ข้ามมิติมามี...รัก

ตอนที่ 13 พาเที่ยว

แม้มีโซจะไม่ค่อยอยากให้จียองพาเที่ยวแต่ก็ขัดคำสั่งของท่านพี่ทั้งสองของเธอไม่ได้

วันแรกจียองก็พานางเที่ยวเล่นตลาดไปดูการแสดงต่างๆ เพื่อหลอกล่อให้ตายใจก่อนจะแกล้งได้ถนัด

"วันนี้ข้าสนุกจังเลยเจ้าค่ะพี่หญิง ว่าแต่พรุ่งนี้พี่หญิงจะพาข้าไปเที่ยวเล่นไหนอีกเจ้าค่ะ "

"อืมเอาไว้ให้เธอประหลาดใจดีกว่า กลับไปพักผ่อนเถอะฉันก็เหนื่อยอยากพักแล้ว"

จียองบอกพร้อมกับพยักหน้าให้มีโซเข้าไปเรือนรับรองได้แล้ว เพราะเธอจะแวะไปที่อื่นบ้าง

"ข้าจะรอท่านนะเจ้าคะ"

ได้เดี๋ยวพรุ่งนี้ได้รู้ จียองเพียงคิดเท่านั้นไม่ได้เอ่ยอะไร ได้แต่ส่งยิ้มไปให้หญิงสาว

"คุณหนูท่านยองวอนเดินตรงมาทางนี้แล้วเจ้าค่ะ "

อะไรกันเนี่ยอุตส่าห์มาส่งเด็กคนนี้เร็วเพื่อจะได้แวะไปหากงยูแต่ก็เหมือนเขารู้ว่าเธอจะไปไหนเลย

"ส่งมีโซกลับเร็วหรือวันนี้"

"อ๋อใช่ๆ ว่าแต่ท่านจะไปไหนเหรอ " จียองพยายามไม่แสดงสีหน้าผิดหวังออกไป

"ข้าเพิ่งกลับจากจวนท่านเจ้าเมือง กลับพร้อมกันสิ หรือเจ้ามีที่จะไปต่อ"

"ปะ เปล่าไปเถอะกลับกัน"

เห้อไม่ได้ไปหากงยูนานป่านนี้พ่อคนตาแสนโศกของเธอจะเป็นยังไงบ้างนะ วันนี้ฮานึลบอกว่าแม่เขาไม่สบายด้วย

วันต่อมา

ทางด้านกงยูนอกจากดูแลหอนายโลมเขาก็ไม่ได้ทำอะไร อย่างที่บอกหากไม่มีคำสั่งคุณหนูนาบีเขาไม่จำเป็นต้องรับแขก

"ท่านกงยูขอรับ คุณหนูโบซอกมาอีกแล้วขอรับ คราวนี้จะเลือกท่านให้ไปปรนนิบัตินางให้ได้เลยขข้าก็ไม่กล้าไล่นาง"

"เดี๋ยวข้าจัดการเอง"

คุณหนูโบซอกที่พูดถึงคือลูกพ่อค้าที่นำของมาจากเมืองหลวงและเมืองต่างๆเพื่อขายที่นี่จนมีร้านที่ใหญ่โตแถมยังสนิทกับท่านเจ้าเมืองจึงไม่มีใครกล้าว่าบุตรสาวที่เอาแต่ใจของเขา

"คุณหนูโบซอกท่านต้องการสิ่งใดข้ายินดีบริการทุกอย่าง แต่สิ่งที่ท่านร้องขอข้าคงให้ท่านไม่ได้ "

กงยูตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลจนคนฟังเคลิบเคลิ้มตามทั้งใบหน้าที่หล่อออร่าพุ่งกระจายออกมา

"แต่ข้าอยากได้ท่าน ทำไมเรื่องแค่นี้ท่านถึงตามใจข้าไม่ได้"

โบซอกพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนเธอหลงรักกงยูมานานตั้งแต่แรกเห็น แต่ก็ไม่อาจเอามาเป็นของเธอได้เพราะเขาเป็นคนของคุณหนูนาบี

แต่ตอนนี้เธอไม่เห็นคุณหนูนาบีนั่นจะมาสนใจไยดีเขาเลยนางสนใจแต่สวามีที่แสนหล่อเหลากว่ากงยูด้วยซ้ำไป นางคงไม่มาไยดีเขาอีกแล้วจึงเป็นโอกาสดีที่เธอจะเอาเขามาครอบครอง

"คงจะไม่ได้ ข้าเป็นคนของคุณหนูนาบีท่านก็รู้หากไม่มีคำสั่งคุณหนูข้าไม่สามารถรับใช้ใครได้ "

"ได้! งั้นข้าจะไปขอเจ้ากับนางเอง ยังไงนางก็ต้องยอมยกเจ้าให้ช้าเพราะนางมีสวามีที่ดีกว่าเจ้าแล้ว"

คุณหนูโบซอกผู้เอาแต่ใจพูดประชดเขาเสียงดัง หวังให้เขาเสียใจตัดใจจากคนที่เขาเอื้อมไปไม่ถึงสักที

แม้จะเสียใจเพราะสิ่งที่นางพูดมาเป็นความจริงแต่กงยูก็เพียงแค่ยิ้มรับมันไม่อาจแสดงความรู้สึกเสียใจออกมาให้ผู้อื่นเห็นได้ ด้วยรู้สถานะของตัวเองนั้นมาจากที่ใด

"มีใครเรียกฉันรึเปล่าได้ยินชื่อแว่วๆ มาเมื่อกี้"

วันนี้จียองตั้งใจพามีโซมาเที่ยวที่นี่เพื่อแกล้งหญิงสาวแต่ไม่คิดจะมาเจอคนที่คิดอยากได้คนของเธอด้วย

"คุณหนู"

กงยูยิ้มอย่างดีใจที่เจอคนที่ตนรักและคิดถึงมาหลายวันปรากฏตัว

"ดูท่านสิ เพียงแค่เห็นนางท่านก็ดีใจจนเนื้อเต้นทั้งที่นางเห็นท่านเป็นเพียงคนรับใช้ของนางเท่านั้น"

โบซอกเกลียดท่าทีของชายคนที่ตนมีใจให้เสียเหลือเกิน อยู่กับนางเมื่อกี้เหมือนจะตายใบหน้านิ่งเฉยไม่แสดงอารมณ์อะไร แต่พอรู้ว่าคุณหนูนาบีมาก็ยิ้มเสียจนแก้มจะแตก เหอะ!

"แล้วยังไง เธอเป็นใครถึงกล้ามาต่อว่าคนของฉันถึงนี่ "

"ข้าต่อว่าเขาเผื่อเขาจะได้สติแล้วลืมท่านเสียที"

"ทำไมต้องลืม หรือถึงจะลืมไม่ลืมคนนอกอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าเขา ต่อว่ากงยูก็เหมือนว่าฉันด้วย หรือคิดว่าร้านค้าใหญ่โตของพ่อเธอจะคุ้มหัวเธอได้"

โบซอกรู้เกียรติศักดิ์ของนางดีว่าเป็นคนอารมณ์ร้ายเพียงใดแต่ก็เพิ่งเคยเจอกับตัว แถมหากมีเรื่องกับนางท่านพ่อต้องเดือดร้อนแน่ โบซอกเห็นแบบนั้นจึงเดินฟึดฟัดออกไปด้วยความไม่พอใจ

"คุณหนูท่านมาหาข้าแล้ว"

กงยูไม่สนใจคำพูดไร้สาระของหญิงผู้นั้น เพียงแค่คุณหนูมาเขาก็ดีใจแล้ว คนอื่นต่อให้พูดไม่ดียังไงก็ทำอะไรเขาไม่ได้หากไม่ใช่คุณหนูนาบีพูด

"จะยื่นให้ผู้หญิงคนนั้นต่อว่าทำไม หื้ย!อารมณ์ดีกะจะมาสนุกๆเชียว"

จียองโมโหที่เขาไม่สู้คนปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าใกล้แถมยังส่งยิ้มหวานให้ผู้หญิงคนนั้นอีก แค่คิดก็โมโห

"อย่าโมโหไปเลยนะขอรับ นางทำได้เพียงแค่พูดหากข้าไม่สนใจปล่อยผ่านทุกอย่างก็จบ ว่าแต่คุณหนูหาข้าอยู่หรือขอรับ"

กงยูผู้มีจิตใจดีจนจียองไม่กล้าโกรธและโทษเขาได้ แถมยังมายิ้มตาใสซื่อเป็นลูกแมวตัวน้อยแบบนี้มีหรือที่จียองจะไม่ใจอ่อน

"ข้าพาคุณหนูมีโซนางมาจากเมืองหลวง เจ้าหาคนคอยปรนนิบัตินางทีเอาแบบหล่อล่ำ หน้าดุๆนะนางชอบแบบนั้น"

เพราะเห็นว่าหญิงสาวชอบตามติดวุนซาแจเธอเลยคิดว่ามีโซต้องชอบแบบนั้นแน่ แค่คิดก็สนุกแล้วสิ

"ขอรับ"

"อ่อเจ้าก็มาด้วยนะ เร็วๆหละ"

พูดจบจียองก็เดินกลับไปที่ห้องรับรองที่มีโซรออยู่ โดยไม่ทันมองสายตาหวานแต่เศร้าโศกนั้น เพียงแค่คุณหนูของตนจะเรียกให้ตนไปรับใช้สตรีนางอื่น มันไม่ใช่ครั้งแรกแต่กงยูก็ทำใจยาก

"ท่านไปไหนมาหรือพี่หญิงข้านึกว่าท่านทิ้งข้าไว้ที่แบบนี้แล้ว"

แน่นอนว่าคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์แบบมีโซไม่เคยมาในที่แบบนี้แน่นอน เพราะที่เมืองหลวงหากสตรีเข้าในที่แบบนี้มันดูไม่ดี

"ที่นี่เป็นของฉันเองไม่ต้องห่วงปลอดภัย อีกอย่างคนเมืองนี้สตรีเข้าหอนายโลมมันเป็นเรื่องปกติไม่ได้เสียหายอะไร และอีกอย่างเรื่องวันนี้ก็รู้เพียงเราสองคนสิถ้าเธอไม่สบายใจ"

จียองพูดจูงใจจะทำให้คุณหนูผู้แสนดีคนนี้ปลุกความเป็นตัวเองออกมาไม่ง่ายเลยนะเนี่ย แต่คงไม่ไกลเกินกว่าความสามารถของนางเอกรางวัลออสการ์อย่างเธอหรอก

"จะดีเหรอเจ้าคะ "

มีโซยังถามเพื่อความแน่ใจ เธอสามารถแสดงตัวตนที่นี่ได้จริงเหรอ ความจริงเธออยากมาเมืองนี้ก็เพราะอย่างนี้ล่ะ มีสถานที่สำหรับผู้หญิงไว้หาความสุขแบบไม่ต้องอายใคร ไม่ต้องแบ่งชายทำได้หญิงทำไม่ได้แบบที่เธออยู่เมืองหลวง

เธออิจฉาคุณหนูนาบีมาตลอดที่ได้รับพระราชทานสามีถึงสองคนแถมแต่ล่ะคนดีๆทั้งนั้น นางอยากทำแบบนั้นบางแต่หากอยู่เมื่อหลวงคงโดนผู้คนครหาให้วงศ์ตระกูลเสื่อมเสีย