แค้นซ่อนรัก

ตอนที่5 เจ้าของงาน

ตึ๊ง เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นระหว่างที่ฉันพึ่งเดินเข้าห้องตัวเองได้ไม่นาน ฉันลืมบอกไปใช่ไหมว่าฉันอยู่คอนโดคนเดียว และกว่าจะขอพ่อกับแม่มาอยู่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่สุดท้ายก็ได้มาอยู่อย่างที่ต้องการ เพียงแต่มีข้อแม้ว่าต้องกลับบ้านบ่อยๆก็เท่านั้น

“ไลน์ใคร” ฉันพูดขึ้นหลังจากเห็นการเพิ่มเพื่อนในไลน์ ซึ่งปกติฉันไม่เคยให้เบอร์หรือไลน์กับใครที่ไม่รู้จัก หรือว่าจะเป็นของเพื่อนพี่เดียร์นะ เพราะพี่เดียร์เคยบอกว่าจะให้เพื่อนเขาไว้ติดต่อ

ฉันกดเข้าไปดูภาพโปรไฟล์ก่อนจะเห็นเป็นวิวภูเขาและท้องฟ้า พร้อมกับสองนิ้วที่ชูตรงหน้า แต่กลับไม่เห็นหน้าคน เลยไม่รู้ว่าเป็นใคร และด้วยความที่ฉันคิดว่าอาจจะเป็นเพื่อนของพี่เดียร์ ฉันก็เลยกดยืนยันการเพิ่มเพื่อนไป ถ้าไม่ใช่ก็แค่ลบออกก็แค่นั้น

It’s me: เพลงเพียงหรือเปล่า

แล้วข้อความก็เด้งขึ้นทันทีหลังจากฉันกดเพิ่มเพื่อน แล้วดูชื่อเขาสิ ทำไมมันดูลึกลับแบบนี้นะ

Plang Peang: ค่ะ

Plang Peang: นั่นใครคะ

It’s me: พี่เป็นเจ้าของงานที่น้องทำอยู่

Plang Peang: อ๋อ พี่เพื่อนพี่เดียร์ใช่ไหมคะ

It’s me: อืม พอดีพี่อยากได้งานส่วนที่น้องแปลเสร็จแล้วพร้อมต้นฉบับน่ะ

It’s me: น้องเอามาให้พี่หน่อยได้ไหม พี่ไม่ว่างไปเอา

Plang Peang: เอ่อ พี่รีบใช้มากเลยหรอคะ

It’s me: ใช่ พอดีพี่ต้องเอามาเรียบเรียงแล้วก็สรุปแต่ละตอนสำคัญๆ

Plang Peang: ก็ได้ค่ะ แล้วพี่จะให้เพลงเอาไปให้พี่ที่ไหนคะ

It’s me: คอนโด J ชั้น22 ห้องb2210

ฉันอ่านข้อความที่ถูกส่งมาก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาจะให้ฉันเอาไปให้ที่คอนโดอย่างนั้นหรอ ทำไมต้องเอาไปให้ที่นั่นด้วยนะ

Plang Peang: ว่าแต่พี่ชื่ออะไรคะ

ฉันถามพี่เขาออกไป อย่างน้อยถ้ารู้จักชื่อก็น่าจะเดาได้ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย เพราะตอนนี้ฉันเดาไม่ได้เลย เรียนวิศวะก็ไม่ได้มีแค่ผู้ชายเสมอไป แล้วยิ่งเป็นเพื่อนสนิทของพี่เดียร์ด้วยแล้ว มันก็ทำให้ฉันลังเลว่าจะเป็นผู้หญิง

แต่เงียบ พี่เขาไม่อ่านแล้ว และนั่นก็หมายความว่าฉันไม่ได้คำตอบแล้ว แบบนี้ก็ไม่รู้แล้วสิ

“สงสัยจะยุ่งจริงๆ” ฉันบ่นออกมา เพราะพี่เขาบอกว่าไม่ว่างมาเอาเองนี่หน่า แล้วดูคุยเสร็จก็เงียบไปแล้ว แบบนี้ก็คงจะยุ่งมาก

แต่ก็นะ รับปากเขาไปแล้วก็คงต้องเอาไปให้เขานั่นแหละ ฉันก็ไม่อยากเป็นคนพูดพูดแล้วไม่ทำด้วยสิ เผื่อเขาจำเป็นและรีบจริงๆขึ้นมาจะทำยังไง จะให้เขารอเก้อได้ที่ไหนกัน

“พึ่งเข้าห้องก็ต้องออกไปอีกแล้ว” ฉันบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินไปหยิบงานต้นฉบับแล้วก็ปริ้นส่วนที่แปลเสร็จแล้วออกมา ก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อไปยังคอนโดเป้าหมาย ดีที่ไม่ได้อยู่ไกลจากคอนโดฉันเท่าไหร่ เรียกว่าย่านเดียวกัน

และไม่นานฉันก็มาถึงคอนโดหรูหราของพี่คนนั้น เรียกได้ว่าหรูกว่าคอนโดฉันอีก แล้วฉันจะเข้าไปได้ไหมนะ คอนโดแบบนี้ระบบรักษาความปลอดภัยดีด้วย แต่ลองก่อนแล้วกัน ถ้าเข้าไม่ได้ก็ค่อยโทรไปบอกพี่เขาอีกทีแล้วฝากไว้

ฉันเดินเข้ามาภายในคอนโดโดยรปภ.ก็ทำความเคารพปกติ พนักงานล๊อปบี้ก็ไม่ได้เรียกหรือห้ามเข้าอะไร ฉันเลยตรงไปยังลิฟท์ทันที ก่อนจะชั้นที่พี่เขาบอกมา

ติ๊ง ลิฟท์เคลื่อนมาถึงชั้นที่ยี่สิบสอง ฉันเดินออกไปก่อนจะมองตามป้ายที่บอกเลขห้องก่อนจะเลี้ยวไปทางซ้าย ฉันเดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งริมสุดถึงได้ยกมือไปกดออดและรอเจ้าของห้องมาเปิดให้

แกร็ก ไม่นานเสียงประตูก็ถูกเปิดออก ก่อนจะปรากฏเจ้าของห้องที่ใส่เสื้อยืดและกางเกงขาสั้นสบายๆตามฉบับของคนอยู่ห้อง แต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจก็คงไม่พ้นเจ้าของห้องนั่นแหละ

“พี่...”