ห้องบรรทมที่ 7
หลังภูเขาจำลอง
ห้องทรงอักษร หวังโย่วเวยพอเข้าห้องมา นางก็ยกถาดที่บรรจุรังนกร้อนๆ เดินเข้าหาฮ่องเต้ที่นั่งก้มหน้าอยู่บนเก้าอี้
“สนมรัก เจ้ามาหาข้ากลางวันเช่นนี้มีอะไรหรือ”
หรงชิ่งแสร้งถามนางด้วยความแปลกใจ แม้เขาจะรู้จุดประสงค์ของนางอยู่แล้ว แต่ยังคงแสดงสีหน้าประหลาดใจถามนาง
“ฝ่าบาท หม่อมฉันทราบว่าพระองค์อารมณ์ไม่ดีมาหลายวัน วันนี้จึงทำรังนกมาให้ หวังว่าพระองค์ไม่รังเกียจที่ฝีมือหม่อมฉันต่ำต้อย”
หวังโย่วเวยโบกมือไล่นางกำนัลออกไป นางเดินตรงไปวางถาดรังนกบนโต๊ะ จากนั่นยืนสำรวมอยู่ข้างๆ ฮ่องเต้
“แค่รังนกให้ใครยกมาก็ได้ เจ้าจะเหนื่อยมาเองทำไม”
“ฝ่าบาท หม่อมฉันไหนเลยนำมาเพียงรังนก”
นางทำท่าเชิดปากจนสูงชัน จริตกริยาน่ารักยิ่ง หากเป็นผู้อื่นมาเห็น คงหลงนางหัวปักหัวปำแล้ว
หรงชิ่งเห็นท่าทีน่ารักของนางก็อดใจไม่ไหว มือแกร่งเอื้อมไปคว้าเอวนาง กระชากเพียงครั้งเดียว หวังโย่วเวยก็เซ
