ชั่วขณะต่อมานางก็พลันลุกขึ้นแล้วเดินกึ่งวิ่งตามร่างสูงของหานชางเหยียนออกจากเรือน
"ท่านพี่เจ้าขา ท่านเป็นอะไรเจ้าคะ เมาหรือเจ้าคะ"
บัดนี้หิมะโปรยปรายลงมาอย่างหนัก หานชางเหยียนถูกลู่ลี่ประคองให้ขึ้นรถม้าไปแล้ว ลู่ลี่ค่อย ๆ ซับใบหน้าเปียกของเขาช้า ๆ
"ท่านพี่ ท่านไยเมามายเช่นนี้ พี่สาวกล่าวเรื่องอันใดทำให้ท่านไม่สบายใจหรือไม่เจ้าคะ เห็นท่าทางเช่นนี้ของท่านทำให้ลู่ลี่ปวดใจนัก"
หานชางเหยียนเพิ่งรู้ตัวว่าเขาทำให้ลู่ลี่เสียใจแล้ว เขาจับมือของนางเอาไว้เอ่ยเบา ๆ
"ข้าเมาสุรา ไม่รู้ว่าเป็นเจ้า"
ลู่ลี่รับรู้ได้ถึงน้ำเสียงเศร้าสลดของเขาพลันสงสัย หานชางเหยียนกับเมิ่งสืออีกำลังสนทนาเรื่องอันใดกันนะจึงทำให้ท่านพี่แสดงท่าทางเช่นนี้ออกมา ทั้งเขายังทำท่าไม่สนใจนางอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนท่าทางแปลกประหลาดนี้ทำให้ลู่ลี่คิดว่า
หากปล่อยไว้ต่อไปนางอาจจะเสียหานชางเหยียนให้กับสองแม่ลูกที่น่ารังเกียจนั่นก็เป
