เปลวเพลิงน้อยๆ จากกองไฟตรงหน้าของชายหนุ่มและหญิงสาวยังคงปะทุดังเปรี๊ยะๆ อยู่ใต้ร่างของไก่ป่าตัวหนึ่ง
เหม่ยหลินยังคงตั้งอกตั้งใจอย่างยิ่งยวดในการหักไม้ในมือ เพื่อที่จะนำมันไปใส่ในกองไฟ หวังเพียงได้ทำตัวให้มีประโยชน์สำหรับอาหารประทังชีวิตมื้อนี้
แต่ทว่าเวลาผ่านมาเกือบครึ่งเค่อแล้วกิ่งไม้เพียงกิ่งเดียวนางยังไม่สามารถหักออกได้เลย
นี่นับว่าเป็นเรื่องที่น่าอายเรื่องหนึ่งเลยก็ว่าได้ นางช่างไร้ประโยชน์ไร้ค่าเสียจริง แม้แต่เรื่องแค่นี้ก็ยังทำไม่ได้
การเกิดมาเป็นสตรีสูงศักดิ์ในห้องหอไม่เห็นจะดีตรงไหน การมีบ่าวไพร่ล้อมหน้าล้อมหลังคอยปรนนิบัติทำแทนทุกอย่าง นำพามาซึ่งการไร้ค่าในตัวตนอย่างแท้จริง วันนี้นางได้ประจักษ์จนสิ้น ไม่ต้องรอวันต่อไป
“ข้าขอโทษ” อีกครั้งที่เหม่ยหลินกล่าวคำๆ นี้ออกมาด้วยน้ำเสียงเบาหวิว รู้สึกผิดอย่างมหันต์ การเป็นองค์หญิงของนางช่างต่ำตมยิ่ง ไม่น่าเลย...
บุรุษที่นั่งตรงกันข้าม
