“คุณได้ยินไม่ผิดหรอก” ผมเซ็งไปดื่มมายังไม่ได้ช่วยให้หายเซ็ง ผมคิดถึงเลขาวีโว๊ย อึดอัดชะมัดคราวนี้ผมรู้แล้วว่า ความคิดถึงมันทรมาน ผมไม่เคยคิดถึงใครมากๆ เท่าตอนนี้ ยกเว้นตอนยังวัยรุ่นเมื่อเดินทางไปเรียนเมืองนอก
ผมตื่นไปทำงานด้วยอาการไม่เต็มร้อยนัก ก้าวเข้าไปในสำนักงาน เลขาวียังไม่มาทำงาน โต๊ะทำงานของเธอยังไร้ร่างที่ผมคิดถึงกับผมม้าเกล้ามวยครอบด้วยตาข่าย กับแว่นหนาๆ บนดวงหน้าปราศจากเครื่องสำอาง ผมก้าวเข้าไปในห้องทำงานด้วยอาการบอกไม่ถูก ใจมันหวิวพิกล
ทันทีที่ผมได้ยินเสียงส้นรองเท้า ใบหน้าผมหันไปมองด้านหลัง ราวกับมีใครสักคนกระชากหัวไหล่
“อรุณสวัสดิ์ค่ะบอส รับกาแฟตอนเช้าไหมคะ”
ผมดีใจจนอ้าปากค้าง พลางเก๊กหน้าหล่อ ให้หล่อมากกว่าเดิมกระชับสูทบนตัวให้เข้าที่ เพื่ออยากให้ตัวเองหล่อที่สุดในเช้าวันเจอกับเธอ
“อะ...อรุณสวัสดิ์ ไง๊...ห
