บทที่ 3 สาวน้อยดารินกลับเข้าสู่ตระกูลไพศาล
1167 คำ
บทที่ 3 สาวน้อยดารินกลับเข้าสู่ตระกูลไพศาล
“คุณหนูครับใกล้จะถึงบ้านแล้วนะครับ”
เสียงของลูกน้องของบ้านตระกูลไพศาล พูดเรียกสติของคนตัวเล็กที่เหม่อลอยตั้งแต่นั่งรถกลับมาจากต่างจังหวัด จนกระทั่งถึงกรุงเทพมหานคร
ดารินยังคงช็อคกับเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่หาย เธอไม่คิดไม่ฝันว่าวันหนึ่งชีวิตที่ตกอับแทบไม่มีจะกินของตัวเอง จะพลิกผันกลายมาเป็นคุณหนูที่รวยเป็นอันดับต้น ๆ ของประเทศได้ในระยะเวลาเพียงชั่วข้ามคืน
“เอ่อ...อ๋อค่ะ”
เสียงหวานรีบตอบกลับทันทีเมื่อได้สติ ภายในใจของเธอยังคงว้าวุ่น กังวลอยู่ว่าชีวิตที่ไม่มีระเบียบของเธอ จะเข้ากับคนที่นี่ได้ไหม
เป็นระยะเวลาไม่ถึงสิบนาที รถตู้คันหรูได้เคลื่อนเข้ามายังบ้านที่ใหญ่โตราวกับคฤหาสน์ เจ้าของใบหน้าสวยเบิกตาโพลงมองไปยังบ้านที่อยู่เบื้องหน้า มันต่างจากที่ที่เธอเคยอยู่อย่างลิบลับ
“ถึงแล้วครับ”
เสียงของคนขับบอกหญิงสาวก่อนที่ชายใส่สูทอีกคนจะลงจากรถ แล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่งหนึ่งให้ดาริน
ดารินได้แต่โค้งศีรษะเพื่อเป็นการขอบคุณ เธอยังคงไม่คุ้นเคยกับการปฏิบัติเช่นนี้ และคงไม่ชินไปอีกนาน
“ค่ะ”
เรียวปากสีหวานตอบ ก่อนจะก้าวขาลงจากรถ ทันทีที่ขาของเธอแตะถึงพื้น
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ/ค่ะ คุณหนูดาริน”
เสียงของสาวใช้และพ่อบ้านจำนวนนับยี่สิบคน ยืนเรียงกันเป็นแถวตอนลึกอยู่ทั้งสองฝั่งชิดขอบประตูทางเข้า ต่างพูดขึ้นพร้อมกับโค้งศีรษะต้อนรับดารินเข้าสู่ตระกูล
เจ้าของใบหน้าสวยโค้งศีรษะตอบรับโดยอัตโนมัติ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาทอดมองไปยังชายวัย 50 ต้น ๆ ยืนอยู่ประตูทางเข้าด้วยรอยยิ้มปีติ ดารินรับรู้ได้ทันทีว่าผู้ชายที่ดูท่าทางใจดีคนนั้นคือพ่อผู้ให้กำเนิดของเธอ
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะลูก”
เสียงทุ้มโทนอ่อนโยนพูดขึ้นในขณะที่เรียวขาสวยกำลังก้าวเข้าไปในบ้านอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“ค่ะ”
เรียวปากสีสวยตอบกลับ พร้อมกับยิ้มจาง ๆ ส่งให้ผู้เป็นพ่อ จากนั้นกวาดสายตามองซ้ายและขวา เผื่อจะเจอมารดาผู้ให้กำเนิด ทว่ากลับไม่พบ
“แม่ของลูกไปเยี่ยมพี่สาวที่โรงพยาบาล เดี๋ยวก็กลับ เดินทางมาไกล ๆ เข้ามานั่งในบ้านก่อนนะลูก”
คนตัวเล็กเลิกคิดฟุ้งซ่าน เดินตามหลังผู้เป็นพ่อเข้าไปนั่งโซฟาด้านในของบ้าน
ภายในกว้างขวางดูใหญ่โตจนบ้านที่ต่างจังหวัดเทียบไม่ติด ของตกแต่งทุกชิ้นดูหรูหรา ฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนถูกสั่งซื้อมาจากต่างประเทศ อีกทั้งโทนสีของบ้านเป็นโทนสีอ่อนทำให้ดูสะอาดและสบายตา นัยน์ตาสีน้ำผึ้งยังคงมองบ้านหลังนี้โดยไม่ละสายตา ก่อนจะมีเสียงหนึ่งเรียกเธอให้มีสติอีกครั้ง
“ที่ผ่านลูกลำบากมากไหม”
เสียงทุ้มเอ่ยถาม ทอดมองมาที่ดารินด้วยสายตาที่ห่วงใย เพราะผู้เป็นบิดาได้สังเกตดูที่มือของผู้เป็นลูกสาว มันไม่เรียบเนียนเหมือนหญิงสาวทั่ว ๆ ไป ซึ่งมันต่างจากใบหน้าหวานที่ดูเรียบเนียนไร้ที่ติ
“...”
ดารินเงียบไปครู่หนึ่งไม่รู้จะตอบผู้เป็นพ่อว่าอย่างไรดี หากจะพูดว่าลำบากก็กลัวคนตรงหน้าจะติติงผู้เป็นแม่ที่เสียไปว่าเลี้ยงดูเธอมา
ไม่ดี ครั้นจะตอบว่าไม่ลำบาก เธอก็ไม่รู้ว่าความสบายนั้นเป็นอย่างไร
“เอาล่ะ ๆ พ่อไม่ถามแล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้ว ต่อไปนี้หนูจะไม่ต้องลำบากแล้วนะ”
เกรียงไกรหรือผู้เป็นพ่อ รับรู้ได้ว่าลูกสาวตรงหน้าอึดอัดที่จะตอบคำถาม จึงไม่บีบคั้นเอาคำตอบ จากนั้นวางมือหนาที่ไหล่บางเพื่อส่งกำลังใจให้ และให้ดารินได้ผ่อนคลายอารมณ์ลง
“ค่ะ”
ดารินตอบเพียงสั้น ๆ แล้วบรรยากาศในบ้านเริ่มเงียบลง
“อีกเดี๋ยวแม่กับพี่ก็กลับมาแล้วแหละ รออีกสักครู่นะ เอ๊ ป่านนี้น่าจะถึงแล้วนะลูก รอเจอกันจะได้ไปพักผ่อน พ่อให้คนเตรียมห้องไว้ให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เหนื่อยไหม รอไหวหรือเปล่า”
“รอได้ค่ะ ไม่เป็นไร ไม่เหนื่อยค่ะ”
เสียงหวานส่งยิ้มบาง ๆ ให้ผู้เป็นพ่อ ความห่วงใยที่คนตรงหน้าส่งมาให้เธอรับรู้ได้ เดิมทีเธอคิดว่าพ่อของเธอจะเป็นคนไม่พูด ทำตัวนิ่งขรึมเสียอีก คิดไม่ถึงว่าท่านจะคุยเก่งจนคาดไม่ถึง หากเป็น
แบบนี้ ดารินคิดว่าแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอคงจะใจดีไม่แพ้กันอย่างแน่นอน
อีกด้าน
ตึก...ตึก
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นกระเบื้องของหญิงวัย 50 ต้น ๆ พร้อมด้วยลูกสาววัย 24 ปี ชื่อว่าไอริน เกิดก่อนดารินเพียง ไม่กี่นาที ซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นลูกสาวคนกลางของบ้าน เพราะมี
ดารินเข้ามา ดารินจะกลายเป็นน้องเล็กของบ้านไปโดยปริยาย
ไอรินได้ยินเรื่องราวที่เหลือจะเชื่อมาเพียงคร่าว ๆ ว่าเธอนั้นไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของแม่ลดา แต่เป็นลูกของเมียน้อยที่ชื่อว่าวาสนา ไม่รู้ว่าตอนนี้ในใจของคนที่เธอเรียกว่าแม่มาตั้งแต่จำความได้ เขาจะยังรักเธอเหมือนเดิมหรือเปล่าหากรู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกที่แท้จริง
“ไอรินลูก ยืนเหม่ออะไรฮึ เข้าบ้านได้แล้วจ้ะ”
น้ำเสียงอันคุ้นเคย พูดกับเธออย่างนิ่มนวลเหมือนเดิม ทำให้ไอรินคลายความกังวลลงเล็กน้อย
“อ๋อค่ะ พอดีว่าคิดถึงพี่ไอด้าค่ะ กลัวว่าพี่เขาจะเป็นหนัก จนป่านนี้ยังไม่ฟื้นเลย”
หญิงสาวหยิบพี่สาวคนโตมาอ้าง เพราะไม่อยากบอกกับคนตรงหน้าในสิ่งที่คิดอยู่ในใจ ไอรินได้ยินมาว่าดารินที่พึ่งเดินทางมาจากต่างจังหวัด มีใบหน้าเหมือนกับไอด้า พี่สาวคนโตประสบอุบัติเหตุเมื่อหลายวันก่อน
“สบายใจเถอะลูก แม่ไม่ปล่อยให้พี่เขาเป็นอะไรหรอก”
คุณหญิงลดาพูดปลอบโยน
“แล้ววันนี้คุณแม่คุยโทรศัพท์กับใครเหรอคะ ตั้งนานที่บริษัทของพี่ไอด้ามีปัญหาเหรอคะ ให้ไอรินช่วยไหมคะ”
“มีปัญหาจริงจ้ะ แต่เรื่องนี้แม่คิดแผนไว้แล้ว เข้าไปข้างในกันเถอะ”
“ค่ะ”
ไอรินยิ้มรับ แต่ในใจก็ยังคงเป็นกังวลเรื่องที่ว่าเธอไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของแม่ลดา เธอกลัวว่าแม่จะรักเธอน้อยลง
- ผู้เขียน
