“สืออี!”
หานชางเหยียนตะโกนสุดเสียงหลังจากที่เห็นคาตาว่าร่างของเมิ่งสืออีกอดบุตรสาวของเขาร่วงลงจากหน้าผาพร้อมขอทานผู้นั้นไปแล้ว
โลหิตในร่างเย็นเยียบขึ้นมาโดยพลัน หัวใจยิ่งคล้ายจะหยุดเต้น
หานชางเหยียนพุ่งตัวมาหยุดที่หน้าผา ดวงตาของเขาแดงก่ำราวกับสีเลือด ร่างทั้งร่างเครียดตึงเขม็งมือกำกระบี่แน่นจนเนื้อขาว
“เจี่ยเอ๋อร์! สืออี!”
น้ำเสียงของเขาช่างเศร้าระทมทุกข์อย่างที่สุด ร้องเรียกคนจนร่างกายและหัวใจแหลกสลายแล้ว
เขาไม่อาจปกป้องลูกกับเมียเอาไว้ได้ เป็นเขาเองที่ไร้ความสามารถ
เขาหันมามองนักฆ่าที่กำลังต่อสู้กับคนของเขาอยู่เบื้องหลัง ความเสียใจนี้ไม่อาจมีสิ่งใดเทียบได้
หานชางเหยียนระเบิดโทสะดุจฟ้าผ่าร้อง “ฆ่า” ออกมาคำหนึ่งแล้วกระโจนเข้าไปจัดการสังหารนักฆ่าทั้งหมด
การต่อสู้ผ่านไปอย่างยาวนานสุดท้ายนักฆ่าก็เป็นฝ่ายล่าถอย หานชางเหยียนสังหารนักฆ่าไปไม่น้อย แม้จะมีหลายคนที่หลบหนีไปได้ แต่ยังจับคน
