EP.1 ชื่อเสีย(ง)

773 คำ
คอนโดแห่งหนึ่ง อืออออ อืออออ “ซี๊ดอ่าส์” อืออออ อืออออออ “อู้ยยยยยยย” อือออออ “สะสุดยอดอ่าส์” จึก!!! “โอ๊ยยยย! ช่างทำอะไรเนี่ย?!” เสียงของลูกค้าผู้ชายร้องเมื่อฉันกดเข็มสักลงไปแรง ๆ “ก็เสียงร้องครางน่ารำคาญฉิบ!!ถามจริงนี่โดนสักหรือโดนกระทืบร้องอย่างกับหมา!” ฉันด่าออกไปแรง ๆ ไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะเป็นลูกค้าหรือไม่ “ก็คนมันเจ็บก็ร้องไหมวะ?!” “เหอะ!!ใครได้ยินเขาก็คิดเป็นอย่างอื่นทั้งนั้นแหละเพราะงั้นกรุณาหุบปาก!ฉันไม่มีสมาธิ!” ฉันบอกก่อนจะลงมือสักอีกครั้งอยากให้มันเสร็จ ๆ ไปแล้วเนี่ย “ช่างก็เบามือหน่อยเถอะครับ” “บอกตรง ๆ นะที่ผ่านมาไม่มีใครร้องได้น่าเกลียดเท่ามึงแล้ว!” “โห่ พริกไทยปากดีวะ” “หุบปาก!ถ้าหุบไม่ได้ก็เอาหมอนมาอุดซะฉันจะรีบสักอยากกลับแล้ว” วันนี้ฉันสักมาทั้งวันและพรุ่งนี้ก็ไปเรียนอีกปวดหลังจะตายแล้วเนี่ย “เออ ๆ เข้าใจแล้วโหดฉิบ!” เขาบ่นก่อนจะหยิบหมอนมาปิดปากตัวเอง สวัสดีขอแนะนำตัวหน่อยละกันฉันชื่อพริกไทย อายุเหรอ 21 ปีเรียนปีสามแล้วที่คณะศิลปะศาสตร์ มหาวิทยาลัย A ฉันมีอาชีพเสริมคือช่างสักแต่ตัวฉันเองไม่มีรอยสักเพราะชอบสักคนอื่นแต่ตัวเองไม่ชอบสัก งงไหม? ฉันมีหน้าร้านเป็นของตัวเองแต่ไม่ค่อยเปิดเนื่องจากฉันก็รับงานนอกสถานที่เหมือนกันเช่นวันนี้ ฉันมีสักที่คอนโดแห่งนี้ให้ลูกค้าที่นอนอยู่และเพื่อนของเขาอีกคนที่สักเสร็จและกลับออกไปแล้ว ฉันไม่มีพ่อแม่อยู่บ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่เกิด และอาชีพช่างสักก็ได้มาจากที่นั้นนั่นแหละ เด็กผู้หญิงคนอื่นไปเรียนเย็บปักถักร้อยแต่ฉันเรียนสักแปลกไหม? ฉันว่าไม่หรอกเพราะว่าฉันชอบมันเป็นศิลปะอย่างหนึ่งและฉันชอบศิลปะมากด้วย แต่การจะเรียนศิลปะที่ประเทศนี้ต้องมีเงินระดับหนึ่งเพราะค่าอุปกรณ์ สี แพงมากกก เพราะงั้นฉันเลยต้องหางานทำนี่ไงและแน่นอนว่ามันรายได้ดีมากแม้ว่าชื่อเสียงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ งงใช่ไหมว่าทำไมเป็นช่างสักถึงชื่อเสียงไม่ค่อยดี? เพราะฉันสักนอกสถานที่ไปทั่วราชอาณาจักร เข้าห้องนู้นออกห้องนี้ไปคอนโดนั้นไปคอนโดนี้คนอื่นเลยคิดว่าฉันทำอย่างอื่นมากกว่าสักนั่นเอง... แต่ฉันไม่สนใจหรอกพวกปากหอยปากปู แต่ถ้าได้ยินมีตบสักฉาบ!! ข้อหาปากดี!! แกร๊ด! “เสร็จแล้ว...” ฉันบอกเมื่อจัดเก็บอุปกรณ์เสร็จแล้ว “เดี๋ยวโอนให้บัญชีเดิมใช่ไหม?” ลูกค้าคนนี้เรียกว่าเป็นลูกค้าประจำเลยก็ว่าได้เราเลยสนิทกันนิดหน่อย “อืม” ฉันตอบกลับไปด้วยเสียงเรียบนิ่งก่อนจะเดินออกมาเมื่อเงินเข้าบัญชีแล้ว ตึก...ตึก...ตึก... “อุ๊ย! นั่นใครอะ?” “พริกไทยศิลปศาสตร์ป่ะวะ?” “ที่เขาว่าขายตัวและเอาอาชีพสักบังหน้าป่ะ?” กึก! ตอนแรกว่าจะไม่สนใจแล้วนะ! เมื่อกี้เป็นเสียงของนักศึกษากลุ่มหนึ่งน่าจะเรียนที่เดียวกันกับฉันนั่นแหละชื่อเสียงเสีย ๆ ของฉันมันเป็นแบบนั้นแหละ ขายตัว เด็กเสี่ย เอาอาชีพช่างสักบังหน้าเพื่อเอาร่างกายหากิน ฉันเองก็ไม่ได้อยากฟังและผ่านไปนะ แต่คนพวกนั้นควรจะสำนึกซะบ้างว่าไม่ควรพูดเรื่องที่ตัวเองไม่รู้จริง!!! ตึก ๆ ๆ ๆ ฉันสาวเท้ายาวเข้าไปหาผู้หญิงกลุ่มนั้นทันที... “นี่...” ฉันเรียกเธอเบา ๆ “อะอะไร?” เลิ่กลักกันใหญ่ เพี๊ยะ!! “แก!!!” เพี๊ยะ!! “ทำเพื่อนกู...” เพี๊ยะ!! ฉันตบพวกมันเรียงตัวถ้าคิดว่าในเมื่อไม่ทำแล้วจะเดือดทำไม? ก็แล้วใครใช่ให้พวกมันปากดีให้ฉันได้ยินล่ะ?? บอกแล้วไงนินทาได้แต่อย่าให้ได้ยินไม่งั้นเจอตบ!! “ไม่ปากดีแล้วล่ะ?” “ระรปภ.!!!มาลากตัวมันออกไปสิ!!!” “ไม่ต้องเรียกเดี๋ยวฉันไปเองแต่อยากจะเตือนอะไรหน่อย...” “..?!” ฉันเดินเข้าไปหาพวกนั้นช้า ๆ ก่อนจะพูดขึ้น “ปากหอย ปากปูได้ แต่อย่าปากดีให้กูได้ยิน!!” ปึก!! ฉันพูดจบก็เดินออกมาโดยไม่ลืมเหยียบตีนของมันอย่งหมั่นไส้ “กรี๊ดดดดดดดดดด!!!อีพริกไทย!!!!!!”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม