“น้ำผึ้ง พี่ว่าเราไปไหว้พ่อน้ำผึ้งดีไหมไม่ได้เจอท่านตั้งหลายวันแล้ว” เขาเอ่ยชวนเธอเมื่อขับรถมาทำงานที่รีสอร์ทกันสองคน
“ให้พ่อมาหาที่นี่สิคะ” มธุรสลดาเสนอ เธอไม่อยากไปที่บ้านนั้นแต่ก็อยากเจอบิดาอยู่
“ให้มาได้ยังไง น่าเกลียดตาย เราต้องไปหาท่านที่บ้านสิ”
“ไม่เอา น้ำผึ้งไม่อยากไปบ้าน ไม่อยากเจอสองแม่ลูกนั่น” หญิงสาวทำเสียงขึ้นจมูก จนคนข้างๆ อดส่ายหน้าไม่ได้ เรื่องอื่นที่เขาเห็นว่ามธุรสลดาทำไม่ถูก เขาติงเธอก็จะยอมรับและยินดีทำตามอย่างว่าง่าย แต่เรื่องแม่เลี้ยงไม่ว่าจะยังไงมธุรสลดาก็ค้านจนหัวชนฝา จนเขายอมล่าถอยไปเอง
“แล้วจะเอายังไง”
“ไปหาพ่อที่โรงพักดีกว่าค่ะ”
“อืม ว่ายังไงว่ากัน” เขายอมตามใจเธอ
“พี่ชินน่ารักที่สุดเลย น้ำผึ้งร้าก รัก”
มธุรสลดาขยับมาหอมแก้มเขาตอบแทนที่เขาตามใจ มันเป็นกิริยาที่หลังๆ มานี่เธอทำมาจนเกิดความเคยชินแล้ว (มธุรสลดาจะทำก็ต่อเมื่ออยู่กับเขาสองคน)
และมันก็เป็นเหตุผ
