“ของวันนี้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
“วันนี้เคลียร์เรียบร้อยแล้วครับคุณซานิ”
“อืม ขอบใจ นายไปพักเถอะฉันขอพักสายตาสักหน่อยแล้วจะกลับเพนต์เฮาส์” ฉันปล่อยตัวหนัก ๆ ที่เกร็งมาตลอดหลายชั่วโมงลงกับพนักเก้าอี้ ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นคนแบบนี้ ไม่ชอบที่ต้องทำแบบนี้
ไม่ชอบที่ต้องมาตัดสินชีวิตคนอื่น แต่บางคนก็เกินจะเยียวยา ของยืมมาทว่าถึงเวลาไม่อยากคืน เวลาทวงก็ต้องคืนด้วยอย่างอื่นสิ
ทำงานด้านมืด ถ้าไม่เด็ดขาดแล้วใครจะกลัวถูกไหม แต่ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากอยู่ในที่สว่าง ไม่อยากแตะงานพวกนี้อีก แต่ก็นะ ทุกครั้งคำพูดของคุณสมิงจะลอยมา ‘แค่แกเกิดมาเป็นผู้หญิงก็ไร้ประโยชน์มากแล้ว ยังจะเรื่องมากอยากได้โลกสดใส ฉันมีทุกวันนี้เพราะอาชีพพวกนี้ พวกแกโตมาได้ก็เพราะของเหล่านี้ ถ้ายังอยากมีเงิน ถ้าอยากให้แม่แกสบายก็ทำงานที่ฉันสั่ง อย่าคิดจะเป็นลูกคุณหนูไร้สมองที่ใช้เงินไปวัน ๆ ฉันไม่เลี้ยงพวกไร้ประโยชน์’
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เ
