรณ์
เอาเข้าจริงๆ ฉันก็ไม่เคยลืมคนอย่างเขาได้เลย ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันแต่ก็ยังอยากเจออย่างรู้ว่าเขาเป็นยังไง แต่ก็ไม่ได้อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว แค่อยากรู้ความเป็นไปก็เท่านั้น สิ่งที่ทำได้ก็แค่แอบส่องดูชีวิตเขาผ่านทางโซเชียลมีเดียเท่านั้น
“ไปดูเขาแข่งบอลกันไหม”
“ไม่ได้ไปด้วยนะ วันนี้ต้องทำงาน” ยัยน้ำค้างที่เพิ่งตื่นจากความง่วงงันเอ่ยเสียงแหบพร่า หลังจากที่พวกเราเลิกเรียนแล้วพามันมาแอบงีบอยู่ตรงสวนหย่อมใต้ต้นไม้ใหญ่หลังคณะ
ช่วงนี้มันเพิ่งเริ่มงานร้านเหล้าทำให้ต้องนอนดึกประจำ กลางวันก็เป็นอย่างที่เห็น มีเวลาว่างเมื่อไหร่คือต้องหาเวลางีบตลอ
