9 คนเลือดเย็น
1949 คำ
ปัง
ซ่า
ร่างเล็กยืนให้สายน้ำตกกระทบใส่ตัวเอง สองมือเสยผมเปียกปอนไปข้างหลัง แม้ฝันร้ายของเมื่อคืนจะจบลงไปแล้ว หากแต่รอยช้ำและรอยรักจากเหตุการณ์เมื่อคืนยังติดอยู่บนร่างกาย น้ำตาไหลทะลักออกมาจากดวงตาคู่สวยกลมกลืนไปกับสายน้ำเย็นฉ่ำ
“ฮึก…” เสียงสะอื้นดังเล็ดลอดออกมา เฌอปรางค์ยืนร้องไห้จนตัวสั่นโยน รู้สึกสมเพชตัวเองมากไม่น้อย พอหวนคิดถึงเรื่องเมื่อคืนก็ยิ่งทำให้เธอรังเกียจตัวเอง มือเล็กถูตัวแรงๆ หมายให้รอยที่ลีคัสทำไว้หายไป แต่ยิ่งถูแรงเท่าไรยิ่งแดงเถือกมากเท่านั้น
นี่เป็นครั้งแรกที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชาย แถมผู้ชายคนนั้นยังเป็นคนที่เธออุตส่าห์ชื่นชมและหลงคิดว่าเป็นคนดี และที่สำคัญ มีครั้งหนึ่งเธอเคยเผลอมีความรู้สึกดีๆ ให้ลีคัส พอเห็นตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้วมันทำให้เธอเสียดายความรู้สึกดีๆ เหล่านั้นมากไม่น้อย แต่ยังดีที่ยังไม่ได้หลวมตัวไปชอบหรือว่ารัก
ผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมงกว่าเฌอปรางค์จะเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพไม่สู้ดี เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวเดินไปดูว่าใครโทรมา
ฌอน…
เธออ่านชื่อของเบอร์บนหน้าจอโทรศัพท์แล้วไม่อยากรับสาย ตอนนี้ไม่กล้าสู้หน้าใคร และอีกอย่างถ้าหากว่าเรื่องที่ลีคัสพูดเป็นเรื่องจริง เธอจะพี่ชายตัวเองเป็นยังไงต่อไปอันนี้เธอไม่รู้เลย…
“คะพี่ฌอน” เธอตัดสินใจคว้าโทรศัพท์มาแล้วรับสายพี่ชาย
(เมื่อคืนพี่โทรหาปรางค์ตั้งหลายสาย ทำไมถึงไม่รับสายพี่?)
“ขอโทษทีค่ะ เมื่อคืนปรางค์ไม่ค่อยสบาย หลับตั้งแต่หัวค่ำเลย” เธอโกหกพี่ชาย โดยที่มืออีกข้างก็กำเสื้อคลุมสีขาวไว้แน่นด้วยความกังวลว่าพี่ชายจะรู้เรื่องเมื่อคืน และอีกอย่างก็กลัวว่าลีคัสจะเล่นตุกติก ส่งคลิปวิดีโอให้พี่ชายของเธอดู ตอนนี้เริ่มไม่เป็นตัวเอง หัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำอัตโนมัติ
(แน่ใจนะ?)
“แน่ใจสิคะ ว่าแต่พี่ฌอนมีอะไรรึเปล่าถึงโทรหาปรางค์หลายสายขนาดนั้น”
(ปรางค์นั่นแหละส่งรูปอะไรมาให้พี่ดูเมื่อวาน พี่ถามก็ไม่ยอมตอบ เลยต้องโทรหา)
“สะ…ส่งรูปอะไรเหรอคะ?” น้ำเสียงเริ่มสั่น ใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่อพี่ชายพูดแบบนั้น ไม่รู้เลยว่าส่งรูปอะไรไป เพราะเมื่อวานเหตุการณ์ที่จำได้ล่าสุดคือนั่งสัมภาษณ์ลีคัส หลังจากนั้นเขาชวนไปทานอาหารด้วยกัน และภาพก็ตัดไปมาโผล่ที่บ้านลีคัส
(รูปที่ปรางค์ส่งให้พี่ทางไลน์ไง จำไม่ได้เหรอ? แล้วเมื่อเช้าก็เพิ่งส่งมา พี่เลยงงว่าทำไมมีเวลาส่งรูปมาให้พี่แต่ไม่มีรับสายพี่)
เธอทำอะไรไม่ถูก มือไม้สั่นระริกไปหมดก่อนจะขาอ่อนทรุดฮวบนั่งลงเตียง เมื่อวานและเมื่อเช้าเธอไม่ได้ส่งรูปอะไรให้พี่ชาย ถ้าเธอไม่ได้ส่ง…ฝีมือลีคัสอย่างนั้นเหรอ? เขาใช้โทรศัพท์เธอส่งรูปให้พี่ชายของเธอแน่ๆ เป็นใครไม่ได้นอกจากเขา
(มีแฟนแล้วไม่บอกพี่เลยนะ)
“คะ? มีแฟน?”
(ก็ใช่น่ะสิ มีแฟนแต่ไม่ยอมบอกพี่ แถมยังส่งรูปปริศนามาให้พีี่อยากรู้ว่าแฟนปรางค์เป็นใคร เดี๋ยวนี้มีอะไรปิดบังนะ)
“พี่ฌอนแค่นี้ก่อนนะ แบตโทรศัพท์จะหมดแล้ว เดี๋ยวปรางค์โทรกลับไปนะ”
(โอเค)
เธอวางสายจากพี่ชายแล้วกดเข้าไอคอนไลน์เพื่อดูว่าตัวเองส่งรูปอะไร รูปภาพที่ถูกส่งคือรูปภาพอาหารที่ถ่ายติดผู้ชายแต่เห็นเพียงอกเท่านั้น อารมณ์เหมือนกำลังนั่งทานอาหารกับใครสักคนอยู่
ส่วนอีกรูปเป็นผู้ชายหากแต่ถูกปิดใบหน้าด้วยสติกเกอร์ แน่นอนเธอรู้ว่าผู้ชายในรูปคือลีคัส เขาตั้งใจถ่ายรูปตัวเองและปิดใบหน้าเพื่อส่งให้พี่ชายเธอ แต่ประเด็นมันอยู่ที่…เขารู้จักรหัสผ่านหน้าจอโทรศัพท์เธอได้ยังไง
แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่ลีคัสไม่ได้ส่งอะไรเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อคืนให้พี่ชายเธอ ตอนแรกที่พี่ชายบอกว่าตนส่งรูปให้ ตอนนั้นเธอตกใจและช็อคทำอะไรไม่ถูก เพราะในหัวคิดว่าเป็นรูปที่เกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อคืน แต่พอรู้ว่าไม่ใช่ก็รู้สึกโล่งอก
ครืด ครืด
เธอยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครโทรมา เบอร์แปลกไม่มีชื่อกำกับทำให้เธอเกิดความลังเลว่าควรรับดีไหม แต่สุดท้ายก็ยอมรับสายซึ่งปกติเธอจะไม่ชอบรับสายของเบอร์คนแปลกหน้าเท่าไร
(ชอบของขวัญที่ฉันส่งให้พี่ชายเธอไหม?) น้ำเสียงคุ้นเคยดังออกมาจากโทรศัพท์ รู้ทันทีว่าคือใคร มือเล็กกำเข้าหากันแน่นเพื่อระบายความโกรธ
“คุณเป็นคนส่งรูปภาพพวกนั้นให้พี่ชายฉันไหม?”
(เธอยังไม่ตอบคำถามของฉันเลยนะว่าไอ้ฌอนมันชอบรึเปล่า ถ้ามันไม่ชอบ…ฉันจะได้คลิปเมื่อคืนให้มันดู เผื่อมันจะชอบ)
“สารเลว! รู้ตัวไหมว่าคุณมันเลวมากแค่ไหน”
(หึ บอกแล้วไง ว่าฉันก็เลวพอๆ กับพี่ชายเธอนั่นแหละ นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นเฌอปรางค์ เธอต้องชดใช้ในสิ่งที่พี่ชายเธอทำไว้! จนกว่าฉันจะพอใจ)
“….”
(เย็นนี้มาเจอฉันที่คาสิโน ฉันมีอะไรจะให้เธอทำ”
“แล้วถ้าฉันไม่ไปล่ะ?”
(คิดดีๆ ก่อนพูด ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน) ริมฝีปากหยักได้รูปแสยะยิ้มน่ากลัว ก่อนที่สายจะถูกตัดลงไปโดยไม่รอให้เฌอปรางค์พูดอะไร
เธอเข้าใจในสิ่งที่ลีคัสพูด ถ้าหากเธอไม่ไปหาเขาตามที่เขาต้องการ เขาจะส่งคลิปวิดีโอเมื่อคืนให้พี่ชายของเธอ เพราะมีสิ่งเดียวที่ลีคัสสามารถนำมาข่มขู่เธอได้ ถึงแม้จะไม่อยากไปแต่ก็ไม่มีทางเลือก เพราะตอนนี้เธอไม่ต่างอะไรจากลูกไก่ในกำมือของลีคัส
L-Casinoclub
”เชิญ นายรออยู่ข้างใน” ชายชุดดำเปิดประตูให้เฌอปรางค์เข้าไปหาลีคัสซึ่งรออยู่ในห้องสี่เหลี่ยม หญิงสาวเดินเข้าไปข้างในห้องนั้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ
ภายในห้องมีชายชุดดำห้าคนและมีลีคัสนั่งอยู่โซฟาสีดำโดยในมือถือแก้วเครื่องดื่ม กลางห้องมีผู้ชายคนหนึ่งถูกมัดติดกับเก้าอี้ มีถุงสีดำคลุมหัวเอาไว้ เฌอปรางค์เดินเข้าไปหาลีคัสช้าๆ บรรยากาศภายในห้องทำให้เธอรู้สึกวังเวงและหวาดกลัว มิหนำซ้ำยังมีสายตาชายชุดดำจ้องเขม็งทุกการก้าวเดิน
“เรียกฉันมามีเรื่องอะไร” เธอถามลีคัส
“ไปดึงผ้าที่คลุมหัวมันอยู่ออกให้ทีซิ”
“ทำไมต้องเป็นฉัน”
“ฉันสั่งอะไรก็ทำอย่างนั้น” ลีคัสยื่นคำขาด
เฌอปรางค์เดินตรงไปหาชายคนนั้น มือเล็กเอื้อมไปดึงผ้าสีดำที่ใช้คลุมหัวออกอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่ก็กลั้นใจทำเพราะคือคำสั่งของลีคัส
พรึ่บ
“กรี๊ดด!!” เธอกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจทันทีที่ดึงผ้าคลุมสีดำออกจากชายคนนี้ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะและเลือด เธอยกมือที่กำลังสั่นระริกขึ้นมาปิดปากตัวเอง ก่อนจะหันไปมองลีคัสที่นั่งยิ้มพอใจ
“กำลังตัั้งคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่ายังไงอยู่เหรอ?” เอ่ยถามเฌอปรางค์ด้วยรอยยิ้มแสยะ จากนั้นยกเหล้าในแก้วขึ้นดื่มหนึ่งอึก
“คุณจับเขามาทำไม”
“ไม่ได้จับ แต่มันขายความลับให้ศัตรู ซึ่งถือว่าผิดกฎของที่นี่ การลงโทษลูกน้องที่ทรยศถือเป็นเรื่องปกติ”
“….”
“อยากรู้ไหมว่าหลังจากนี้สิ่งที่มันจะได้รับต่อไปคืออะไร”
“คืออะไร”
ลีคัสลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาหาเฌอปรางค์ หันไปส่งสัญญาณบางอย่างกับลูกน้อง ไม่นานนักลูกน้องก็ถือถังน้ำมาสองถังแล้วสาดใส่ชายที่โดนมัดติดเก้าอี้จนฟื้นขึ้นมา
ซ่า ซ่า!
“คุณจะทำอะไรเขา” เธอหันไปถามลีคัสอย่างไม่เข้าใจ
ลีคัสหยิบปืนที่เหน็บไว้ข้างหลังออกมา มือหนาลูบไล้สันปืน เฌอปรางค์มองวัตถุอันตรายอย่างอึ้งๆ หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ แค่เขาชักปืนออกมาก็พอทำให้เดาออกแล้วว่าชะตากรรมจากต่อนี้ของชายตรงหน้าจะเป็นอย่างไร
“ฉันให้สิทธิ์ยิงมันเป็นของเธอ…”
“มะ…ไม่” เธอปฏิเสธเสียงสั่น
“เลือกเอา ระหว่างเธอยิงมัน กับลูกน้องฉันยิงเธอ เธอจะเลือกอะไร”
พายุชักปืนออกมาจ่อศีรษะเฌอปรางค์หลังจากคำพูดของเจ้านายสิ้นสุดลง หญิงสาวยืนสั่นระริกด้วยความกลัว สถานการณ์ตอนนี้คือ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถ้าเธอไม่ทำลูกน้องลีคัสก็คงระเบิดสมองเธอทิ้ง แต่ถ้าเธอทำผู้ชายคนนี้ก็ต้องตาย และมันจะกลายเป็นตราบาปติดตัวเธอไปตลอดชีวิต
“ฉันทำไม่ได้!”
“งั้นฉันทำเอง”
ปัง!
ลีคัสจับมือเฌอปรางค์แล้วทำการลั่นไกใส่ชายคนนั้นจนแน่นิ่งลงไป หญิงสาวช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สายตามองปืนในมือที่เพิ่งลั่นไกฆ่าคน แม้ลีคัสเป็นคนลั่นไกปืน หากแต่เธอก็มีส่วนทำให้ชายคนนี้ต้องตาย
“ไอ้ฌอนไม่เคยสอนเธอให้ทำอะไรแบบนี้เลยเหรอ? เป็นพี่ชายที่แย่มากเลยจริงๆ”
“มีอีกหลายวิธีที่จะใช้ลงโทษเขา ทำไมคุณถึงเลือกที่จะฆ่าเขา”
“มันสมควรตาย คนที่ขายความลับให้ศัตรูหรือว่าทรยศฉัน ไม่มีใครได้มีโอกาสหายใจต่อบนโลกใบนี้”
“คุณเลือดเย็น…”
“หึ” ลีคัสไม่พูดอะไรแค่ยิ้มมุมปาก ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป แต่ทว่ากลับต้องชะงักสองเท้าเมื่อเฌอปรางค์พูดบางอย่างขึ้นมา
“ถ้าอย่างนั้นคนอย่างคุณก็ไม่ควรได้หายใจต่อบนโลกนี้เหมือนกัน!”
มาเฟียหนุ่มหมุนตัวกลับไปหาเฌอปรางค์ ภาพกระบอกปืนเล็งมาเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาได้ไม่ยาก
ถือว่าเธอกล้าหาญมากที่หันปลายกระบอกมาใส่เขาทั้งที่ในห้องนี้เต็มไปด้วยลูกน้องของเขา ก็ยังกล้าเสี่ยงทำเรื่องโง่เขลา
“ยิงสิ”
“อย่ามาท้าฉันนะ!”
“ถ้าเธอกล้า…ก็ยิงฉันเลยสิ” เขารู้ว่าเฌอเธอไม่กล้า เฌอปรางค์ไม่ได้เข้มแข็งและเด็ดขาดมากพอ จึงทำให้เขารู้ว่าเธอไม่กล้าลั่นไก
ลีคัสเดินเข้าใกล้ปลายกระบอกปืน ยิ่งใกล้เฌอปรางค์มากเท่าไรยิ่งมองเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ริมฝีปากหยักแสยะยิ้ม
“ลืมบอกไปเลยว่าปืนกระบอกนี้ฉันใส่กระสุนไว้แค่นัดเดียว ถ้าเธออยากยิงฉันจริงๆ ก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ผิดหวัง”
ยอมรับเลยว่าลีคัสเป็นคนฉลาด เธอควรเอะใจตั้งแต่ทีแรกแล้วว่าทำไมเขาถึงยอมไว้ใจให้ปืนกับเธอ แท้จริงแล้วเขาใส่กระสุนเพียงหนึ่งนัดเท่านั้น ลีคัสเป็นคนรู้ทันคนอื่น ต่อให้เขาใส่กระสุนมากกว่าหนึ่ง เธอก็ไม่กล้าลั่นไกอยู่ดี เพราะเธอไม่ได้เลือดเย็นอย่างเขา
- ผู้เขียน
