2
3256 คำ
อีเดนเดินออกมารับสายของมารดาที่ด้านนอก พอคุยสายเสร็จ ก็เตรียมจะเดินกลับเข้าไปข้างใน แต่ทว่า...กลับชนเข้ากับร่างบางของใครคนหนึ่งเข้าเสียก่อน
“อ๊ะ!” มารียาอุทานอย่างตกใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะลงไปนอนแอ้งแม้งบนพื้น
“พระเจ้า!” อีเดนย่อตัวลงคว้าเอวบางเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะตกใจ! ที่เห็นว่าคนในอ้อมกอดคือใคร
“ขะ...ขอบคุณค่ะ” รียาบอกก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลทิ้งลวกๆ
“ใครทำอะไรคุณรียา” อีเดนถามด้วยน้ำเสียงตึงๆ เมื่อเห็นว่าสาวคนที่ตนอยากจะขึ้นเตียงด้วยกำลังร้องไห้
“ฮึก! ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ฉันขอตัวก่อนค่ะ” มารียาแกะมือหนา ที่กอดเอวบางของเธอออก
“บอกผมมาว่าใครทำคุณ!” อีเดนหน้าแดงก่ำขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“ปล่อยค่ะ ฉันจะกลับบ้าน”
“ผมไปส่ง!”
“มะ...” มารียากำลังจะเอ่ยปฏิเสธ แต่ทว่าหางตาของเธอกลับเหลือบไปเห็นธันวากับสาวร่างอวบเดินออกมาจากไนต์คลับ แล้วหยดน้ำใสๆ ก็ไหลทะลักออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างเบรกไม่อยู่ เธอเบี่ยงตัวหลบทั้งสองโดยการดึงร่างหนาตรงหน้าเข้ามากอดบังตัว
“ทำไมอยู่ๆ คุณก็รีบกลับคะธัน ไหนบอกว่าจะ...” อรอุมาถามด้วยสีหน้าบึ้งตึงเมื่อถูกอีกฝ่ายลากออกมาจากคลับด้วยท่าทางรีบร้อน
“ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเธอคล้ายๆ กับรียา” ธันวาบอกพลางสบถ ในใจอย่างหงุดหงิด ‘บ้าจริง! ขออย่าให้เป็นรียาเลย’
“คู่หมั้นของคุณไม่เที่ยวกลางคืนไม่ใช่เหรอคะ?” อรอุมาเอ่ยถึง หญิงสาวอีกคนที่ธันวารักและเทิดทูนเอาไว้เหนือสิ่งใดๆ ด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง ขณะเดินตามอีกฝ่ายไปที่รถที่จอดอยู่ด้านหน้าโรงแรม
“ใช่! แต่เธอเหมือนมาก และผมไม่โอเคหากเธอจะรู้เรื่องของเราเข้า แล้วยกเลิกงานแต่ง” ธันวาบอกก่อนจะเปิดประตูรถของตนให้อรอุมาเข้าไปนั่ง เตรียมจะไปส่งสาวเจ้ากลับคอนโด
“คุณแคร์เธอ แต่ไม่แคร์ฉันอย่างนั้นเหรอ?” อรอุมาถามกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เพราะตลอดเวลาเธอเป็นฝ่ายทนและยอมธันวามาตลอด
“อร! อย่าเพิ่งหาเรื่องผมตอนนี้ได้ไหม” ธันวาบอกก่อนจะดันร่างอวบให้เข้าไปในรถ จากนั้นก็เดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วขับรถออกไปด้วยความเร็ว
“พระเจ้า! ผู้ชายเมื่อกี้เป็นคู่หมั้นคุณงั้นเหรอรียา?” อีเดนถามสาวในอ้อมกอดหลังจากที่ประมวลสถานการณ์คร่าวๆ ได้
“ฮึก! ดะ...ได้โปรด พาฉันไปจากตรงนี้ได้ไหม ฮือๆ” มารียาบอกอย่างเจ็บปวดและอายกับคำถามของอีกฝ่าย
“โอเค! ผมจะพาคุณไปขับรถเล่นสักพัก แล้วค่อยไปส่งคุณกลับบ้าน” อีเดนบอกอย่างรู้สึกสงสารสาวเจ้าที่ต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ แต่ขณะเดียวกันก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องทำตัวเป็นคนดี ทั้งๆ ที่เขาเองก็อาจไม่ได้ต่างไปจากคู่หมั้นของเธอสักเท่าไหร่
“ขอบคุณค่ะ” มารียาบอกก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายไปที่รถอย่างรู้สึกมึนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงกล้าที่จะไปกับผู้ชายคนนี้
ที่จอดรถวีไอพี... อีเดนพาสาวเจ้าเดินมาหยุดที่ BMW Z4 เปิดประทุนสีดำเงา ตัดกับเบาะหนังสีแดง ทำให้โดดเด่นและดึงดูดสายตาของคนที่พบเห็น แต่คงจะยกเว้นสาวตรงหน้าที่กำลังเหม่อลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“เชิญครับ” อีเดนบอกก่อนจะเปิดประตูรถให้สาวเจ้าเข้าไปนั่ง
“ขอบคุณค่ะ” มารียาเข้าไปนั่งในรถอย่างว่าง่าย เพราะภายในหัวกำลังคิดทบทวนเรื่องของธันวากับสาวที่เป็นคู่ขา เหมือนเธอเคยเห็นอีกฝ่าย ที่ไหนมาก่อน
อีเดนเดินอ้อมไปนั่งประจำตำแหน่ง จากนั้นก็ถอดเสื้อสูทที่ใส่ออก แล้วส่งให้สาวเจ้าใส่ทับชุดเดรสที่สุดแสนจะเซ็กซี่และเย้ายวนอารมณ์ เพราะไม่อยากให้ใครเห็นสัดส่วนของเธอ
“ขะ... ขอบคุณค่ะ” มารียาตกใจที่อยู่ๆ อีกฝ่ายก็ส่งเสื้อมาให้ เธอยกมือขึ้นปาดน้ำใสๆ ที่ห่างตาก่อนจะรับเสื้อมาสวมทับอย่างรู้สึกอายขึ้นมานิดๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ในสภาพค่อนข้างโป๊
ติ๊ดๆๆ
เสียงมือถือดังขึ้น มารียารีบเปิดกระเป๋าถือใบเล็กออก แล้วกดรับสายของเพื่อนรัก
“รียา! แกอยู่ไหน” อลิชาถามเสียงดัง
“ฉะ... ฉันอยู่ข้างนอก” มารียาบอกเสียงสั่น เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองทิ้งเพื่อนเอาไว้ในคลับแล้วหนีออกมา
“พี่แก! ฉันเจอพี่ชายแกที่หน้าคลับตอนออกมารับสาย แล้วตอนนี้ก็ยืนคุมฉันอยู่หน้าห้องน้ำ แกรีบกลับไปเลยนะ ฉันบอกพี่ป้องว่ามาเที่ยวคนเดียว” อลิชาบอกเสร็จก็รีบกดวางสายเพราะได้ยินเสียงเคาะหนักๆ ที่หน้าประตูห้องน้ำดังขึ้น
“เพื่อนของคุณโทรมาเหรอ?” อีเดนถามขึ้นเมื่อเห็นสาวเจ้านิ่งไป
“ค่ะ” มารียาตอบพลางนึกไปถึงพี่ชายที่หากรู้เรื่องของธันวากับ สาวคนนั้นเข้า อีกฝ่ายคงไม่ยอมอยู่เฉยเป็นแน่ และตอนนี้เธอยังไม่พร้อมจะพูดหรือบอกใครๆ เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้
“เขาว่าไง” อีเดนเริ่มกลัวว่าสาวเจ้าจะเปลี่ยนใจไม่ไปกับตน
“พอดีมีเรื่องนิดหน่อยค่ะ อลิซให้ฉันกลับก่อน” มารียาบอก
“คุณอยากไปดื่มต่อไหม?” อีเดนอมยิ้มนิดๆ อย่างพอใจกับคำตอบ
“เอ่อ...” มารียาที่เริ่มได้สติเริ่มลังเล และถามตัวเองว่าเธอเข้ามานั่งในรถของอีกฝ่ายได้ยังไง
“ผมสัญญาว่าจะไม่ล่วงเกินหรือทำไม่ดีกับคุณ” อีเดนรีบบอก
“ฉัน...” มารียาหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย ก่อนจะเริ่มใจสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ผมให้คุณดูบัตรประจำตัวของผมได้หากคุณไม่ไว้ใจ...”
“อะ... โอเคค่ะ ฉันจะไปกับคุณ” มารียารีบบอกคนที่ทำท่าจะล้วงกระเป๋ามาเปิดให้เธอดู
“ครับ” อีเดนยิ้มก่อนจะขับรถไปยังสถานที่พิเศษที่ไม่ได้ไปมานาน
มารียามองสองข้างทางที่รถแล่นผ่าน ขณะที่ภายในใจเกิดคำถามมากมายเมื่อนึกไปถึงธันวากับหญิงสาวที่ชื่ออร เขาดูเป็นตัวของตัวเองเมื่ออยู่กับผู้หญิงคนนั้น ไม่มีท่าทีประหม่า ไม่มีสายตาที่เก้อเขิน และไม่ใช่ผู้ชาย ที่เธอเคยจะฝากชีวิตเอาไว้อีกต่อไป ช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมา มันพังลงต่อหน้าต่อตาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ภาพวันที่เขาคุกเข่าขอเธอแต่งงาน ภาพวันที่เธอเรียนจบปริญญาแล้วเขาหอบดอกไม้ช่อโตไปให้ ภาพเซอร์ไพรส์วันเกิด และภาพที่เขาโทรคุยวิดีโอคอลกับเธอเมื่อสอง-สามชั่วโมงก่อน มันทำให้รู้สึกเหมือนกับถูกใบมีดที่คมกริบเฉือนลงที่หัวใจช้าๆ และค่อยๆ บาดลึกเข้าไป เมื่อความทรงจำต่างๆ ผุดขึ้นมาในหัวอย่างไม่ขาดสาย
เช้าวันต่อมา... 08 : 07 น.
มารียาขยับตัวพลางรู้สึกปวดหัวราวกับกำลังแบกโลกทั้งใบเอาไว้อย่างหนักอึ้ง เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะตกใจเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของใครบางคนที่กำลังเป่ารดต้นคอ
“ไม่จริง!” หญิงสาวสตั๊นไปสามวินาที หลังจากถูกมือหนาของคนที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลังกระชับตัวเธอเข้าไปกอดแนบหน้าอกที่เต็มไปด้วยกล้ามแน่นๆ
“อื้อ...” เสียงครางขัดใจที่ดังขึ้นข้างๆ หู ทำเอามารียาถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัว ‘บ้าจริง! นี่เมื่อคืนเธอเมาแล้วเสียตัวให้กับผู้ชายที่รู้จักแค่คืนเดียวอย่างนั้นเหรอ?’
คนที่เพิ่งได้สติ พยายามนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จนกระทั่งมานอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงกับชายแปลกหน้า
เธอนอนนิ่งไม่กล้าขยับตัวจนกระทั่งได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของอีกฝ่าย จึงค่อยๆ ดึงมือหนาออกจากเอว แล้วขยับลงจากเตียงไปอย่างระมัดระวัง กลัวว่าคนที่หลับอยู่จะตื่นขึ้นมา
แต่ทว่า... แข้งขากลับไม่มีแรงเอาเสียเลย ทำให้เธอต้องทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหลังจากที่ก้าวเดินได้เพียงสามก้าว ความเจ็บปวดตรงแก่นกายสาว ตอกย้ำให้หวนนึกไปถึงของสำคัญที่เธอเฝ้าเก็บรักษาเพื่อจะมอบให้คนรักในคืนวันแต่งงาน
‘งามไส้แล้วไหมล่ะรียา’ เธอต่อว่าตัวเอง ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาทิ้งลวกๆ แล้วหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่าจะโกรธอีกฝ่ายหรือว่าโกรธตัวเองดี ที่เมาจนขาดสติ แล้วเผลอทำเรื่องโง่ๆ ลงไป
มารียาค่อยๆ คลานเข้าไปเก็บเสื้อผ้าที่หล่นตามพื้นขึ้นมาสวมใส่ด้วยมือไม้สั่นๆ กลัวว่าคนที่นอนบนเตียงจะตื่น และถ้าเป็นแบบนั้นเธอก็คงจะทำหน้าไม่ถูก เธอหยิบชุดเดรสตัวเดิมขึ้นมาใส่ จากนั้นก็แอบหยิบเสื้อสูทของอีกฝ่ายที่วางพาดอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมาสวมทับ แล้วหันไปคว้ากระเป๋าถือของตัวเอง เดินตรงดิ่งไปที่ประตูห้องอย่างไม่รอช้า
ทันทีที่เปิดประตูห้องออกมา มารียาก็เจอกับเมดทำความสะอาดที่เดินออกมาจากห้องข้างๆ เธอส่งยิ้มบางๆ ให้อีกฝ่ายอย่างรู้สึกเขินอาย ก่อนจะแอบสะดุดตากับชื่อของโรงแรมที่ปักบนเสื้อพนักงาน
‘แม่เจ้า! นี่เรานอนค้างที่โรงแรมมะลิฉัตรแกรนด์เหรอเนี่ย?’
มารียาตาโตพลางคิดไปว่า ถ้าหากเธอลงลิฟต์ไปที่ด้านล่าง แล้วเจอคนที่รู้จักเข้า จะทำยังไง?
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ พะ... พอจะมีทางออกที่ไม่ต้องผ่านด้านหน้า ล็อบบีไหมคะ? คือฉัน...กลัวเจอคนรู้จักน่ะค่ะ” มารียาจำใจกัดฟันถาม เพราะไม่อยากให้เรื่องที่นอนค้างโรงแรมไปเข้าหูของมารดาและพี่ชาย
“มีค่ะ! จะให้เรียกรถไปส่งด้วยไหมคะ?” พนักงานยิ้มบางๆ ให้อย่างเข้าใจ
“เยี่ยมเลยค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ” มารียายกมือไหว้ ก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายลงลิฟต์ไปที่ชั้นสอง จากนั้นก็เดินตรงไปยังบันไดลับที่ทะลุออกทางด้านหลังของโรงแรม เธอยืนรอไม่ถึงสองนาที รถแท็กซี่ก็ขับเข้ามาจอด และพาไปยังจุดหมายปลายทางที่ต้องการ
สี่สิบห้านาทีต่อมา... Orianna Condo
ก๊อกๆ มารียาเคาะหนักๆ ที่ประตูห้องของเพื่อนสาวอย่างรีบร้อนใจ เพราะไม่กล้ากลับบ้านในสภาพที่ล่อแหลม กลัวจะถูกมารดาต่อว่า จึงต้องมาขอเปลี่ยนเสื้อผ้าและสอบถามเรื่องที่พี่ชายตามไปที่ไนต์คลับเมื่อคืน
“รียา!” ปริณตาโต เมื่อเปิดประตูห้องออกมาแล้วเจอน้องสาวยืนอยู่หน้าห้อง
“พะ... พี่ป้องมาทำอะไรที่ห้องของอลิซ” มารียาถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นพี่ชายตัวดีของเธออยู่ในห้องของเพื่อนสนิท โดยสวมแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว
“เอ่อ...พี่...” ปริณยืนอึ้งไม่รู้จะตอบหรือบอกเรื่องที่เกิดขึ้นยังไง
“อลิซ! อลิซ!” มารียาผลักร่างหนาของพี่ชายที่ยืนขวางทางเพื่อจะเข้าไปหาเพื่อนสาวที่อยู่ข้างใน
“เดี๋ยวรียา!” ปริณรีบคว้าแขนของน้องสาวเอาไว้
“พี่ป้องทำอะไรอลิซ ฮึก!” มารียามองใบหน้าคมเข้มของพี่ชายผ่านม่านน้ำตา รับรู้ได้ทันทีทันใดว่าเกิดขึ้นอะไรกับเพื่อนสาว
“พี่...พี่ขอเคลียร์กับอลิซก่อนได้ไหม” ปริณบอกเสียงอ่อน
“ฮึก! อลิซคือเพื่อนรักของหนู ถ้าพี่ป้องไม่รับผิดชอบละก็ จบไม่สวยแน่!” มารียาคาดโทษด้วยสายตาขุ่นเคือง พร้อมกับพยายามมองเข้าไปในห้องนอน แต่ก็ถูกปริณดันตัวให้ออกไปที่ประตูหน้าห้อง
“เรากลับบ้านไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขอเคลียร์กับอลิซเสร็จแล้วจะรีบตามไป” ปริณปิดประตูห้องทันทีหลังจากที่พูดจบ
“พี่ป้อง!” มารียากำลังยืนนิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อหูและสายตาของตัวเอง ว่าพี่ชายจอมโหดของเธอจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
“บ้าจริง! กลับบ้านไปสภาพนี้มีหวังโดนแม่สวดยาวแน่”
คนกลับไม่ได้ไปไม่ถูก หยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาเพื่อนซี้อีกคนที่เป็นลูกชายเจ้าของคอนโดที่อลิชาอยู่
ตู๊ดด ตู๊ดด เสียงรอสายดังเพียงสองครั้ง ปลายสายกดรับทันที
“ว่าไงรียา”
“จอห์น! แกอยู่ไหน”
“อยู่ที่คอนโดนี่แหละ มีอะไรหรือเปล่า” ปลายสายแกล้งถามขณะมองเพื่อนสาวผ่านกล้องวงจรปิดของคอนโด
“มีเรื่องรบกวนน่ะ” มารียาบอกพลางกระชับเสื้อสูทปิดบังหน้าอกขนาดตู้มของเธออย่างกลัวใครจะผ่านมาเห็น
“แกอยู่หน้าห้องอลิซใช่ไหม” ปลายสายบอกพลางกลั้นหัวเราะ
“แกดูกล้องอยู่เหรอ!” มารียาหันมองกล้องวงจรปิดที่อยู่ตรงหน้าทันใด
“ใช่! ฮ่าๆๆ” จอห์นหัวเราะชอบใจกับสีหน้าเอาเรื่องของเพื่อนสาว
“แกรู้เรื่องพี่ชายของฉันกับอลิซใช่ไหม?” มารียาถามน้ำเสียงตึงๆ
“รู้สิ! รู้ดีเลย อ้อ! แล้วเมื่อคืนมีคนเห็นแฟนของแก ไอ้หน้าเหงือกนั่นไปนั่งดื่มกับสาวคนหนึ่ง ท่าทางจะคั่วกันมานานแล้วด้วย” จอห์นรีบรายงานเรื่องที่รู้มาสดๆ ร้อนๆ ให้เพื่อนสาวฟัง
“...” มารียายืนนิ่ง หลังจากที่ได้ยินคำบอกเล่า ภาพต่างๆ นานาของธันวากับผู้หญิงอีกคนหวนกลับมาฉายซ้ำทันใด
“รียา! แกฟังอยู่ไหม?” จอห์นเริ่มใจคอไม่ดี เมื่อเห็นอาการสลดของเพื่อนสาวผ่านหน้าจอ
“ฟัง!” มารียาตอบเสียงแผ่วเบา
“แกโอเคหรือเปล่า?” จอห์นถามพลางต่อว่าตัวเองในใจที่เผลอพูดไปโดยลืมคิดไปว่าเพื่อนจะรับในสิ่งที่เกิดขึ้นได้หรือไม่
“ไม่” มารียาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
“เดี๋ยวฉันลงไปรับที่หน้าห้องอลิซนะ”
“ไม่ต้อง! ฉันจะขึ้นไปหาแกที่ห้องเอง มีเรื่องรบกวนนิดหน่อย” มารียาบอกจบก็กดวางสาย แล้วเดินตรงไปที่ลิฟต์ทันที
สองนาทีต่อมา... (ชั้นบนสุดของคอนโด)
“เดี๋ยวนะ! นี่แกแอบหนีพี่ป้องไปเที่ยวมาเหรอรียา” จอห์นเอ่ยถามพลางจ้องมองชุดที่เพื่อนสาวใส่สายตาขวางๆ
“อืม” มารียากลอกตากับท่าทางของเพื่อนชายสุดหล่อ ที่คบหากันมานานตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมต้นพร้อมกับอลิชา
“แกไปกับใคร?” จอห์นถามเสียงเข้ม
“ไปกับอลิซน่ะแหละ” มารียาบอกพลางหลบสายตาของอีกฝ่าย
“อ้าว! แล้วทำไมไม่กลับพร้อมกันล่ะ” จอห์นถามต่ออย่างสงสัย
มารียาถอนหายใจยาว ก่อนจะเล่าเรื่องที่เจอมา “เมื่อคืนฉันนัดกับ อลิซไปฉลอง หลังจากที่สอบเข้าทำงานที่ไคเลอร์ได้...”
“ทำไมไม่ชวนฉัน!” จอห์นถามขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงนอยด์ๆ
“ก็แกมัวแต่อินเลิฟกับแม่นางเอกดังอยู่ไม่ใช่เหรอ?” มารียามองค้อนอย่างอดไม่ได้
“อินเลิฟบ้าอะไร แกก็รู้ว่าฉันซั่มเล่นฆ่าเวลาเฉยๆ” จอห์นยกไหล่ขึ้นนิดๆ เพื่อจะบอกว่าไม่ได้พิเศษไปจากคนที่ผ่านๆ มาแต่อย่างใด
“โอเค! ถ้าเขามาสำรวจโพลล์ ฉันจะใส่ชื่อแกลงไปในช่องบุคคลใกล้ตัวที่มีพฤติกรรมสุ่มเสี่ยงต่อการติดเชื้อ HIV แล้วกันนะ” มารียาอดประชดคนหล่อเสน่ห์แรงไม่ได้
“ฉันป้องกันทุกครั้งน่า” จอห์นกลอกตาอย่างเซ็งๆ เมื่อถูกล้อ
“ให้จริง! เพราะไม่งั้นฉันกับอลิซคงจะอับอายถ้าต้องไปงานศพของแก แล้วได้ยินเสียงซุบซิบนินทาว่า...”
“พอๆ มาเข้าเรื่องเดิมกันดีกว่ารียา!” จอห์นรีบบอกก่อนที่อีกฝ่ายจะขยายภาพไปไกลจนกระทั่งถึงตอนที่เปิดฝาโรงดูศพก่อนเผา
“ฉันกับอลิซดื่มกันได้สักพัก พี่ป้องก็โทรมา อลิซก็เลยวิ่งออกไปรับสายที่ด้านนอก แล้วฉันก็เห็น... พี่ธันกำลังนัวอยู่กับสาว” มารียาบอกโดยข้ามเรื่องของอีเดนไป แต่ทว่าภายในใจกับจดจำใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายได้จนติดตา
“บ้าจริง! แล้วแกทำไงต่อ ได้เข้าไปตบนังนั่นหรือว่าไอ้หน้าเหงือกไหม?”
“ไม่! ฉันเดินมาที่โต๊ะแล้วเช็กบิลกลับเลย”
“อ้าว! แล้วอลิซล่ะ”
“ตอนนั้นมันสติแตก เลยลืมอลิซไปเพราะเอาแต่ร้องไห้ รับไม่ได้กับสิ่งที่เห็น ฉันวิ่งออกมาข้างนอก แล้วขึ้นแท็กซี่หลบไปที่อื่น” มารียาเลือกที่จะโกหก เพราะไม่อยากจะบอกเรื่องน่าอับอายให้ใครรับรู้
“เดี๋ยววันนี้จะไปดักกระทืบไอ้ธันวาให้ ฉันไม่ชอบขี้หน้ามันมานานแล้ว จนตอนที่มันหมั้นกับแกฉันก็ไม่ชอบขี้หน้ามันอยู่ดี” จอห์นบอกด้วยน้ำเสียงเดือดดาล ส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาตีตัวออกห่างจากมารียาก็เพราะเกลียดขี้หน้าของธันวา
“ไม่ต้องหรอกจอห์น! ฉันคงจะจบกับพี่ธันแค่ตรงนี้ แต่ขอเวลาสักสองสามวัน ฉันจะคืนแหวนและบอกเลิกกับเขาเอง” มารียาบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“นี่พี่ป้องกับอลิซรู้เรื่องนี้หรือยัง?”
“ยัง! แกเป็นคนแรกที่รู้จอห์น ฉันขอร้องว่าอย่าบอกพี่ป้องกับอลิซเรื่องนี้ได้ไหม”
“ก็ได้! แต่แกห้ามกลับไปคบกับไอ้ธันอีก ไม่งั้นฉันจะบอกพี่ป้อง” จอห์นรีบดักทาง กลัวเพื่อนสาวจะใจอ่อนกลับไปคบกับอีกฝ่ายอีกครั้ง
“ไม่หรอก! ฉันไม่สามารถกลับไปรู้สึกแบบเดิมกับพี่ธันได้อีกแล้วไม่ต้องห่วง” มารียาแข็งใจบอก เพราะตอนนี้เธอไม่รู้ว่าระหว่างเรื่องที่ธันวานอกใจ กับเรื่องที่เธอเสียสาวให้กับผู้ชายแปลกหน้า เรื่องไหนควรจะต้องเสียใจมากกว่ากัน
“ดี! งั้นแกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วค่อยมาทานข้าวด้วยกัน”
“ได้! ว่าแต่แกมีเสื้อผ้าให้ฉันเปลี่ยนไหม?”
“มีสิ! เดี๋ยวจะเตรียมเอาไว้ให้”
“ขอบใจมากจอห์น” มารียาบอกอีกฝ่ายอย่างรู้สึกตื้นตันใจ
“กองไว้ตรงนั้นเลย!” จอห์นบอกพร้อมกับชี้ไปที่พื้นใกล้ๆ กับที่เพื่อนสาวนั่งอยู่ ก่อนจะลุกไปหาเสื้อผ้าให้เพื่อนสาวเปลี่ยน
มารียามองตามเพื่อนรักอย่างขำๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำในห้องนอนของเพื่อนชาย
- ผู้เขียน
