ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ
กึก!!!
“นายทำบ้าอะไรของนาย?!” ฉันลากไอ้เสี่ยทองเปลวออกมาจากห้องรับรองเพราะว่าเขาบ้าโอนเงินเป็นร้อยล้านให้มหาวิทยาลัยจริง ๆ ฉันละไม่อยากเชื่อเลย!!
“เสี่ยเปลว...” เขาเรียกชื่อตัวเองเสียงเรียบ
“อะไร?!”
“เรียกเสี่ยว่าเสี่ยเปลวไม่อย่างงั้นจะหาว่าเสี่ยไม่เตือนนะพริกไทย” เขาเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงก่อนจะโน้มมาหาฉันเพื่อข่มขู่ให้ฉันเรียกเขาว่าเสี่ยเปลว
“เหอะ!!คงภูมิใจมากดิที่โดนเรียกว่าเสี่ยอะ!!” รู้ว่ารวย!!แต่ก็ไม่ควรทำแบบนั้นเปล่าวะ?!
“ทำไมต้องโมโหเสี่ยช่วยอยู่นะและอีกอย่างเงินนั้นมันของเสี่ยหนูไม่จำเป็นต้องโกรธนิ” เขาทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจจริง ๆ
“แล้วฉันขอให้นายช่วยเหรอ?”
“ทำแบบนั้นคิดว่าฉันจะยอมเป็นเด็กนายงั้นสิ?” ฉันเอียงคอถามเขาอย่างหาเรื่องทำไมฉันจะไม่รู้ว่าที่เขาทำต้องการอะไร ช่างสักเหรอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่านั่นมันเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้นแหละที่เขาต้องการมันอย่างอื่นต่า
