คุณป๋า - 10
1014 คำ
ณ ผับ***
นี้คือครั้งที่สองที่ฉันมาสถานที่แบบนี้ คุณป๋าไม่เคยพาฉันมาที่แบบนี้หรอก ส่วนมากคุณป๋าจะพาฉันไปแค่ที่บริษัท
พอมาถึงคุณป๋าก็พาฉันเข้าทางด้านหลังของผับ แล้วก็พาเดินไปที่ห้องทำงานที่อยู่ชั้นบนสุดของผับ
ภายในห้องทำงาน...
คุณป๋านั่งเคลียร์เอกสาร แล้วก็จะมีลูกน้องเดินเข้ามารายงานเหตุการณ์ของผับเป็นระยะๆ ส่วนฉันก็นั่งกดโทรศัพท์เล่นเกมรอ
คุณป๋า “ถ้าง่วงก็นอนก่อนนะ จะกลับเดี๋ยวป๋าปลุก”
ฉัน “ค่ะ”
“เสี่ยค้า จะมาทำไมไม่บอกเลยหนูคิดถึงเสี่ยมากเลยนะคะ” จู่ๆ ก็มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้เดินเข้ามาหาคุณป๋า ดูจากการแต่งตัวแล้วฉันอายแทนเลย คือมันโป๊มาก
คุณป๋า “เสี่ยก็คิดถึงหนูเหมือนกัน”
“งั้นเรามาทำอะไรสนุกๆ กันดีกว่านะคะเสี่ย”
ฉันพยายามไม่มองการกระทำของคุณป๋ากับผู้หญิงคนนั้น
คุณป๋า “เพียงดาว หนูออกไปรอป๋าที่ห้องข้างๆ ก่อน”
ฉัน “ก็ได้ค่ะ” ฉันเดินคอตกออกมาข้างนอก
คุณป๋าเป็นแบบนี้ตลอดเลย ทำไม่เวลาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นถึงชอบไล่ฉันจังนะ ให้ฉันอยู่ด้วยไม่ได้รึไง ฉันไม่วุ่นวายหรอก
“นี่ หล่อน กว่าจะหาตัวเจอนะ หนีแขกออกมาแบบนี้ได้ยังไง แล้วขึ้นมาทำไมบนนี้ นี่มันไม่ใช่ที่ ที่หล่อนควรจะมานะ แล้วดูแต่งตัวตายแล้ว ทำไมแต่งตัวแบบนี้”
ฉันกำลังจะเปิดประตูห้องอีกห้องแต่มีเสียงคนพูดขึ้นซะก่อน ฉันมองซ้ายมองขวาไม่มีใคร เขาพูดกับฉันงั้นหรอ
ฉัน “พูดกับฉันหรอคะ?”
“ก็ใช่นะสิยะให้ฉันพูดกับผีรึไง มานี้เลย ไปเปลี่ยนชุดแล้วไปหาเสี่ยเดี๋ยวนี้ เขารอนานแล้ว” จู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ดึงฉันให้เดินตามเขาไป
ฉัน “ดะ เดี๋ยวก่อนนะคะ คุณทักผิดคนรึเปล่า ฉันไม่ใช่”
“จะไม่ใช่ได้ยังไง ฉันจำหล่อนได้..ขึ้นมาบนนี้หวังจะเคลมคุณกันละสิ ฉันรู้ทันหล่อนหรอกยะ” นี้เขาพูดเรื่องอะไรกัน ฉันงงไปหมดเเล้วนะตอนนี้
ผู้หญิงคนนั้นพาฉันมาที่ห้องห้องหนึ่ง ดูแล้วน่าจะเป็นห้องแต่งตัว
พรึบ~ ผู้หญิงคนนั้นโยนชุดอะไรก็ไม่รู้มาให้ฉัน
“เปลี่ยนชุดซะ เร็วๆ อย่าให้เสี่ยรอนานเงินก็รับไปแล้วจะมาเบี้ยวไม่ได้”
ฉัน “เปลี่ยนชุด” ฉันดูชุดที่เขาโยนมาให้คือมันโป๊มาก
ฉัน “เดี๋ยวนะคะ คือฉันไม่ใช่คนที่คุณตามหา ฉันคือลูกของคุณป๋ากัน”
“หล่อนอย่ามาเล่นตลกกับฉันนะ ลูกคุณกันหน้าตาไม่ใช่แบบนี้ยะ เปลี่ยนชุดซะ”
ฉัน “ไม่เชื่อก็ลองไปถามคุณป๋าดูสิคะ”
“เอ๊ะ นี่ ได้เดี๋ยวฉันจะโทรหาคุณกัน ถ้าหล่อนโกหกนะ เจอดีแน่”
ฉันยืนรอผู้หญิงคนนั้นโทรหาคุณป๋า ฉันเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองว่าจะเอาโทรศัพท์ออกมาเอาหลักฐานให้เขาดูว่าฉันไม่ได้โกหก แต่ไม่มี โทรศัพท์ไม่ได้อยู่กับฉัน อย่าบอกนะว่าลืมหยิบมา โอ๊ยทำไมฉันถึงซวยแบบนี้
“คุณกันไม่รับสาย ฉันว่าหล่อนเลิกอ้างแล้วไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว”
ฉัน “ฉันพูดจริงๆ นะคะ ฉันเป็นลูกของคุณป๋ากันจริงๆ”
“จะเปลี่ยนเองรึจะให้ฉันไปถามผู้ชายมาช่วยเปลี่ยน”
ฉันหมดหนทางแล้วจริงๆ ต้องยอมเปลี่ยนชุดตามที่เขาสั่ง
คือฉันไม่เคยมาที่นี่มันก็ไม่แปลกที่เขาจะไม่รู้จักฉัน อีกอย่างงานสังคม คนฉันก็ไม่ค่อยชอบไป พวกเขาแค่รู้ว่าคุณป๋ามีลูกบุญธรรมแต่คงจะไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นยังไง
หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จเขาก็พาฉันเดินไปไหนไม่รู้ ชุดนี้ก็โป๊มาก จนฉันต้องเอามือปิดทั้งข้างบนข้างล่างไว้เลย เขาพาฉันมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง
“เข้าไป”
ฉัน “คุณคะ เชื่อฉันเถอะ ฉัน”
“พูดมาก็จริงๆ”
พรึบ~ เขาเปิดประตูแล้วผลักฉันเข้าไปในห้อง แล้วประตูห้องก็ถูกปิด ฉันพยายามเปิดแต่มันเปิดไม่ออก
ฉันมองไป รอบๆ ห้อง ห้องมีจอทีวีขนาดใหญ่อยู่ มีไฟกะพริบๆ จนตาลายหมดแล้ว ฉันสังเกตดีๆ อีกครั้ง เห็นผู้ชายวัยกลางคน นั่งอยู่
“มานี้สิหนู” เขาตบที่นั่งข้างๆ เขา เรียกฉันไปนั่ง
ฉันยืนตัวแข็งทื่อ สั่นไปทั้งตัว...
ฉัน “คุณป๋า ช่วยหนูด้วยหนูกลัว” ฉันคิดในใจ ผู้ชายคนนั้นเดินมาใกล้ๆ ฉัน ในมือถือแก้วมาด้วย ฉันถอยหนีจนติดประตู
“อยากออกไปข้างนอกหรอ หื้มม” ชายวัยกลางคนเอามือมาจับปลายคางฉัน ฉันรีบหันหน้าหนีทันที ตอนนี้มันรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ
“กลัวหรอ ตัวสั่นเชียว ฮาๆๆ” ชายวัยกลางคนหัวเราะออกมาเสียงดัง
ฉันกลัวมากจริงๆ ฉันไม่รู้เลยว่าควรทำยังไงตอนนี้
“ดื่มสิ” เขายื่นแก้วมาให้ฉัน
ฉันส่ายหัวไปมา...
“เอางี้ ถ้าหนูยอมดื่มเสี่ยจะปล่อยหนูออกไป”
ฉัน “จะ จริงนะคะ”
“จริงสิ เสี่ยจะโกหกหนูทำไม หื้ม”
ฉันรับแก้วเหล้ามาแล้วดื่มจนหมดแก้ว กว่าจะกลืนได้มันฝืดคอมาก แปลก รสชาติก็ไม่อร่อยอะไรทำไมคนถึงชอบกินกันจัง
ฉัน “นะ หนูไปได้แล้วใช่ไหมคะ”
ชายวัยกลางคนพยักหน้า แล้วเขาก็เอาคีการ์ดสแกนประตูให้ฉัน ประตูถูกเปิดออก ฉันกำลังจะเดินออกไป แต่รู้สึกหน้ามือจนเซ ผู้ชายวัยกลางคนที่อยู่ในห้องรับฉันไว้
- ผู้เขียน
