ทะลุมิติมาทั้งทีดันต้องมาเป็นเมียหัวหน้าเผ่ากินคน | Greenkirk Area

Area 18 : ความเร่าร้อนรสเห็ดย่าง

ซามูร์นั่งกอดปลอบคนตื่นกลัวที่เอาแต่นั่งพิงอกสะอึกสะอื้นมาอย่างยาวนาน กระทั่งน้ำค้างเริ่มรู้สึกดีขึ้นได้บ้างแล้ว ปลายจมูกโด่งกดฝังลงกระหม่อมคนในอ้อมกอด พลางกระซิบถามด้วยว่าดีขึ้นรึยัง จะได้พาไปหาที่ชำระคราบเลือดแล้วต้องเดินลึกเข้าป่าเพื่อไปหาที่หลบซ่อนตัวด้วยอีก

น้ำค้างผงกหัวหงึกหงักให้เป็นคำตอบ จังหวะที่ใบหน้านองน้ำตายอมเงยขึ้นมามองกันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะหันไปมองทางศพไร้หัวของโจรด้วยอีก

ซามูร์จึงรีบคว้าปลายคางมนเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะกดใบหน้าของน้ำค้างเข้าหาแผงอกของตัวเองแทน แล้วได้รีบช้อนตัวอุ้มน้ำค้างลุกขึ้นยืนในท่าเจ้าสาว โดยก้าวขาเดินผ่านซากศพเหล่านั้นไปเลย

กว่าน้ำค้างได้ถูกปล่อยตัวลงให้เหยียบพื้นดินเองได้ ก็ต่อเมื่อทั้งคู่ได้เดินมาถึงริมธารน้ำตกใส กำลังไหลผ่านอยู่ตรงเบื้องหน้าแล้ว

ซามูร์จูงข้อมือเล็กให้เดินไปอาบน้ำชำระคราบสกปรกตามตัวออกด้วยกัน ฝ่ามือใหญ่อาศัยแรงน้ำหนักมือของตัวเองขัดๆ ถูๆ คราบกระเซ็นจากเลือดของพวกโจรชั่วให้ออกไปจากร่างกายตนให้หมดจดเสียก่อน

หลังจากที่ซามูร์อาบน้ำให้กับตัวเองเสร็จแล้ว ทว่ากลับได้เห็นน้ำค้างเอาแต่นั่งเหม่อลอยแช่ตัวอยู่เช่นนั้นโดยไม่ขยับเขยื้อน ซ้ำยังปล่อยให้น้ำไหลผ่านลำตัวไปเพียงแค่นั้น โดยที่เจ้าตัวไม่ได้ขัดถูขจัดคราบเลือดที่ยังคงเปรอะเปื้อนออกไปให้หมดเลยสักนิด

ซามูร์จึงเลือกเดินเข้าไปหาคนน่าเป็นห่วง พร้อมทิ้งตัวนั่งลงด้านข้างคนที่เอาแต่เหม่อลอยเข้ามาโอบกอดเอาไว้ จนทำให้แผ่นหลังบางแนบชิดติดกับแผ่นอกตึงแน่น ก่อนที่ซามูร์จะจับน้ำค้างให้หันหน้ามาทางตนเอง จนคนตัวเล็กต้องเกยตัวขึ้นมานั่งอยู่บนตักแกร่งจนได้

ฝ่ามือใหญ่ลูบใบหน้าเศร้าสลดจากเหตุการณ์ชวนช็อกที่ยังไม่หายดี คราบหยาดโลหิตของไอ้พวกสวะที่สาดกระเซ็นถูกใบหน้าเล็กเป็นจุดๆ เป็นดวง แทบจะเต็มทั่วทั้งใบหน้า ปลายนิ้วแข็งแรงจึงค่อยๆ บรรจงขยับเช็ดถูออกให้อย่างแผ่วเบา

"น้ำค้าง..เจ้ายังกลัวอยู่ไหม" ซามูร์เชยปลายคางของใบหน้าเรียวเล็กขึ้นมามองให้ชัดๆ ว่าคราบสิ่งปฏิกูลต่างๆ หายออกไปจากใบหน้าจิ้มลิ้มจนหมดเกลี้ยงแล้วรึยัง พร้อมกับเอ่ยถามน้ำค้างที่ใจไม่อยู่กับร่องกับรอยไปด้วย

น้ำค้างไม่ตอบอะไรออกมา เจ้าตัวทำแค่เพียงขยับเข้าไปใกล้กับซามูร์ให้มากขึ้น เพื่อง่ายต่อการโอบกอดและทิ้งหัวทุยๆ ที่ปลายเส้นผมเริ่มเปียกน้ำให้วางลงบนลาดไหล่กว้างอยู่แบบนั้น

กว่าซามูร์จะอาบน้ำให้เด็กที่เอาแต่นั่งอยู่บนตักโดยไม่ยอมปล่อยตัวให้ห่างจากอ้อมกอดเลยสักนิด กว่าจะจัดท่าทางในการชำระคราบสกปรกตามเนื้อตัวผิวขาวได้หมดก็ใช้เวลากันอยู่นาน

จนกลัวว่าน้ำค้างจะเป็นหวัดไปเสียก่อน ยิ่งมีเพียงห่อผ้าติดตัวซามูร์มาด้วยเพียงไม่กี่ชิ้นเอง แต่ก็ยังถือว่ายังโชคดีที่ห่อผ้าไม่ได้ตกหล่นหายไประหว่างทางที่ต้องสู้รบประมือกับกองโจรที่ผ่านมา

หลังจากนั้นซามูร์ก็ไปหาวัสดุง่ายๆ เพื่อนำมาทำที่พักอาศัยพักกันแบบชั่วคราว จากการหาต้นไม้กิ่งไม้มาทำโครงหลังคา และหาใบไม้มาทำเพิงพักให้พออาศัยได้ใช้หลบแดดหลบลมได้บ้าง

ใบหน้าที่เคยสดใส ขณะนี้เอาแต่กลอกตามองตามร่างของชายหนุ่มชาวชนเผ่าที่ได้รู้จักกันมาหลายเดือน ร่างสูงก็ขยับตัวไม่ออยู่นิ่ง เดินไปตรงนู้นที เดินไปตรงนี้ที เพื่อหาของมาใช้ในการทำที่พักชั่วคราวให้กับคนนั่งเหม่อลอยแบบไม่ยอมทำอะไรเลยนั่นแหละ

วันนี้น้ำค้างก็ยังคงเอาแต่นอนมองตามคนที่ทำกิจกรรมในการเป็นฝ่ายที่ดูแลเขาอย่างดี อย่างเช่นตอนนี้ซามูร์ก็ไปยืนเล็งเหล่ ก้มๆ เงยๆ หาปลาอยู่ท่ามกลางบ่อน้ำไม่ไกลจากเพิงที่พักสักเท่าไหร่ ทำให้ทั้งคู่อยู่ในสายตาของกันและกันตลอดเวลา

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ราวกับน้ำค้างผู้ที่เคยแตกสลายกับเรื่องสะเทือนขวัญแบบซ้ำๆ ก็ทำให้ได้รับการปลอบประโลมอย่างใจเย็นจากซามูร์ยิ่งกว่าเดิม

น้ำค้างรู้สึกว่าซามูร์ใจเย็นมาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการย่องเบาเข้าหาตัวโจรแล้วกำจัดทิ้งได้แบบเยือกเย็นซะจนน่ากลัว

หรือจะเป็นเรื่องของความรู้สึกของตนเอง สิ่งที่ประจักษ์ตรงหน้า มันทำให้น้ำค้างรู้สึกคลายความกังวลใจไปได้เยอะเลย ว่าซามูร์จะไม่มีวันหันหลังให้กับตนเองแน่นอน

"น้ำค้าง.."

ดวงตากลมเหม่อลอยเมื่อครู่หันกลับมามองตามเสียงเรียก ถึงได้เห็นผู้ที่ถือปลาเดินเข้ามาหาคนที่นอนมองอยู่ใต้เพิงพัก แต่กลับไม่ได้รู้สึกอยากจะขยับตัวไปไหนอยู่ดี

"เจ้าไม่ชอบกินปลา เดี๋ยวข้าต้องออกไปล่าสัตว์อย่างอื่นมาให้เจ้าแทน อยู่คนเดียวก่อนได้ไหม" ซามูร์บอกกล่าวกับน้ำค้าง

ทว่าคนหวาดระแวงเอาแต่ส่ายหน้าเป็นพัลวันให้คนตรงหน้าทันที มือเล็กพลางจับท่อนแขนมัดกล้ามเอาไว้อย่างกลัวว่าซามูร์จะทิ้งหายตัวไปเสียด้วยซ้ำ

"แต่เจ้าบอกว่ามันเหม็นคาว" คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง

"ข้าไม่หิว เจ้ากินเถอะ ข้าจะนอนแล้ว"

แววตาคมหรี่ลงทันที ซามูร์รีบคว้าตัวคนที่เอาแต่นอนทั้งวันเข้ามากอดไว้ พร้อมกับส่งฝ่ามือแตะสัมผัสลงบนหน้าผากมนและลำคอขาว เพื่อลองเช็กอุณหภูมิร่างกายคนหม่นหมองตรงหน้า

"ข้าเหนื่อยเหลือเกินซามูร์" ใบหน้าหงอยเหงาของน้ำค้างที่เป็นอยู่นี้ อาจจะเป็นเพราะยังคงช็อกกับเหตุการณ์เมื่อวันก่อนยังไม่สร่างซา จนทำให้ซามูร์รู้สึกเป็นห่วงน้ำค้างเป็นอย่างมาก

ซามูร์จึงเลือกที่จะทิ้งกายนอนลงเคียงข้างคนที่มีอาการขวัญหนีดีฝ่อแทนการทำอาหารกิน ริมฝีปากหยักประทับจูบลงบนเปลือกตาสีไข่ที่พับปิดลงไปแล้ว

ท่อนแขนแข็งแรงกระชับตัวน้ำค้างเข้ามากอด จนแทบจะเกยร่างกันอยู่รอมร่อแล้ว ฝ่ามือใหญ่พลางลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบโยนอยู่สักพัก จนเหมือนกับว่าคนในอ้อมกอดได้หลับลึกลงไปเรียบร้อย

ซามูร์จึงค่อยๆ ผละตัวออก พร้อมกับก้มลงไปประทับจูบลงบนริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบา ก่อนจะลุกขึ้นออกไปหาอาหารละแวกใกล้เคียงเพิงที่พักตรงนี้

เพราะน้ำค้างไม่ชอบกินปลา

แต่ข้าก็ไม่ชอบใจที่น้ำค้างไม่กินอาหารมากกว่าซะอีก

ร่างสูงใหญ่เดินเพ่นพ่านไปทั่วบริเวณใกล้ๆ กับเพิงที่พักของตน โดยไม่เดินออกไปไกลจากอาณาเขตมากกว่านี้ ซามูร์เที่ยวเดินหาผลไม้แทนการต้องออกไปล่าเนื้อสัตว์ที่ต้องเดินห่างไกลออกไป ซึ่งซามูร์กลัวว่าหากปล่อยน้ำค้างไว้คนเดียวแล้วเกรงว่าจะมีอันตรายมาเยือนได้

ขายาวก้าวข้ามลำธารมาทางทิศตะวันออกอีกเล็กน้อยเพียงเท่านั้น แต่กลับโชคดีที่ตอนนี้ยังคงมีกล้วยป่าหลงเหลือไว้อยู่ ซามูร์จึงทำการตัดมันลงมาจากต้น เดินต่อไปอีกนิดเพื่อไปฟันต้นไผ่ออกมา จะได้เก็บน้ำสะอาดๆ กลับไปฝากให้น้ำค้างได้ดื่มกินด้วย

ทั้งที่เมื่อก่อนซามูร์เคยคิดว่าไอ้คนประหลาดคนนี้มันเรื่องมากเสียจริง จนอยากจะปล่อยให้อดตายไปซะก็ดี แต่ทว่าตอนนี้กลับไม่เหลือความคิดดังเช่นตอนนั้นหลงเหลืออยู่ในหัวอีกเลย

ดวงตาคมดุสบเห็นกับสิ่งที่ล้ำค่าในป่าลึกเช่นนี้ทันที มุมปากกระตุกยกสูงขึ้นเมื่อนึกถึงใบหน้าแย้มยิ้มมีความสุขยามได้กินของอร่อย

ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆ ละเมียดกอบกุมเก็บทีละต้นทีละดอกอย่างเบามือที่สุด เพราะกลัวว่าจะช้ำมือก่อนถึงปากคนที่หลับอยู่ที่เพิงพักด้านนู้น

ซามูร์เดินข้ามลำธารกลับมาถึงยังเพิงที่พัก จึงได้เห็นว่าผ้าคลุมที่ทำจากใบไม้ถูกน้ำค้างดึงเข้าไปกอดซะแน่น จนมันเสียรูปทรงไปหมดแล้ว

ด้วยความเอ็นดู ซามูร์จึงเดินเข้าไปส่องดูใบหน้าที่ยังคงหลับสนิท ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินห่างออกมาจากเพิงที่พักเพียงเล็กน้อย เพื่อเริ่มก่อกองไฟทำอาหาร

หลังจากการทำอาหารง่ายๆ เสร็จสมบูรณ์แล้ว ซามูร์เดินกลับเข้ามาหาคนที่ไม่คิดจะตื่นขึ้นมากินอาหารจริงๆ จนต้องขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ตัวคนหลับ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปจรดริมฝีปากลงบนลาดไหล่เล็กนวลเนียน จุ๊บ..

"น้ำค้าง ลุกไปกินอาหารได้แล้ว"

เจ้าของชื่อครางงึมงำออกมาจากลำคอ ก่อนจะขยับและพลิกตัวหันหนีทันที ไม่สนใจคนเดินเข้ามาปลุกกันเลยสักนิด

ราวกับกำลังถูกรบกวนการนอน จนริมฝีปากหยักยกขึ้นน้อยๆ อย่างเอ็นดูคนตรงหน้าแล้วต้องคิดหาวิธีการปลุกให้ตื่นใหม่

ซามูร์เลือกที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆ คนที่นอนอุตุแล้วเริ่มตะโบมไล่จุ๊บไปจนทั่วร่างเล็ก จนคนที่หลับอยู่ต้องยอมลืมตาขึ้นมาทันที ยกมือขึ้นมาบดบังไล่ปัดป้องริมฝีปากจอมไล่จุ๊บจนหลุดหัวเราะคิกคักออกมาได้บ้าง

เพราะมันรู้สึกจั๊กจี้ ยามที่ถูกเรียวลิ้นชื้นลากผ่านริมฝีปากบ้าง ไล่เลียลามไปจนถึงลำคอบ้าง แถมยังรู้สึกได้ถึงแรงขบกัดเบาๆ ที่บนหน้าอกและหน้าท้องด้วยอีก

คิก คิก คิก

"ซามูร์ พอแล้ว ข้าเหนื่อย" ใบหน้าค้างยิ้มพร้อมกับอาการหอบเหนื่อยของน้ำค้าง ทำให้ซามูร์สั่นไหวทั้งก้อนเนื้อตรงหัวใจและทางอารมณ์ไปพร้อมๆ กันอีกแล้ว

"ข้ามีของโปรดให้เจ้ากินด้วย" ซามูร์ยังพยายามหลอกล่อคนเอาแต่นอนให้ลุกขึ้นไปกินอาหารด้วยกัน ราวกับเด็กน้อยที่ต้องหาเรื่องจูงใจกันแบบสุด ๆ

"อะไรอ่า" น้ำเสียงยานคางถามออกมาเหมือนกับว่าไม่ได้น่าสนใจและไม่มีความรู้สึกอยากอาหารอะไรสักนิดเลย

ซามูร์เมินคำตอบ แต่กลับช้อนร่างบางให้ลุกขึ้นนั่งและถูกโอบอุ้มไปวางให้นั่งลงตรงกองไฟที่ซามูร์ได้ทำอาหารเตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว

จนอีกคนหน้าเหวอทำตัวไม่ถูกที่จู่ๆ ก็ถูกช้อนตัวลุกขึ้นในท่าเจ้าสาวอีกแล้ว จนแทบจะคว้ากอดคอคนตัวสูงเอาไว้แทบไม่ทัน

"ในป่านี้มีกล้วยด้วยเหรอ" สิ่งแรกที่ดวงตากลมสบเห็นคือเครือกล้วยลูกเรียวๆ มีอยู่ด้วยกันหลายหวี แต่มีเพียงหวีเดียวที่เปลี่ยนเป็นสีที่สุกแล้ว นอกนั้นยังเขียวอี๋อยู่เลย

"นี่ต่างหากที่เจ้าชอบ" ซามูร์ยื่นสิ่งที่น้ำค้างบอกว่าอร่อยนักอร่อยหนาตอนที่ได้ไปอยู่กับเผ่าเรดเมเปิล เพื่อดึงสายตาคนที่ยังตื่นเต้นเมื่อได้เห็นผลไม้หรือว่ากล้วยป่า

"ว้าว เห็ดย่าง!" น้ำค้างตาโตวาววับเป็นประกายยิ่งกว่าเดิม เจ้าตัวรีบยื่นมือไปรับไม้เสียบเห็ดย่างจากมือซามูร์มา แล้วก็รีบหยิบเอามาหม่ำเข้าปากทันที โดยที่ไม่ฟังคำเตือนว่ามันร้อนนะจนต้องน้ำตาเล็ด

ซามูร์ส่ายหน้าไปมาก่อนจะเอื้อมมือไปจับปลายคางของคนที่บอกว่าไม่หิว ไม่อยากกินก่อนหน้านี้อยู่เลย แถมบังคับให้อ้าปากออกกว้างๆ เพื่อดูว่าเป็นแผลพุพองอันตรายรึเปล่า

"ปากเจ้าพองแล้วละ"

หลังคุณหมอจำเป็นได้ตรวจเช็กสภาพอวัยวะของคนไข้จอมตะกละเสร็จแล้ว จึงได้เวลาจ่ายยาด้วยการจับป้อนจูบให้คนไข้ไปแบบจุกๆ หนึ่งยกซะเลย

จนคนไข้ถึงกลับมือไม้อ่อนทันที ทำเอาเห็ดเสียบไม้ย่างแสนอร่อยในมืออ่อนแรงได้ร่วงหล่นลงสู่พื้นดินไปอย่างน่าเสียดาย