หวามสวาทมาเฟีย

ยัยตัวร้าย (30%)

คล้อยหลังอันธพาลประจำหมู่บ้านพาฝันก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ในวินาทีนี้เธอต้องยอมรับความจริงที่ว่าถ้าหากไม่มีฝีมือการต่อสู้อันแสนฉกาจเธอคงไม่สามารถอาศัยอยู่ในทะเลทรายที่เป็นบ้านป่าเมืองเถื่อน ซึ่งเต็มไปด้วยอิทธิพลมืด การค้ายาเสพติด และผลิตอาวุธสงครามแห่งนี้ได้ และที่สำคัญคือเธอได้รับความช่วยเหลือจากผู้นำหมู่บ้านอย่างนายอามาน มูอัสซาน ซึ่งท่านผู้เฒ่าใจดีและมีเมตตาถึงกับออกตัวปกป้องเธอตั้งแต่วันแรกที่มาถึง โดยให้เหตุผลกับทุกคนว่าเธอคือหลานสาวแท้ๆ ของท่านที่เพิ่งเรียนจบจากอเมริกา ฉะนั้นจึงไม่มีใครหน้าไหนกล้ามายุ่มย่ามวุ่นวายกับเธอ เว้นแต่แก๊งอันธพาลซึ่งมีพวกนายทุนใหญ่จากรัสเซียหนุนหลังที่มันยังคอยมาป้วนเปี้ยนเธออยู่บ่อยครั้ง แต่ก็โดนเธอและเจ้าแรมโบ้จัดการจนแทบวิ่งหางจุกตูดเสียทุกที 

พาฝันยืนครุ่นคิดอยู่สักพักเจ้าแรมโบ้ก็เห่าเสียงดัง แล้ววิ่งไปคาบทุกสิ่งอย่างของชายหนุ่มมาวางแทบเท้านายสาว ก่อนจะพุ่งสายตาไปที่กระโจม 

“ขอบใจมากนะไอ้เพื่อนยาก แต่แกไปหาที่เย็นๆ นอนเถอะ ส่วนผู้ชายคนนั้นฉันจะจัดการเอง” เจ้าหมาแสนรู้ครางหงิงๆ รับแล้ววิ่งไปทางทะเลสาบ เพราะที่นั่นมีต้นไม้ใหญ่ซึ่งมันชอบไปอาศัยนอนกลางวัน ส่วนเธอก็ลงมือค้นกระเป๋าแต่ไม่พบหลักฐานอะไร ก่อนจะเอาลูกปืนออกจากปืนของเขา แล้วรีบก้าวยาวๆ ไปยังกระโจม  

“คุณ! พ่อคิงคองยักษ์ ออกมาได้แล้ว” เจ้าของร่างสะโอดสะองร้องเรียกอีกฝ่าย แต่กลับไร้สัญญาณตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น เธอชักเริ่มใจคอไม่ดี เพราะกลัวว่าผู้ชายเจ้ามารยาหน้าหม้อจะขาดอากาศหายใจขึ้นมาจริงๆ ก่อนจะตะโกนเรียกเขาอีกครา “นี่คุณ! ได้ยินไหม ฉันบอกว่าให้ออกมาได้แล้ว พวกมันไปแล้ว”  

“โอย…” เจคอบครางพลางสลัดผ้าใบออกจากร่าง ดวงหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและเม็ดทราย ก่อนที่เขาจะปัดมันออกอย่างลวกๆ 

“เป็นยังไงบ้าง” ทันทีที่อีกฝ่ายผุดลุกขึ้นพาฝันก็เอ่ยถาม ทว่าแทนที่จะตอบชายหนุ่มกลับไอเสียยกใหญ่  

“แค่กๆๆๆ”

“กินฝุ่นเข้าไปเต็มๆ น่ะสิถามได้ ให้ตายเถอะ! ผมจะเป็นมะเร็งไหมเนี่ย แล้วถ้าเสือกเป็นขึ้นมาจริงๆ ล่ะใครจะรับผิดชอบ โธ่…ชีวิตของผู้ชายลัลล้า เมียก็ยังไม่มีดันจะมาตายกลางทะเลทราย ตายคาอกตู้มๆ ของแม่สาวหุ่นสะบึมก็ว่าไปอย่าง” ท่าทีโวยวายและตีโพยตีพายเกินควรทำให้คนฟังกลอกตาไปมา 

“เว่อร์ไปแล้วพ่อคุณ มันก็แค่ฝุ่นทรายแค่นี้ไม่ตายหรอกย่ะ” หญิงสาวเท้าสะเอวกระแทกเสียงใส่ด้วยความระอาแกมหมั่นไส้ ก่อนจะเดินนำไปยังเก้าอี้ผ้าใบ แล้วพยักเพยิดให้คนที่เดินตามมานั่งลงในฝั่งตรงข้าม  

คำว่า ‘ย่ะ’ ที่หลุดออกมาจากเรียวปากสีกุหลาบทำให้มุมปากหยักของคนฟังกระตุกยิ้ม อย่างน้อยแม่สาวห้าวเป้งก็ยังหลงเหลือความเป็นผู้หญิงอยู่บ้าง ไม่ใช่ห้าวเกินชาย หรือไม่ก็พูดเป็นแต่คำว่า…วะ โว้ย เฮ้ย อะไรเทือกนั้น อย่างว่าล่ะยังไงเธอก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ แถมแม่เจ้าประคุณยังเป็นผู้หญิงที่มีแรงดึงดูดโคตรลึกล้ำจนเขานึกอยากจับปล้ำตั้งแต่คราแรกที่ได้เห็นหน้า  

“เอาล่ะ คราวนี้ก็มาคุยเรื่องของเราซักที” เมื่อทั้งคู่หันหน้าเข้าหากันพาฝันก็ไม่รอช้าที่จะเปิดประเด็นด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่าแฝงความจริงจังอย่างถึงแก่น  

“เรื่องของเรา ใช่เรื่องที่ผมเกือบจะได้ ‘จูบ’ คุณหรือเปล่าทูนหัว” เขาเอ่ยหน้าตายแต่นัยน์ตาไหวระริก และคำพูดที่จงใจเน้นบางวลีนั้นก็ทำให้คนตัวเล็กต้องถลึงตาใส่  

“ฉันหมายถึงเรื่องที่คุณมาเยือนถิ่นของฉันต่างหากล่ะไอ้คนบ้า” ท่าทางกรุ้มกริ่มและกวนเข้าไส้ของอีกฝ่ายทำให้แม่สาวขาโหดชักจะของขึ้น  

“ผมไว้ใจคุณได้แน่เหรอยาหยี” นัยน์ตาสีน้ำตาลทองจ้องใบหน้าหมดจดของสาวเจ้าเขม็ง แล้วเอ่ยถามเสียงเข้ม ขณะกำลังชั่งใจว่าจะบอกเธอดีไหม

“ฉันช่วยคุณไว้ขนาดนี้ คงไว้ใจไม่ได้หรอกมั้ง” เสียงหวานประชดประชันทันควัน ท่าทีที่ส่อไปทางเจ้าแง่แสนงอนเล็กๆ นั้นเรียกรอยยิ้มให้ผุดขึ้นที่ปากหยัก ให้ตายเถอะ! มุมออกแนวหญิงของสาวห้าวน่ารักชะมัด

“อันที่จริงคุณไม่ต้องช่วยผมก็ได้นะ เพราะผมสามารถ ‘ช่วยตัวเอง’ ได้ แต่ถ้าวันไหนผมอยากจะให้คุณ ‘ช่วย’ แล้วจะบอก” มาเฟียเพลย์บอยหลิ่วตาในท้ายประโยค ซึ่งวาจาสองแง่สามง่ามก็ทำให้คนฟังชักสีหน้าใส่

“โอเคๆ เข้าเรื่องก็ได้ ผมมาตามหาคนคนหนึ่ง ผู้หญิงระยำที่นรกส่งมาเกิด” เจ้าของน้ำเสียงกระด้างติดจะดุดันเปลี่ยนจากท่าทีขี้เล่นมาเป็นขึงขังทันควัน ถ้อยคำที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักลึกของพ่อตัวโตพร้อมทั้งนัยน์ตาคั่งแค้นทำให้คนฟังหัวใจกระตุกวาบอย่างน่าประหลาด สัญชาตญาณของพาฝันมักจะแรงกล้าอย่างนี้เสมอ แต่ภาวนาเหลือเกินว่าคนที่เขากำลังตามหาจะไม่ใช่เธอ  

“บอกได้ไหมว่าคนที่คุณมาตามหาคือใคร เผื่อฉันจะช่วยคุณได้” เธอเอ่ยถามด้วยท่าทางกระตือรือร้นจนเขาต้องคลี่ยิ้มบางๆ กับความมีน้ำใจของสาวเจ้า  

“ผมมาตามหาพาฝัน คริสเต็นสัน” น้ำคำที่ได้สดับตรับฟังนั้นมันทำให้อดีตนายทหารสาวผู้เถรตรงเกือบลืมหายใจไปชั่วขณะ ใบหน้างามซีดเผือด ทว่าเพียงเสี้ยวนาทีเจ้าตัวก็ปรับให้มันราบเรียบดังเดิม หากแต่พิรุธเพียงเล็กน้อยที่ปรากฏออกมากลับไม่อาจรอดพ้นไปจากสายตาคมกริบได้ แต่เขาก็บอกตัวเองว่าคงจะแค่ตาฝาดเท่านั้น  

“ถ้าฉันเดาไม่ผิดคนที่คุณกำลังตามหาคือสาวยุโรปใช่ไหม” หญิงสาวแสร้งทำเป็นสันนิษฐานไปด้วยท่าทางหน้าซื่อตาใสแต่ในใจกลับว้าวุ่น 

“ก็ไม่เชิง แม่นั่นเป็นสาวลูกครึ่งไทย-อังกฤษ” เสียงทุ้มสวนกลับด้วยท่าทางคร่ำเคร่ง ทำให้สาวเจ้าเผลอทำตัวเกร็งด้วยความหวาดหวั่น ทว่าสีหน้ายังคงราบเรียบดังเดิม 

“ที่นี่ไม่มีสาวยุโรป หรือว่าสาวลูกครึ่งอาศัยอยู่หรอกนะ โดยเฉพาะสาวอังกฤษด้วยแล้วยิ่งไม่มีใหญ่” พาฝันเอ่ยด้วยท่าทางหนักแน่นประหนึ่งว่าตัวเองรู้จักพื้นที่แถบนี้ดีเยี่ยมทั้งที่ความจริงแล้วเธอเพิ่งมาอยู่ได้ไม่นาน แต่ที่ต้องพูดไปอย่างนั้นก็เพื่อให้อีกฝ่ายตายใจ  

“แล้วคุณเป็นสาวจากประเทศไหนกันล่ะคนสวย ถึงใจกล้ามาอยู่ท่ามกลางทะเลทรายกับหมาแก่ๆ เพียงลำพังแบบนี้” เจคอบพูดไปแล้วก็นึกสะดุดใจขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน ก่อนจะเบนสายตาคมกริบมาจับจ้องที่ดวงหน้าสวยหวานเคล้าเซ็กซี่อย่างพิจารณา