“มากันตอนไหน” น้ำค้างเดินมาหาพวกเราแล้วหันไปมองโต๊ะของพี่ไมเนอร์อีกรอบ มันทำหน้าราวกับอยากร้องไห้เต็มทน
“ส่งไลน์ไปแกไม่อ่าน มาตั้งนานแล้ว” ฉันบอกแล้วยกขวดเครื่องดื่มที่หมดขวดแล้วให้มันดู
“คนเยอะยุ่งวุ่นวายไม่ได้รับมือถือเลย” มันบอกแล้วก็ถอนหายใจ “ลูกค้าเรียกไปก่อนนะ”
แล้วน้ำค้างก็ไปบริการลูกค้าโต๊ะอื่นต่อ พวกเราก็นั่งดื่มกันสองคน ตอนแรกตั้งใจอยู่แล้วว่าจะไม่ดื่มจนเมา แต่สุดท้ายก็สั่งเพิ่มอีกจนได้เพราะสถานการณ์มันพาไปทั้งนั้น
“เข้าห้องน้ำนะ เดี๋ยวมา”
“ไปเองได้นะ” จินถามด้วยความเป็นห่วง มันเองก็เริ่มมึนบ้างแล้วแน่ๆ พูดช้าผิดปกติ
“ได้ ไม่ต้องห่วง แกเฝ้ากระเป๋าไว้”
ฉันบอกเพื่อนแล้วลุกจากเก้าอี้ เดินลัดเลาะผ่านโต๊ะอื่นในร้านไปจนถึงห้องน้ำที่อยู่อีกฝั่ง พอทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินออกมาทางเดิม แต่อยู่ๆ สายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ชวนให้อยากรู้เข้า
ผู้ชายกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนคลอเคลี
