“เดินประสาอะไร ไม่เห็นคนหรือไง” นางแบบสาวแหวใส่ เมื่อได้เห็นหน้าเจ้าของกำแพงมนุษย์และเธอก็จำหน้าได้แม่นยำ
“คุณสิ ไม่เห็นผม” กาคิมโต้กลับเสียงเข้ม ยืนนิ่งเป็นหุ่นไม่แม้แต่จะยื่นมือไปช่วยหญิงสาวที่ล้มก้นจ้ำเบ้า อยากแสดงความเป็นสุภาพบุรุษอยู่หรอก แต่พอเจอเสียงกระด้างไร้ความหวานแบบนี้ก็ให้นั่งอยู่แบบนั้นแหละดีแล้ว กาคิมไหวไหล่เล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงฮึดฮัดของนางแบบสาว
“ไอ้ผู้ชายเห็นแก่ตัว ไม่มีน้ำใจ” แอลล่าบ่นใส่ เพราะเธอลุกไม่ถนัดนัก ไหนจะรองเท้าส้นสูงปรี๊ดของเธอนี่อีกกำลังเป็นปัญหาทำให้เธอลุกนั่งลำบาก มันรู้สึกเจ็บแปลบ อีกใจก็กลัวสะโพกสวยๆ จะเป็นรอยเขียวคล้ำ
“บ่นอะไร คุณผู้หญิง” กาคิมย่อร่างกายที่ใหญ่ราวกับยักษ์ลงข้างหญิงสาว แต่ใบหน้าหล่อเข้มนั่นก็ยังเฉยชาราวกับถูกบล็อกให้อยู่ในหน้านี้ตลอดทั้งวันทั้งคืน มันนิ่งสนิทไร้รอยยิ้ม แต่แววตาท่าทางยียวนกวนโมโหที่สุด ‘ไอ้ยักษ์บ้า’
“ยุ่ง!” แอลล่าสะ
