ยามราตรีกาลอันมืดมิด ตรงก้นเหวลึกลับ ที่แสงจันทร์สาดส่องลงมาได้ยากนัก
หงซือกวนกับเหม่ยหลินนั่งเคียงข้างกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงโขดหินริมลำธาร โดยเจ้านกประหลาดตัวใหญ่เพียงเกาะอยู่บนต้นไม้เพื่อระวังภัยก็เท่านั้น รอบด้านของสองชายหญิงล้วนวังเวงและเย็นเยียบ สายลมโชยพลิ้วหนาวเหน็บ บรรยากาศประหนึ่งกำลังจะถูกแช่แข็งก็ไม่ปาน ทำให้พวกเขาต้องนั่งใกล้กองไฟเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้แก่ร่างกาย
ภาพหนึ่งภาพพลันปรากฏในห้วงความคิดของทั้งสองโดยมิได้นัดหมาย ภาพนั้นไม่พ้นภาพแห่งค่ำคืนวานที่สองร่างเปลือยเปล่านอนกอดก่ายแนบชิด ปล่อยความร้อนกรุ่นของผิวกายให้สื่อถึงกัน
แน่นอนว่าหงซือกวนย่อมนึกภาพตามความจริง ถึงหญิงที่กำลังนั่งข้างกายกัน ว่าเนื้อนวลนางนุ่มนิ่มปานใดยามตกอยู่ในอ้อมแขนเขา หากแต่เหม่ยหลินกลับนึกภาพคล้ายความฝันก็เท่านั้น นางกำลังนึกถึงแผงอกตึงแน่นของชายข้างกายกัน นางอยากรู้ว่าจะอบอุ่นสักปานใด
ชายหนุ่มหญิ
