“สีของมันเหมือนสีปากของคุณเลย พเยีย...”
หนุ่มบราซิเลี่ยนพึมพำออกมาคล้ายกับกำลังตกอยู่ในมนต์สะกดอะไรบางอย่าง ลำคอแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลายที่เหนียวจนข้นของตัวเองลงไปหล่อเลี้ยง กลีบสาวสีชมพูที่แย้มแยกออกจากกันนั้นช่างเหมือนกุหลาบป่าที่มีหยาดน้ำฝนคลอเคลียอยู่ยิ่งนัก ไรขนนุ่มสีเข้มที่ขึ้นอยู่รำไรไม่สามารถบดปังความสมบูรณ์แบบของเจ้าหล่อนได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“และผมจะชิมคุณ เดี๋ยวนี้...”
มันช่างเป็นช่วงเวลาที่ทรมานเหลือเกินยามที่ถูกลิ้นแกร่งปาดเลียละเลงไปทั่วทั้งร่องสาว ทั้งริมฝีปาก ทั้งนิ้วมือ และลิ้นแกร่งที่ชาญฉลาดต่างกำลังร่วมมือกันเข่นฆ่าหล่อนอย่างเลือดเย็น หล่อนไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต ยิ่งยามที่ลิ้นร้อนผ่าวของเขาตวัดคลึงเกสรรักของหล่อนหนักหน่วง ร่างสาวก็เหมือนจะปริแตกอย่างรุนแรง หล่อนครางสะอื้นครั้งแล้วครั้งเล่า ผ่านการสุขสมคราลิ้นของเขามาถึงสองครั้งติดต่อกัน และกำลังจะตามติดมาด
