EP 10
1191 คำ
“หึ!!! อย่าแสดงละครตบตาให้เมื่อยเลย เพราะผมเดาออกอยู่ดีว่าผู้หญิงอยู่เมืองนอกตั้งแต่แปดขวบ จนยี่สิบกว่าอย่างคุณน่ะ เคยนอนแบให้ผู้ชายเอามากี่สิบครั้ง กี่เชื้อชาติทั้งไทย เทศ สูง ต่ำ ดำ ขาว สั้น ยาว หรือใหญ่ยักษ์ ก็คงจะสู้ได้ไม่หวั่นแน่ และคงจะตอบสนองอย่างถึงอกถึงใจเลยล่ะสิท่า”
กัณหาเจ็บไหล่เพราะแรงบีบ จนอยากจะร้องออกมาดัง ๆ แต่เจ็บกายก็ยังไม่เท่ากับเจ็บใจ จากน้ำคำที่กำลังด่าทอ ถ้าหากไม่คิดว่าคนที่เขากำลังด่าอยู่นี่คือคุณหนูมิวล่ะก็ คงได้เถียงกลับแล้ว แต่คิดอีกทีก็รู้ดีว่าไม่อยู่ในฐานะจะทำอย่างนั้นได้
เพราะนั่นอาจจะทำให้เขาโกรธ จนพาลยกเลิกข้อเสนอให้ย่ากับพ่อเป็นแน่ ทีนี้หนทางจะหาเงินค่ารักษายายไปชดใช้ให้ย่า ก็คงจะมืดสนิทอย่างแน่นอน เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงพยายามสงบสติอารมณ์ สงบใจ สงบปาก สงบคำเอาไว้ ปล่อยให้เขาด่าว่าได้ตามใจ
“ทำไม!!! อยากเถียงเหรอว่ามันไม่จริง เอ๊ะ!!! หรือจะบอกว่าที่ผมพูดมานี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ เพราะความจริงคุณผ่านมาเกินร้อย ประสบการณ์บนเตียง เทียบระดับปรมาจารย์ชั้นครู จนรู้ว่าผู้ชายชาติไหน ชอบให้ผู้หญิงตอบสนองตัณหายังไง เช่นพวกญี่ปุ่นก็ต้องการให้ร้องโอดครวญปางจะตายเวลามีไอ้นั่นจิ้มเข้าไป
ส่วนยุโรปก็ชอบให้แสดงบทร่าน ๆ ร้อนสวาทออกมา ส่ายสะโพกรับแรงกระแทกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส จีบปากจีบคอยังกับกำลังกินอาหารรสเด็ด ส่วนไ****ดก็ชอบให้ร้องดัง ๆ เพราะเจ็บปวดในความใหญ่ยาวของพวกมัน และพี่ไทยก็ชอบให้นอนนิ่ง ๆ ทำเป็นเหนียมอาย ประหนึ่งว่าไม่เคยเลยสักครั้งใช่ไหมล่ะ
แค่คิด แค่วาดภาพคุณกับผู้ชายเกินร้อยขึ้นมา ผมก็สะอิดเสอียนจะแย่ จนไม่รู้ว่าจะทำใจให้มาสมสู่กับคุณได้ยังไง คงต้องหง่าวรอไปก่อนนะ หรือถ้าอยากจนทนไม่ไหวจริง ๆ เวลาไปช้อปที่ตลาด ก็ซื้อมะเขือยาว แตงล้าน หรือไม่ก็กล้วยหอมห่าม ๆ ติดไม้ติดมือมากระแทกแก้ขัดไปก่อนแล้วกัน
แต่อย่าเผลออยากได้ของจริง ด้วยการไปอ่อยคนรถ คนสวนหรือ รปภ. หน้าป้อมยามซะล่ะ เพราะยังไง ๆ ผมก็คงทนใช้ผู้หญิงร่วมกับลูกจ้างไม่ได้หรอก ก็คนมันเห็นหน้ากันทุกวัน แต่อย่างพวกเมืองนอกก็ช่างหัวมัน เพราะผมไม่รู้จักสักคนเลยพอทนได้
ส่วนไอ้พืชผักทั้งหลาย มันก็ไม่มีปาก คงไม่คิดจะถามผมหรอกว่า ลีลาคุณตอนนอนกับผมหรือนอนกับพวกมันน่ะ แตกต่างกันยังไง คุณส่ายหรือแอ่นรับนาทีละกี่หน โยกกับมันช้าหรือเร็ว หรือแอบนินทาลับหลัง ว่าใครใหญ่ยาว เอาได้ถึงใจคุณมากกว่า”
สิ้นคำเขาก็ปล่อยมือออก จ้องมองดวงตาสีสนิมเหล็ก กำลังจ้องเขากลับนิ่ง ๆ ไม่ไหวติง ไม่โกรธ ไม่ด่า ไม่เอะอะโวยวายเหมือนที่คิดไว้แต่แรก ทำให้เขาหมดสนุกกับการใช้ถ้อยคำถากถางคุณหนูจอมวีนเอาง่าย ๆ ร่างสูงก้มลงไปเก็บสูทบนพื้น แล้วเดินตรงไปหาประตู แต่คิดอะไรขึ้นได้จึงหันกลับมาอีก
“อ้อ!!! อย่าหิวมากจนแกล้งทำเป็นว่าลืมล็อคประตูบ้านเหมือนคืนนี้เชียวนะ วันดีคืนดี หมู หมา กา ไก่แถวนี้จะดอดขึ้นมาจิ้มเข้าให้ หรือถ้าอยากจะส่งสัญญาณเป็นนัย ๆ บอกให้ผมรู้ล่ะก็ ไม่ต้องหรอก ผมมีกุญแจ วันไหนเบื่อ ๆ หรือหาอีตัวไม่ได้ จะเปิดมาใช้บริการอีตัวชั้นต่ำในคราบสาวไฮโซอย่างคุณเอง”
‘ปัง’
ทันทีที่ประตูปิด กัณหาถึงกับเข่าอ่อนจนยืนไม่อยู่ จึงปล่อยให้ร่างสูงค่อย ๆ ทรุดนั่งลงกับพื้น ดวงตาพล่ามัวไปด้วยกลุ่มน้ำ ไม่นานก็หยดแหมะลง เพราะเจ็บใจกับคำด่าทอ ที่เชื่อแน่ว่ายังไม่เคยได้ยิน ใครใช้คำเจ็บแสบแบบนี้มาก่อน
แน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ว่า ชายที่เดินออกไปเมื่อครู่นี้ เป็นคนแรกที่เธอบอกได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า ‘เกลียด’ และเป็นความเกลียดแบบไม่เคยมีให้ใครมาก่อนก็ว่าได้
ความไม่เข้าใจ ความสงสัย แล่นเข้ามาในหัว ว่าคนในครอบครัวพ่อไปทำอะไรให้เขานักหนา ถึงได้ใช้วาจาเหยียดหยามคุณหนูมิวได้ถึงเพียงนี้
แล้วทุกเมื่อเชื่อวัน จะต้องมาทนฟังโดยไม่มีสิทธิ์ได้ตอบโต้เขาเช่นนี้หรือ จะมีความอดทนได้จนครบสองปีหรือไม่ นี่ยังไม่นับรวมกับการต้องเอาตัวเข้าแลกความใคร่ให้เขา ก็ยังแทบจะทานทนไม่ได้แล้ว ถ้าเวลานั้นมาถึงจะทำยังไง จะทุกข์ทรมานมากแค่ไหน
ไม่เคยรู้ ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าจะต้องพาตัวมาร่วมหลับนอนกับชายปากร้ายเยี่ยงเขา เพราะภาพที่วาดหวังไว้แต่แรกก็คือ เขาน่าจะเป็นเหมือนชายทั่วไป ต้องการเอาผู้หญิงไว้สนองตัณหา แม้จะเสียเงินมากมายจนเกินความจำเป็นก็ยอม ซึ่งนั่นก็พอรับได้ พอเสียสละได้เพื่อยาย แล้วสำหรับชายคนนี้ล่ะ
“พี่นิ่ม! พรุ่งนี้หนุ่มต้องพายายไปหาหมอแล้วนะ”
“เดี๋ยวพี่จะออกไปโอนเงินให้นะจ๊ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ดูแลยายให้ดี ๆ นะหนุ่ม แล้วก็ตั้งใจเรียนด้วย”
กัณหารีบปิดแท็ปเลส แล้วคว้ากระเป๋าสตางค์เดินออกไปยังทิศทางที่คิดว่ามีประตู ตามชายปากร้ายเคยบอกไว้ในวันแรกที่มาถึง นอกจากจะต้องโอนเงินให้น้องแล้ว จะได้ซื้อของสดมาไว้ทำอาหารด้วย ที่พ่อซื้อมาไว้ให้นั้นร่อยหลอลงแล้ว หลังผ่านไปอาทิตย์หนึ่งเต็ม ๆ
อีกอย่าง จะได้ซื้อเสื้อผ้าสำหรับเอาไว้ใส่ออกนอกบ้าน ให้รัดกุมมากกว่ากางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้าม ที่คุณหนูมิวตัวจริงชอบใส่นักด้วย กว่าจะเดินถึงประตู ก็ไกลโขจนต้องหันกลับไปมอง ว่าบ้านหลังนี้มีเนื้อที่กี่ไร่กันแน่ ทำไมถึงได้ใหญ่โต กว้างขวางนัก
เมื่อออกไปข้างนอกได้แล้วก็ไม่รู้ว่าจะเลี้ยวซ้ายหรือขวา ไม่มีผู้คนผ่านมาให้ถาม นอกจากถนนโล่ง อีกฝั่งเป็นที่ว่างมีต้นโสนกับหญ้าขึ้นปกคลุมหนองน้ำไว้ จึงเลือกเลี้ยวไปทางซ้าย ซึ่งเป็นฝั่งเดียวกับประตูหน้าของคฤหาสน์เริดหรู ซึ่งน่าจะเป็นซอยใหญ่กว่านี้ จะต้องมีถนนใหญ่อยู่ไม่ไกลแน่
- ผู้เขียน
