ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายเลี้ยงครอบครัวสามียุค70

บทที่ 10 ช่องทางหาเงิน

กัวเหม่ยอิงไม่รู้ว่าเลขาธิการของหมู่บ้านทำยังไงให้ได้เงินจากบ้านใหญ่คืนมา แต่เมื่อเช้านี้เขาเป็นคนเอามาให้พวกเธอที่ตื่นมาทำกับข้าวมื้อเช้า ถึงแม้จำนวนเงินจะได้มาเพียง 1,000 หยวน แต่มันก็ทำให้พวกเธออยู่ได้อีกนาน เมื่อรวมกับเงินที่มีก็ถือว่ามากพอแล้ว

“เดี๋ยวสาย ๆ ฉันจะออกไปดูที่ดิน” กัวเหม่ยอิงบอกสะใภ้รองที่กำลังทุบไก่แห้ง

“งั้นฉันจะดูแลเด็ก ๆ ก็แล้วกันค่ะ เมื่อวานคุณแม่อยู่กับหลานทั้งวันท่านคงอยากจะพัก” สะใภ้รองพยักหน้า

อาหารมื้อเช้าของพวกเธอกัวเหม่ยอิงทำแกงจืดเนื้อไก่ให้ผู้เป็นแม่สามี ส่วนพวกเธอนั้นกัวเหม่ยอิงหุงข้าวแล้วนำไปผัดกับไข่ ปรุงรสด้วยเกลือก็พอแล้ว

“จริงสิ ให้น้องชายสามทำคอกไก่แล้วก็แปลงผักด้วยนะ ถ้าทำเสร็จแล้วค่อยให้ไปหาฟืน” กัวเหม่ยอิงว่าพลางยกหม้อแกงจืดลง

“ได้ค่ะ พี่จะไปดูที่ดินตอนไหน”

“กินข้าวเสร็จ เดี๋ยวอากาศจะร้อน”

สองสะใภ้ต่างชวนกันทำกับข้าวให้คนในบ้านกิน ส่วนน้องชายสามนั้นไปหาบน้ำมาใส่โอ่งให้พวกเธอใช้เพราะน้ำเริ่มจะหมดแล้ว

กัวเหม่ยอิงเทน้ำในชามที่เทน้ำร้อนไว้เมื่อคืนทิ้ง ในชามไปล้างให้สะอาดแล้วลวกในน้ำร้อน จากนั้นนำไปคว่ำไว้ พอแห้งค่อยเทน้ำต้มสุกเก็บไว้ จริง ๆ กัวเหม่ยอิงต้องการที่จะเก็บน้ำไว้ในโถหรืออไหมากกว่าชาม แต่เพราะไหนั้นกัวเหม่ยอิงกลัวว่าจะไม่สะอาดต่อให้ล้างฆ่าเชื้อมากแค่ไหน ถ้าเก็บพวกของกินกัวเหม่ยอิงก็ใส่ได้แต่นี้เป็นน้ำต้มสุกให้เด็กเล็ก

“เสี่ยวลู่หิวแล้วเหรอจ๊ะ” กัวเหม่ยอิงก้มพูดกับเด็กในอ้อมแขน

หลังจากกินข้าวมื้อเช้าเสร็จเด็ก ๆ ก็พากันตื่นพอดีกัวเหม่ยอิงที่ต้มน้ำไว้ตั้งแต่ตื่นจึงสามารถชงนมได้อย่างรวดเร็ว

เสี่ยวลู่น้อยกินนมเก่งมาก คงเพราะน้ำข้าวมีความเหนียวจึงต้องกินช้า ๆ แต่นมที่เธอซื้อมานั้นมันสำหรับเด็กแรกเกิดพอดีหล่อนจึงกินได้ง่ายมาก

กัวเหม่ยอิงรวบมัดผมด้วยผ้าผูกผมจากนั้นจึงหยิบตะกร้าไม้สานขึ้นมาสะพายพร้อมกับหยิบเอาเสียมติดมือออกจากบ้าน เธอจะไปดูที่ดินแล้วก็จะลองเข้าป่าแถวนั้นดู

ในหมู่บ้านนั้นล้อมรอบไปด้วยภูเขา ต้นไม้นานาพันธุ์ และทางออกของหมู่บ้านนั้นมีทางเดียวที่จะออกไปได้หากไม่รวมกับที่ต้องออกไปทางป่า โดยป่าที่ชาวบ้านนิยมไปนั้นเป็นป่าที่ชาวบ้านเข้าตั้งแต่ก่อสร้างหมู่บ้านนี้ขึ้นมาแล้ว ส่วนป่าที่กัวเหม่ยอิงอยากจะลองเข้าไปในเป็นป่าที่ชาวบ้านไม่เดินเข้าใกล้ ป่าแห่งนี้อยู่ตรงข้ามกับป่าที่เธอเข้าไปวันก่อน และน่าจะเป็นป่าที่อุดมสมบูรณ์มาก ชาวบ้านไม่ได้เข้าไปเป็นสิบกว่าปีแล้วเพราะตอนนั้นเห็นว่ามีนายพรานเข้าไปแล้วไม่ได้กลับออกมา

กัวเหม่ยอิงกระชับตะกร้าขึ้นบ่าอย่างมั่นคงพร้อมกับเดินไปยังจุดหมาย ระหว่างเดินไปชาวบ้านต่างหันมามองแล้วซุบซิบกัน ใครจะไม่รู้เรื่องราวเมื่อวานกันล่ะ อีกอย่างได้ยินว่าบ้านสามได้เงินไปเป็นพันหยวน ไหนสะใภ้รองจะหยุดงานในแปลงนาอีก ทุกคนต่างอิจฉา

โดยเฉพาะบ้านใหญ่สกุลหานที่ไม่ลงรอยกันตั้งแต่เมื่อคืน ไหนเมื่อเช้าเลขาธิการยังมาเอาเงินที่พวกเขาไม่รู้ว่ามีเยอะขนาดนั้นไปให้บ้านสามยิ่งทำให้สถานการณ์ภายในแย่ลง หากเรื่องพวกนี้ไม่แดงขึ้นมาพวกเขาก็ไม่รู้ว่าคุณย่าหานเก็บเงินและเก็บทุกอย่างไว้ให้ครอบครัวของลูกชายคนโต แล้วครอบครัวของพวกเขาล่ะ? คุณย่าหานช่างลำเอียง!

‘เหอะ!’

‘ถ้าคุณแม่ไม่เก็บเงินไว้คนเดียวก็คงจะไม่ต้องคืนเยอะขนาดนั่น’

‘เงียบ ๆ ’

‘จริงค่ะ ฉันไม่คิดว่าคุณแม่จะเก็บไว้ให้บ้านใหญ่หมด’

‘เก็บเงินไว้มากมายแล้วสุกท้ายก็เก็บไม่ได้ หึ’

‘หุบปาก!’

ที่ดิน 12 หมู่ ที่พ่อสามีซื้อไว้เป็นที่ดินที่ได้มาในราคาถูก หากเป็นคนอื่นขายคงไม่ต่ำกว่า 200 หยวน แต่พ่อสามีของเธอได้มาในราคา 125 หยวนเท่านั้น กัวเหม่ยอิงไม่รู้ว่าที่ดินมันจะกว้างขนาดนี้ และอีกอย่างที่ดินผืนนี้ก็มีครอบแทบจะทุกอย่าง

ไม่ว่าจะเป็นรั้วไม้ที่สูงมากกว่า 2 เมตร แต่หนาแน่นไม่ผุเหมือนกับบ้านที่อยู่ปัจจุบัน บ่อน้ำที่อยู่หลังบ้านไม่ต้องไปลำบากหาบน้ำมาใช้ ไหนจะมีเล้าไก่ เล้าหมูอีก 2-3 เล้า แต่เสียดายที่เจ้าของที่คนเก่านั้นลื้อตัวบ้านออกไปแล้วไม่งั้นเธอคงจะรีบย้ายเข้ามาอยู่

ตรงข้ามกับที่ดินผืนนี้เป็นบ้านของครอบครัวสกุลกัวที่กัวเหม่ยอิงได้เติบโตมา บ้านสกุลกัวมีขนาดน้อยกว่าที่ดินของสามีเธอถึงครึ่งหนึ่ง ตัวบ้านเป็นดินโคลนที่สร้างมามากว่าสิบปีแล้ว บ้านสามที่ว่าผุพังยังต้องยอมให้กับบ้านกัว แต่ภายในรั้วบ้านนั้นคงจะดีกว่าบ้านสามเพราะได้รับการดูแลทุกวัน

ส่วนบ้านของคนอื่น ๆ ก็อยู่ห่างกันไป แต่บ้านของสกุลกัวนั้นแทบจะเลือกได้ว่าเป็นบ้านที่อยู่ห่างจากคนอื่น ด้วยความที่เกิดเรื่องครั้งนั้นหลายบ้านต่างย้ายกันเข้าไปรวมในหมู่บ้าน แต่บ้านสกุลกัวไม่ได้มีเงินพอที่จะย้ายไปจึงต้องอยู่ที่นี่และห่างจากคนอื่น ส่วนที่ดินผืนของสามีนั้น สหายของปู่สามีอาศัยอยู่คนเดียวจึงไม่คิดจะย้ายไปไหน ได้ยินว่าเขามีลูกเพียง 3 คน คนโตกับคนรองเป็นผู้หญิงแต่งออกไปอยู่บ้านสามี ส่วนลูกชายคนเล็กทำงานในเมืองและสร้างบ้านอยู่ที่นั้น พอคนเป็นพ่อเกิดเรื่องก็มารับไปอยู่ด้วย

ระหว่างน้องชายสามกลับไปเรียนเธอจะให้เขาหาทางซื้ออิฐมาสร้างบ้านใหม่ ตอนนี้เธอมีคูปองสำหรับใช้สร้างบ้านจำนวนหนึ่งซึ่งคาดว่าจะพอ

กัวเหม่ยอิงหยุดสำรวจที่ดินแล้วสะพายตะกร้าไม้สานเข้าป่า ตอนนี้เธอยังสร้างบ้านใหม่ไม่ได้จึงไม่จำเป็นที่จะต้องสำรวจนาน เธอเพียงมาดูพื้นที่

บรรยากาศภายในป่าเงียบสงบและเต็มไปด้วยใบไม้ กัวเหม่ยอิงหยุดมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินต่อ บรรยากาศเต็มไปด้วยความวังเวงจนหน้ากลัวแต่กัวเหม่ยอิงคิดว่าในป่าจะต้องเต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์แน่ ๆ

หน่อไม้ที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติและไม่มีใครเก็บเกิดขึ้นเต็มกอไผ่ กัวเหม่ยอิงจึงเก็บใส่ตะกร้าจนเต็ม วันนี้เธอมาคนเดียวจึงไม่กล้าที่จะอยู่นาน เอาไว้ให้พี่ใหญ่กัวพาเข้ามาจะดีกว่า

ส่วนหน่อไม้กัวเหม่ยอิงคิดว่าจะต้มเก็บไว้แล้วลองเอาไปขายในตลาดมืดที่เคยอ่านในนิยายดู ในความทรงจำของกัวเหม่ยอิงแล้วเธอเคยเข้าไปอยู่หลายครั้งแต่เธอเข้าไปซื้อไม่ได้เข้าไปขาย

‘หนักจริง ๆ’ กัวเหม่ยอิงบ่นแต่เธอก็สะพายตะกร้าไม้สานออกจากป่าแล้วกลับบ้าน

เพราะกัวเหม่ยอิงใช้เวลาไม่นานในการเข้าป่าครั้งนี้และรวม ๆ กับที่เดินดูที่ดิน เวลาเธอเดินกลับบ้านจึงเป็นเวลาพักของคนในหมู่บ้านพอดี

“โอ้ หน่อไม้อวบมาก!” ชาวบ้านที่นั่งพักอยู่สังเกตเห็น

กัวเหม่ยอิงไม่ได้ใช้ผักหรืออะไรปิดหน่อไม้ไว้มันจึงไม่แปลกที่ชาวบ้านจะเห็น และไม่ใช่เพราะเธอตั้งใจให้ทุกคนเห็นแต่เธอลืมหาอะไรปิดต่างหาก

“เธอไปหาหน่อไม้มาจากไหนน่ะสะใภ้ใหญ่!” สะใภ้บ้านเฉียววิ่งเข้ามาดู

หน่อไม้ที่ชาวบ้านเข้าไปหานั้นน้อยมากที่จะอวบและโตขนาดนี้ แค่พ้นดินไม่ถึงวันก็ถูกคนไปขุดเอาแล้ว จะดีหน่อยก็คนที่กล้าเข้าไปหาลึก ๆ ที่จะได้หน่อไม้มาหลายหน่อ

“ในป่าน่ะค่ะ” เพราะเธอไม่ได้มีปัญหากับสะใภ้บ้านเฉียวจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไม่ตอบ

“ฉันเข้าไปหาทุกวันแต่ไม่เจอ” หล่อนว่า

“ต้องเข้าไปหาลึก ๆ น่ะค่ะถึงจะเจอ ฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ” กัวเหม่ยอิงบอกหลังเห็นบ้านใหญ่สกุลหานลุกคนยืน

เธอไม่ได้กลัวว่าพวกเขาจะมาเอาหน่อไม้ไป แต่วันนี้เธอไม่ได้อยากปะทะกับใครจึงหลีกเลี่ยง อีกอย่างช่วงนี้ไม่เข้าใปล้บ้านใหญ่จะดีที่สุดแล้ว

“ให้พี่สะพายไปส่งไหม” เป็นพี่ใหญ่กัวที่นั่งอยู่บริเวณนี้วิ่งมาดูเมื่อเห็นน้องสาวสะพายของหนัก

กัวเหม่ยอิงส่ายหัว“ไม่ล่ะค่ะ พี่ไปพักเถอะ ฉันเดินไม่นานก็ถึงแล้ว”

“ได้ ๆ ”

กัวเหม่ยอิงเร่งฝีเท้าให้เดินเร็วขึ้นเพราะรู้สึกหนัก กว่าจะถึงบ้านคนในบ้านก็พากันกินข้าวมื้อกลางวันกันแล้ว อันที่จริงเป็นกัวเหม่ยอิงเองที่บอกกับทุกคนว่าไม่ต้องรอเธอ ให้กินกันไปก่อนเลย

“โอ้! หน่อไม้” สะใภ้รองอุทาน

นาน ๆ ทีบ้านสามของพวกเธอจะได้หน่อไม้เพราะไปไม่ทันใคร หน่อไม้ที่ต้มเก็บไว้ก็ยังมีอีก คาดไม่ถึงว่าพี่สะใภ้จะหามันมาได้อีก

“ต้มเหมือนเดิมเลยนะ” กัวเหม่ยอิงว่าเพราะเธอต้องไปอาบน้ำ

“ได้ค่ะ” สะใภ้รองพยักหน้า

กัวเหม่ยอิงที่ทำความสะอาดร่างกายและกินข้าวเสร็จแล้วออกมาดูน้องชายสามทำเล้าไก่และแปลงผัก คาดว่าพรุ่งนี้คงจะเสร็จทันก่อนที่น้องชายสามจะกลับไปเรียน

“พี่สะใภ้” น้องชายสามทัก

“ไม่ต้องหนาแน่นมากแต่สามารถอยู่ได้อีกหลายเดือน” กัวเหม่ยอิงบอกกับน้องชายสามที่มัดเชือกเล้าไก่

2-3 วันมานี้ไก่ที่ไม่ค่อยออกไข่นั้นออกไข่ให้ำวกเธอวันละเกือบสิบฟอง คาดว่าหากพวกเธอบำรุงไก่และให้กินแต่ของดี ๆ ไม่นานมันก็คงจะออกเยอะกว่านี้

“ได้ครับ” น้องชายสามพยักหน้า

กัวเหม่ยอิงเอ่ยเสียงเบา“นายพอจะรู้จักคนขายอิฐไหม”

น้องชายสามตาโตก่อนจะพยักหน้า “สหายของผมเป็นลูกชายของคนขายอิฐในอำเภอครับ”

“อ่อ” กัวเหม่ยอิงพยักหน้ารับรู้

เอาไว้เขากลับเธอค่อยคุยกับเขาอีกทีดีกว่า เพราะตอนนี้น้องชายสามกำลังทำเล้าไก่อยู่ พอเธอชวนคุยเขาจึงต้องหยุดมือและหันมาคุยกับเธอ

กัวเหม่ยอิงเดินกลับเข้าตัวบ้านไปช่วยสะใภ้รองปอกหน่อไม้เพื่อต้มเก็บเอาไว้ โชคดีที่ที่บ้านมีไหเก็บไว้หลายไหจึงไม่ต้องไปหาซื้อมาไว้

“มื้อเย็นเราจะทำอะไรดี” เพราะเธอทำอาหารได้ก็จริงแต่ก็ทำไม่ค่อยอร่อยเท่าสะใภ้รอง คงจะเป็นเพราะหล่อนทำกับข้าวมาตลอด

“แกงหน่อไม้ใส่เห็ดป่าดีไหมคะ เรายังไม่ได้ใช้เห็ดป่าแห้งเลย” สะใภ้รองว่า เห็ดป่าที่พวกเธอตากเอาไว้และเก็บใส่ไหนั้นมีเต็มไห และพวกเธอก็ยังไม่ได้เอาออกมาทำกับข้าว

กัวเหม่ยอิงพยักหน้า เอาออกมากินก็ดีเหมือนกัน ส่วนแม่สามีก็เพิ่มไข่ต้มให้ก็แล้วกัน

“ไก่ตากแห้ง เห็ดตากแห้แล้วก็หน่อไม้ที่เราต้มเก็บไว้ พรุ่งนี้แบ่งเตรียมให้น้องชายสามด้วยนะ” กัวเหม่ยอิงบอก

เพราะอีกเพียงเดือนเดียวเท่านั้นน้องชายสามจะจบมัธยมปลาย เธอจึงไม่ได้เตรียมอะไรไปให้เขามาก หรือไม่หากขาดเหลืออะไรก็ให้ไปซื้อเอาเอง

“หน่อไม้พวกนี้ถ้าเราต้มเสร็จแล้วก็น่าจะใช้ไหหลายใบเลยนะคะ” เพราะหน่อไม้มีขนาดใหญ่เมื่อเทียบกับให้ที่มีขนาดกลางจึงจำเป็นต้องใช้ไหหลายใบ

กัวเหม่ยอิงกระแอม “เธอเคยเข้าไปในตลาดมืดหรือเปล่า” เธอถามเสียงเบาจนเรียกได้ว่าแทบจะกระซิบ

สะใภ้รองตาโตพลางส่ายหัว “ไม่ค่ะ ฉันไม่มีความจำเป็นต้องไปที่นั่น” และชาวบ้านอย่างพวกเธอมีน้อยมากที่จะเข้าไปเพราะราคาค่อนข้างจะสูงแม้จะไม่ต้องใช้คูปองก็ตาม

กัวเหม่ยอิงพยักหน้าเบา ๆ เพื่อบอกว่าเธอรับรู้แล้ว แต่เธอก็คิดหาเหตุผลที่จะเข้าไปให้สะใภ้รองไม่ห้าม กัวเหม่ยอิงต้องการที่จะนำหน่อไม้ไปขายในตลาดมืด ไหหนึ่งได้สัก 3-4 เหมาก็คงจะดี

อีกอย่างหน่อไม้ในป่าที่พึ่งเข้าไปเธอก็เจอเยอะมาก และคงต้องรีบ ๆ ให้น้องชายสามหาอิฐมาสร้างบ้านเพราะเธอไม่อยากแบกหน่อไม้หนัก ๆ กลับมาที่บ้านเพราะมันเหนื่อยมาก