So Hot ร้ายให้ได้รัก7 มีหมาแล้ว
1364 คำ
“ยู้ฮู ขอนั่งด้วยคนจะได้ไหมครับพี่ซานิ” ฉันหันมองเจ้าของเสียง ตอนนี้เขานั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ หลังจากเปิดห้องแล้วฉันมานั่งที่บาร์ของโรงแรม มันดึกมากก็จริง แต่เพราะยังข่มตาหลับไม่ได้จึงมานั่งเหงา ๆ มองแสงสีรอบ ๆ
“ถ้าบอกไม่ได้จะลุกไหม” ตอบออกไปน่ะไม่ได้รู้จักหรอกนะ แต่หน้าดูคุ้น ๆ ขอนึกแป๊บ
“ไม่ลุกครับ”
“ชื่ออะไรนะ จำไม่ได้ เราเคยรู้จักกันหรือเปล่า” เท่าที่พยายามคิด คำตอบที่ได้คือคิดไม่ออก ไม่รู้ว่าเป็นลูกค้าที่เคยทำธุรกิจด้วย หรือเป็นคนในสมาคมอยู่ในแก๊งไหนสักแก๊ง
“ว้า พูดตรง ๆ แบบนี้ผมก็น้อยใจแย่เลยสิ พี่น่าจะแกล้งจำผมสักนิดก็ยังดี”
“ไม่ชอบเสแสร้ง” จำไม่ได้ก็คือจำไม่ได้ จะโกหกทำไม
“แบบนี้แหละผมถึงชอบพี่”
“ชอบของแปลก?”
“พี่แปลกเหรอครับ”
“...” เฮ้อ ฉันไม่จำเป็นต้องคุยด้วยหรือเปล่านะ กวนประสาท
“ภักนะครับพี่ซานิ”
“อะไร” อะไรจู่ ๆ มาบอกให้ฉันพัก
“ผมชื่อภักครับ”
“อ่อ แล้วเรียกพี่คืออะไร?”
“ก็พี่ซานิอายุเยอะกว่าผม 2 ปี”
“ดูรู้อะไรเกี่ยวกับฉันเยอะจริงนะ” ฉัน 22 ปี เด็กนี่ 20 แต่ท่าทางดูเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ ทรงเอาเรื่องอยู่
“ผมรู้แทบทุกเรื่องของคนที่ชอบครับ”
“โรคจิตงี้”
“เรียกว่าใส่ใจเถอะครับ”
“หึ” นี่นอกจากเฟิงหวง ฉันยังมีคนให้ปวดหัวเพิ่มอีกเหรอ
“พี่ไม่ต้องกังวลเรื่องของผมเลย ผมจะอยู่ในพื้นที่ของผม จะคอยอยู่ข้างพี่ คอยช่วยเหลือพี่ทุกอย่างเลยครับ”
“ฉันไม่ได้อยากรู้จักนายและไม่ต้องมาอยู่ข้างฉัน”
“แต่เรารู้จักกันแล้วนะครับ แบบนี้พี่จะไม่รู้จักผมได้ไง จริงไหม” อืม น่าปวดหัวดี จู่ ๆ ก็มีเรื่องมาให้ปวดหัวเพิ่ม
“งั้นย้อนกลับเลยแล้วกัน เพราะฉันไม่อยากหาเรื่องใส่หัว”
“เคยมีคนย้อนเวลาที่เดินไปแล้วให้กลับมาได้ด้วยเหรอครับพี่ ตั้งแต่ผมเกิดมาเหมือนว่าจะไม่เคยนะ”
“อ่อ ถ้างั้นนายช่วยอยู่เฉย ๆ แบบเมื่อก่อนได้ไหม แบบที่เราไม่ต้องมารู้จักกัน ฉันไม่อยากรู้จักนาย”
เด็กภักนั่งเอามือเท้าคางศอกวางที่เคาน์เตอร์ หันมามองหน้าฉัน ใบหน้าเขามีแต่รอยยิ้ม รอยยิ้มกวนประสาท “อืม ไม่ได้สิครับ ผมได้ข่าวจากวงในมาว่าพี่กำลังจะแต่งงานเร็ว ๆ นี้ ให้ผมทำเฉยก็อดได้คะแนนสิครับ เราอุตส่าห์สบโอกาสมาเจอกัน”
“รู้ขนาดนี้เลยเหรอ” เรื่องแต่งงานที่ถูกเลื่อนเข้ามามีแค่ไม่กี่คนที่รู้ ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันนะ ลูกเมียน้อยคนไหนของพ่อหรือเปล่า มีพวกลูกเมียน้อยหลายคนที่ชอบมาแสดงตัวกับแม่ฉัน หรือไม่ก็พวกพี่สาวของฉัน ส่วนฉันนาน ๆ จะเจอสักครั้ง
“แน่นอนสิครับ เรื่องไหนที่เป็นเรื่องของพี่ผมรู้ทั้งหมด”
“งั้นก็คงรู้ว่าฉันไม่สนใจนาย เพราะงั้นเลิกยุ่งกับฉัน” ว่าจะมานั่งกินบรรยากาศให้หายเบื่อ กลับมีเรื่องน่าเบื่อเพิ่มเข้ามาอีก ฉันกลับห้องพักดีกว่า
“ผมรักไปแล้ว จะเลิกได้ยังไงครับ”
“ถ้านายอยากมีตัวตนก็ไปตรวจเลือดที่โรงพยาบาลมา ถ้าดีเอ็นเอของนายเข้ากับของคุณสมิง เขาจะดูแลนายอย่างดี” ฉันบอกแล้วเดินออกจากบาร์ของโรงแรม เดาว่าคงเป็นลูกสักคนของพ่อกับผู้หญิงคนใดคนหนึ่ง
หมับ! ข้อมือของฉันถูกคว้า แรงที่ไม่ได้รั้งทำให้โดนเขาดึงเข้าสู่อ้อมกอด
“นี่นาย” ฉันพยายามขยับตัว แต่ผู้ชายคนนี้ออกแรงเยอะกว่าเดิม
“ผมไม่ใช่ลูกเมียน้อยด้วยสิ แล้วผมก็มีพ่อครับ ไม่ต้องตามหาพ่อ ตอนนี้ต้องการแค่รักแท้”
“แต่นายกำลังรัดจนฉันเจ็บรักแร้โว้ย” แม่งรัดมาได้ นึกว่าฉันเป็นหมอนข้างเหรอ
“ขอโทษทีครับ ก็ผมกลัวพี่หาย”
“นายกำลังคุกคามฉัน” นึกจะมากอดก็กอดงั้นเหรอ บ้าหรือเปล่า ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ
“ผมเปล่า”
“ถ้าเปล่าก็ปล่อยกอด อย่ามาทำตัวโรคจิต”
“ผมไม่เข้าใจ” เขาปล่อยกอด ฉันขยับถอยห่างอยู่หลายก้าว
“ไม่เข้าใจอะไรของนาย” พร้อมวิ่งนะ ทางเดินตรงนี้ไม่มีคนเท่าไหร่ด้วย ผู้ชายไม่มีมารยาทคนนี้น่ากลัวขึ้นมาทันทีเมื่ออยู่ในมุมมืด
“ก็ไม่เข้าใจพี่จะรังเกียจผมทำไม ผมกำลังแสดงความรัก”
“คือฉันไม่ต้องการความรักไง อย่ามายุ่งกับฉันอีก”
“ผมต้องฟังพี่ไหม”
“…” อ่อ มาแนวนี้ก็อย่าคุยกันอีกดีกว่า ฉันเดินหันหลังเพื่อถอยออกห่าง
“ผมขอเตือน พี่อย่าเดินหนีผมเป็นครั้งที่สอง”
“ทำไมฉันจะเดินหนีไม่ได้ ทำไมฉันต้องสนนาย” ฉันพูดขณะที่ยังก้าวเดินต่อ แต่แล้วสองเท้าหยุดชะงักเพราะผู้ชายคนเมื่อครู่เดินมาขวางทางเดิน บีบให้ฉันถอยหลังติดผนังกำแพง “อย่าล้ำเส้น”
“ผมล้ำเส้นตรงไหน ผมกำลังจีบพี่” ใบหน้าของผู้ชายสูงกว่าค่อย ๆ โน้มลงมาเสมอใบหน้าฉัน จีบบ้าอะไร
“ขอเตือน อย่ามายุ่งกับฉัน”
“ผมไม่สนคำเตือนพี่”
“...” งั้นก็คงถึงคราวซวยของนายแล้วล่ะ เพราะว่าฉันได้กลิ่นกายของเฟิงหวงใกล้ ๆ แถวนี้ ไอ้บ้านั่นตามฉันมาแน่ ๆ ฉันยิ้มเย้ยให้ผู้ชายตรงหน้า ปลายนิ้วของภักกำลังจะแตะบริเวณใดบริเวณหนึ่งของใบหน้าฉัน ซึ่งแน่นอนว่ากลิ่นเฟิงเริ่มชัดขึ้นเรื่อย ๆ แสดงว่าเขาใกล้เข้ามาทุกที
“ผมโคตรชอบพี่เลย” อืม ฉันเชื่อ ดูจากสายตาก็ชัดเจนดี เหมือนเด็กอยากได้ของเล่น
“ไม่มีใครบอกมึงเหรอว่าอย่ายุ่งกับเมียคนอื่น” เฟิงมันมาพร้อมเสียง
“พี่มีหมาแล้วอะดิ ไม่ต้องการเลี้ยงเพิ่ม” ฉันยิ้มให้กับผู้ชายตรงหน้าอีกครั้งเมื่อเฟิงหวงยืนอยู่ด้านหลัง เดี้ยงแล้วยังจะตามมาอีก เสนอหน้าจริง
ผู้ชายตรงหน้าฉันยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้านแล้วค่อย ๆ หันไปหาเฟิงหวงพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงยียวน “สรุปนี่เป็นผัวหรือเป็นหมาของพี่ซานิอะครับ”
“มึงเคยตายไหม”
“ถ้าเคยตายผมจะยืนอยู่ตรงนี้เหรอครับ พี่เคยตายเหรอครับ”
“ไอ้ภัก ไอ้เด็กเปรต กูเคยเตือนมึงล้านรอบแล้วว่าอย่ายุ่งกับเมียกู” เฟิงมันรู้จักสินะ เฮ้อ น่าจะตกลงกันได้ด้วยร้ายอะเนอะ
ไม่มีทางดีแน่นอน
“เมียอะไรกัน ให้เกียรติพี่ซานิหน่อยดิครับ ยังไม่แต่งงานกันประกาศปาว ๆ ออกมาแบบนี้พี่ซานิเสียหายนะครับ” กวนพอตัวอยู่นะ และถ้ากวนได้แบบนี้แสดงว่าใหญ่พอที่เฟิงหวงทำอะไรไม่ได้
“มึงคิดว่าที่นี่เขตมึงแล้วกูจะไม่กล้าทำอะไรว่างั้น?”
“แล้วกล้าไหมครับ” ท้าทายเก่ง บ้ากับบ้ามาเจอกันก็น่าจะบรรลัยสินะ
“เลิกกัดกันได้แล้ว ทำเหมือนฉันสวยมากเลยอะ” ฉันเดินมายืนข้างเฟิง อย่างน้อยฉันก็ชินกับความบ้าของเฟิง และไม่คิดจะหาปัญหาเพิ่ม แค่เฟิงหวงคนเดียวฉันก็เกินกว่าจะรับมือไหว
“เห็นไหมนิเลือกใคร เลิกยุ่งกับเมียกูได้แล้ว” นี่ก็ได้ใจอีก คดีเก่ามึงไม่เคลียร์ยังมีหน้ามีดีใจ ฉันแค่ไม่อยากหาเรื่องปวดหัวโว้ย
“ดึกแล้ว กลับเถอะ” ฉันเลือกที่จะกลับเพราะถ้าที่นี่คือเขตของภัก ความสงบสุขไม่น่าจะมี สงสารแขกที่มาพัก
- ผู้เขียน
