ตอนที่ 1 บังเอิญหรือโชคร้าย 1/1
1137 คำ
งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ และเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มภายในงานปาร์ตี้ ทำเอาพีรดาหรือกวางเด็กเสิร์ฟ สาววัยยี่สิบเอ็ดไม่ค่อยชอบบรรยากาศแบบนี้เอาเสียเลย แต่จะทำอย่างไรได้เล่า ในเมื่อมันเป็นงานและนี่ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยที่เธอรับงานแบบนี้
ร่างบอบบางในชุดยูนิฟอร์ม พาตัวเองพร้อมถาดเปล่า เดินออกมาจากห้องโถง เพื่อไปรับเครื่องดื่มชุดใหม่มาบริการแขกต่อ เมื่อหลุดพ้นจากเสียงอึกทึกของดนตรีมัน ๆ หญิงสาวถึงกับพรูปากออกราวกับโล่งอก แม้จะหลีกหนีความวุ่นวายออกมาได้เพียงแค่ชั่วคราว เพราะเดี๋ยวเธอก็ต้องนำเครื่องดื่มไปบริการแขกอยู่ดี และมันก็จะเป็นอย่างนั้นตลอดทั้งคืน ทว่าอย่างน้อยเพียงได้หลบออกมาพักสักหน่อยมันก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย
หลังร่างเล็กในชุดยูนิฟอร์มกลับมาถึงโซนเครื่องดื่ม ด้วยความที่รู้สึกคอแห้งกระหายน้ำ เนื่องจากทำงานมาหลายชั่วโมงแล้วยังไม่ได้พักดื่มน้ำเลย พีรดาจึงหยิบน้ำสีฟ้าที่วางอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์มาดื่มแก้กระหาย โดยไม่รู้ว่าแก้วใบนี้เพื่อนร่วมงานกำลังจะยกไปให้แขก
“เฮ้ย!...กวาง” เสียงร้องห้ามด้วยอาการตื่นตระหนกดังขึ้นมาไม่ใช่ของใคร แต่เป็นเสียงของเพื่อนร่วมงานที่รับจ๊อบด้วยกันนั่นเอง หัวคิ้วเรียวชิดเข้าหากันมุ่นให้กับคำทักท้วง มองร่างสูงโปร่งในชุดเด็กเสิร์ฟชายด้วยความฉงน เธอรู้ว่าน้ำแก้วนี้ไม่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์ เพราะดื่มเป็นประจำและเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ก็ดื่มเวลาทำงานเหนื่อย ๆ แล้วทำไมเพื่อนชายคนนี้ถึงต้องตวัดท้วงเธอขนาดนั้นด้วย เมื่อเธอส่งสายตาราวสงสัย อีกฝ่ายกลับส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่มีอะไร” เพื่อนร่วมงานรีบบอกปัด
“แน่ใจ?” ดวงตากลมโตมองคนทำหน้ากลบเกลื่อนยิ่งใคร่ชวนสงสัย กำลังจะเอ่ยถามว่าตกลงมีอะไรกันแน่ แต่ยังไม่ทันจะได้ขยับปาก คนทำหน้าเคร่งเครียดลิ่วออกไปเสียก่อน พีรดาหันมาไหวไหล่กับเพื่อนร่วมงานอีกคนที่ประจำตำแหน่งตรงเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม
“เราไปก่อนนะ” พีรดารับถาดเครื่องดื่มจากเพื่อนที่ทำหน้าที่ผสมเครื่องดื่ม เตรียมยกออกไปเสิร์ฟ ทว่าอยู่ ๆ รู้สึกแปลก ๆ รับรู้ได้ว่าร่างกายของเธอไม่ค่อยปกติ
“กวางเป็นอะไรหรือเปล่า ดูหน้าแดง ๆ นะ” เพื่อนคนที่ประจำอยู่หน้าเคาน์เตอร์เห็นอาการกระสับกระส่ายของเธอจึงได้เอ่ยถาม
“เราไม่เป็นอะไร” พีรดาส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะฝืนพาร่างกายไปเสิร์ฟเครื่องดื่มบริการแขกต่อไปอย่างไม่ใส่ใจกับอาการที่ตัวเองเป็นอยู่
แก้วรูปทรงวีในถาดที่บรรจุด้วยเครื่องดื่มหลากรส ถูกเสิร์ฟจนหมด กระทั่งเหลือเพียงแก้วเปล่าที่แขกในงานฝากเก็บ พีรดารีบเดินออกจากห้องโถงด้วยอาการลนลาน พร้อมทั้งครุ่นคิดในใจว่า เราเป็นอะไรเนี่ย ทำไมถึงร้อนขนาดนี้? พลางยกมือขึ้นตบแก้มเบา ๆ เพื่อควบคุมความรู้สึกบางอย่างที่กำลังตีตื้นอยู่ในท้องน้อย และในขณะที่เธอกำลังเดินผ่านประตูห้องที่เชื่อมระหว่างทางไปห้องเครื่องดื่มกับห้องปาร์ตี้ เท้าเล็กชะงักกึกกับบางอย่างที่ดังแว่วออกมาจากข้างในห้อง
“อุ้ย! คุณปราณต์คะเบา ๆ หน่อยสิคะ ลินีเสียว อ๊า!...” เสียงครางเซ็กซี่ของหญิงสาวคนหนึ่งดังออกมาจากห้องที่พีรดากำลังเดินผ่านมาพอดี ด้วยความอยากรู้เธอจึงเปิดประตูโดยพลการ แต่แล้วภาพที่เห็นคือ…
เพล้ง! เสียงถาดที่หล่นกระทบพื้นพร้อมแก้วเปล่า ทำให้ร่างสมส่วนในชุดสูทสากล ผู้เป็นของเจ้าของงานวันเกิด และดาราสาวที่เป็นคู่ควงคนใหม่ในช่วงนี้ หันมามองทางต้นเสียงอย่างไม่ได้นัดหมาย
“บ้าเอ้ย!” ปราณธรสบถหัวเสีย มือหนาที่กำลังตะปบบั้นท้ายกลมกลึงของดาราสาวค้างกลางอากาศ ก่อนจะรีบชักกลับมารูดซิปกางเกงที่เพิ่งเลื่อนต่ำก่อนหน้านี้ขึ้นอย่างรวดเร็ว สายตาดุดันดั่งเสือนักล่าที่จับจ้องพีรดาเต็มไปด้วยการคาดโทษ เล่นเอาคนถูกมองถึงกับต้องก้มหน้างุด ไหล่บางห่อลู่ด้วยความประหม่าทำอะไรไม่ถูก ส่วนดาราสาวที่ยืนอยู่ในชุดเดรสครึ่งท่อน ช่วงล่างเผยสะโพกขาวงามงอนรีบดึงชายกระโปรงลง แต่ก็แสร้งโน้มเข้าไปกอดร่างหนากำยำ ซึ่งเพิ่งจัดการอาภรณ์เข้าที่ ส่งสายตาเชื้อเชิญคล้ายอยากสานเรื่องที่ค้างคาต่อให้จบ
“คุณปราณต์คะ เราอย่าไปแคร์เด็กบ้านี่เลยค่ะ เรามาต่อ…” ยังไม่ทันพูดจบ นาถลินีต้องเบ้ปากอย่างไม่พอใจ เพราะผู้ชายที่ทำให้เธออารมณ์ค้างกลับไม่สนใจเธอ
“แต่งตัวเรียบร้อยแล้วรีบออกไปซะ!” ปราณธรสั่งนาถลินีด้วยสีหน้าครัดเคร่ง แล้วก็ไม่ลืมที่จะหันไปทางหญิงสาวอีกคน ที่ตอนนี้กำลังยืนทำตัวเล็กลีบเหลือเท่าลูกแมว
“ส่วนเธอมากับฉัน” เขากล่าวพร้อมกับฉวยข้อมือเล็กแล้วพาออกไป โดยไม่สนใจอาการกระฟัดกระเฟียดของดาราสาวที่เพิ่งควบขี่อยู่ก่อนหน้านี้และก็ไม่สะทกสะท้านต่อการพยายามขืนตัวไว้เต็มที่ของแม่เด็กเสิร์ฟคนนี้ด้วย
“ปล่อยฉันนะคะ เมื่อกี้ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้นจริง ๆ” เสียงหวานใสดังอ้อแอ้แก้ตัวลนลาน หากแต่เจ้าของมือใหญ่ที่จับจูงเธอไปทางบันไดหนีไฟกลับไม่ฟังที่เธอพูด แล้วเมื่อทั้งคู่มายืนอยู่ที่เชิงบันไดหนีไฟแล้ว ปราณธรคลายอุ้งมือจากข้อมือเล็ก สองมือแกร่งยกขึ้นเท้าสะเอวโดยที่สายตายังตรึงอยู่ที่สาวเสิร์ฟ เมื่อเห็นดวงตากลมโตของเธอไหวระริก ราวกับมิอาจปกปิดความหวาดกลัวภายในได้ ทำเอาชายหนุ่มถึงกับหัวเราะครืน แต่เรื่องอะไรเขาจะต้องใจดีกับแม่สาวน้อยคนนี้… คนที่ไปขัดจังหวะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มของเขา
“ไม่เห็นอะไรอย่างนั้นหรือ?” กายหนาโน้มต่ำขยับลงมาใกล้ ส่วนคนกลัวความผิดก็ขยับเท้าถอยหนีทีละก้าวเช่นกัน ทว่าพอแผ่นหลังแตะกับพื้นผนังเย็นเฉียบ ดวงตากลมโตเริ่มขยายกว้างเมื่อรู้ตัวว่าหมดหนทางหนี พีรดาจึงทำได้แค่ยืนนิ่งอย่างหวาดหวั่น คล้ายลูกกวางที่ถูกต้อนจนมุมจากเสือ ปราณธรเห็นแล้วกดรอยยิ้มบาง
- ผู้เขียน
