หลังจบมื้อเย็นที่แม่ลูกอ่อนมักจะแยกกินเพราะต้องให้ใครสักคนอยู่กับลูกชาย เธอเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นของบ้านเพื่อพาลูกชายขึ้นห้อง โดยมีพ่อของลูกนั่งเฝ้าอยู่แม้สายตาจะจับจ้องโทรศัพท์ก็ตาม
และเพราะเธอเดินมาจากด้านหลังของเขา ด้วยฝีเท้าที่ไร้สุ้มเสียง ทำให้คนนั่งไถโทรศัพท์อยู่ไม่รู้ตัว และคาหน้าจออยู่แบบนั้น จนมันประจักษ์แก่สายตาของเธอ
รูปผู้หญิงที่เธอก็รู้ว่าใคร
เธอไม่ได้พูดอะไร ทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นก่อนจะก้าวเข้าคอกไปที่เบาะรองนอนของลูก แล้วยกแกขึ้นอุ้มเดินออกมาเงียบ ๆ ส่วนพ่อของลูกก็ไม่ได้ทักท้วงหรือพูดสิ่งใด
มันเป็นเรื่องปกติของหน้าที่พ่อและแม่ถูกแล้ว สำหรับเธอกับเขามันไร้คำว่าผัวเมียตั้งแต่แรก
แต่เอาจริง ๆ การตัดสินใจเก็บลูกไว้สำหรับเธอไม่ได้คาดหวังหรือคิดเลยว่าจะต้องลงเอยกับบุริน การตัดสินใจตอนนั้นมันเป็นเรื่องความรู้สึกของเธอล้วน ๆ การมีเด็กคนหนึ่งเกิดในร่างกายของเรา มันไม่ง่ายหรอกท
