“หมอบอกว่าหนูเป็นอะไรเฮีย” ภรรยาตัวแสบเอ่ยถามผมถึงอาการของตัวเอง ถามไถ่ถึงสาเหตุที่จู่ ๆ แข้งขาเธอก็หมดเรี่ยวแรง
“หนูไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก เดี๋ยวกินยาตามที่อาหมอสั่งให้ แล้วก็นอนพักเยอะ ๆ อย่างที่อาหมอบอก ไม่นานหนูก็จะเดินได้” ผมลูบที่แก้มเนียนขณะบอกเล่า ผมให้อาหมอมาตรวจ พร้อมกับบอกเล่าถึงสารเคมีที่ให้เธอสูดดมเมื่อคืน
“อยู่ ๆ จะเป็นได้ไง มันต้องมีสาเหตุดิ” เธอทำหน้าสงสัย
“หนูแพ้ยาที่เฮียป้ายเมื่อคืน”
“...” เธอมองหน้าผมด้วยสายตาที่อ่อนล้า เธอคงกำลังก่นด่าตัวเองที่เลือกเกิดไม่ได้ ลิขิตโชคชะตาตัวเองไม่ได้
“เฮียจะไม่ทำอีก” ผมลอบหายใจและให้คำมั่นสัญญา
“ฮึ” พีชเค้นเสียงในลำคอแล้วสะบัดหน้าออกจากมือของผม
“เอาน่า สัญญาว่าจะไม่เกิดขึ้นอีกแน่ ๆ” ผมย้ำคำพูดอีกรอบ อยากให้เธอเชื่อมั่นว่าผมจะไม่ทำมันอีก แต่ก็ไม่ได้อยากให้เธอได้ใจว่าผมจะใจดีกับเธอ
บางทีผมก็งงกับอารมณ์ตัวเองเหมือนกัน
“เฮียใจร้ายกั
