EP.3 อยากได้
911 คำ
แปะ! แปะ! แปะ! วู้ววววว!!
เสียงตบมือและเสียงโห่ดังลั่นร้านเมื่อนักร้องคนสวยร้องจบเธอยิ้มให้พวกนั้นนิดหน่อยก่อนจะลงจากเวที
“ว้า! จบซะแล้ว” ไอ้เคนพูดอย่างเสียดายเพราะว่ามันช้าเลยได้ฟังแค่ไม่กี่เพลงเท่านั้น
“ไอ้กล้ามึงไปเรียกไอ้ชัชมาสิ อ่อ เอานักร้องคนเมื่อกี้มาด้วย” ผมบอกกับลูกน้องคนสนิทให้ไปเรียกผู้จัดการร้านมาจะตบรางวัลซักหน่อย
“ถูกใจขนาดนั้นเลย?” ไอ้เพ้นท์ถามผม
“หึ” แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรแค่ยิ้มและกระดกเหล้าในมือจนหมดแก้วรอเวลานักร้องคนสวย...
“เออ!!ว่าแต่มึงพูดเหมือนรู้จักน้องเขามึงเคยเจอเหรอวะไอ้เคน?” จู่ ๆ ไอ้เพ้นท์ก็ถามขึ้นซึ่งผมเองก็สงสัยเหมือนกันแต่ไม่อยากถามเพราะคีพลุกอยู่
“อืม ชื่อ...พริกไทยละมั้งเป็นช่างสักรับงานนอกสถานที่”
“รับงานนอกสถานที่...?”
“อืม แต่อย่าคิดไปไกลนะเว้ย! เพราะน้องเขาเป็นแค่ช่างสักจริง ๆ ไม่ได้รับงานอย่างที่มึงกำลังคิดอยู่”
“กูคิดอะไร?”
“หึ ช่างสักเหรอ...” ผมเองก็ชอบสักเหมือนกันอยากจะเติมลายอยู่พอดี
“งานดีไหม?” ผมถาม
“หมายถึงคนหรือหมายถึงงานสัก?” มันยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม
“ก็...งานสิวะ!”
“อ๋อเหรออออ แต่สำหรับกูถือว่าดีมากเลยแหละทั้งมือเบาลายเส้นก็สวยกูว่ามึงน่าจะชอบ” มันการันตีมาขนาดนี้คงจะจริงนั่นแหละ
ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูก่อนจะเปิดออกเป็นไอ้ชัชกับนักร้องคนนั้นยิ่งใกล้ ๆ ยิ่งสวย ตาคมดุเสียงครางก็นะหวานเหมือนเสียงร้อง...หรือเปล่านะ?
“สวัสดีครับเสี่ยเปลว^^” ไอ้ชัชมันยกไหว้ผม
“ไอ้พริกทักทายเสี่ยสิเขาเป็นเจ้าของที่นี่” มันกระซิบกับผู้หญิงคนนั้นเธอหน้าเหวี่ยงนิดหน่อยแต่กับถูกใจผมชะมัดเลย หึ
“สวัสดีค่ะ” เธอยอมไหว้แต่ไม่มองหน้าของผม เล่นตัวสินะ
“มานั่งนี่” ผมบอก
“ไม่” ปฏิเสธแบบไม่คิดเลยแหะ
“หึ สองหมื่นมานั่งนี่” ปึก! ผมบอกก่อนวางเงินที่โต๊ะตรงหน้าเธออยากรู้ว่าจะทนสักแค่ไหน
“ฉันไม่นั่งถ้าไม่มีธุระอะไร...”
“สองแสนมานั่ง!” ปึก! ผมไม่ยอมแพ้หรอก
“หึ สองล้านก็ไม่นั่งหรอกเพราะงั้นเก็บเงินของลุงเอาไว้เถอะ” ละลุง!! ยัยนั่นเรียกผมว่าลุงเหรอวะ?!
(พริกไทย)
ฉันมองคนตรงหน้านิ่งที่วางเงินตรงหน้าฉันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เงินก็อยากได้แต่มันต้องเล่นตัวกันมั้งสิ ฉันเองก็เคยได้ว่าเสี่ยเจ้าของร้านนี้สายเปย์ขนาดไหนแต่ก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ด้วยแถมยังเด็กมาก มากกว่าที่ฉันคิดไว้ก็เรียกว่าเสี่ยหนูเลยคิดว่าแก่...
“ใครลุงเธอวะ?!” เขาไม่พอใจเมื่อฉันเรียกเขาอย่างนั้น
“ก็แค่ล้อเล่นน่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” ความจริงฉันไม่ได้อยากมาห้องนี้เลยด้วยซ้ำแต่พี่ชัชมันเร้ารื้อและยังบอกอีกว่าถ้าไปฉันอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่มันโดนไล่ออกก็ได้เพราะงั้นฉันเลยต้องมาอย่างไม่มีทางเลือกเท่าไหร่นัก เฮ้ออออ
“สองล้าน!!มานั่งข้างฉันพริกไทย!!” เยสแม่! อุ๊บ! เอาจริงดิสองล้านนะเว้ยไม่ใช่สองบาทแค่นั่งได้สองล้านถ้ามากกว่านั่งจะขนาดไหน หยุด!! หยุดคิดอะไรแบบนั้นนะพริกไทย
ปึก! เงินสดมาวางตรงหน้าของฉันเรียบร้อยแล้ว เขามันดื้อ!
“ต้องการอะไรพูดมาเลยดีกว่า นายมีเงินไม่ได้แปลว่าจะได้ทุกอย่างที่อยากได้นะ...” ฉันถามเขาออกไปตรง ๆ แต่ว่าพอจะเดาได้ว่าเขาต้องการอะไรก็ตาม
“หึ พูดง่าย ๆ ก็ดีพริกไทย...”
“...?” เรายังไม่สนิทกันสักหน่อย เหอะ!
“ฉันอยากได้เธอ...เท่าไหร่ก็ว่ามาเลยฉันพร้อมจ่าย” พรึ่บ!
“...!!” เขาพูดด้วยท่าทางสบาย ๆ และมองมาที่ฉัน เขาคงทำแบบนี้บ่อยละสิท่าพ่อเศรษฐีเอ้ย!!
“อยากได้เธอมาสักให้ฉันหน่อยทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย? หรือว่าเธอคิดไปเป็นอย่างอื่น หึ” เขายิ้มมุมปากอย่างสะใจที่แกล้งฉันได้ จิ๊!
“แต่ถ้าคิดเป็นอย่างอื่นนอกจากสักก็ได้นะเสี่ยพร้อมจ่าย^^”
“ฉันก็ยังไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ถะถ้าอยากสักก็ต้องจองคิว!!”
“หนึ่งล้าน! แซงคิวให้เสี่ยได้ไหมพอดีรีบ...อยากได้” บ้าบอบ้านเขาเป็นโรงงานผลิตเงินหรือไง?!
และเวลาพูดทำไมต้องมองฉันเหมือนจะทะลุแบบนั้นด้วย?
“....”
“ลายใหม่” ทำไมเขาต้องเว้นวรรคชวนคิดแบบนั้นด้วยเนี่ย!!!
“ถ้าอยากได้มาก...ก็จะรัดคิวให้ค่ะเสี่ยแต่ขอสดนะคะเพราะไม่ชอบพวกขี้คุย” ฉันเจอมาเยอะพวกขี้อวดสุดท้ายไม่มีเงิน
“หึ ถ้าเอาสดคงไม่ได้แต่ถ้าเงินสดพร้อมเสมอ^^”
“นะนี่ 0////////0” ทำไมเขาพูดเรื่องแบบนั้นได้หน้าตาเฉยเนี่ย!!
“เดี๋ยวยังไงเสี่ยจะให้คนติดต่อหนูพริกไทยไปนะครับ...เพราะต้องนัดเวลาเอา เอ๊ย! เวลาสัก”
- ผู้เขียน
