เมื่อคิดถึงคนผู้นั้นเมิ่งสืออีก็พลันตกใจยิ่งนัก
‘ข้าไม่สมควรคิดถึงคนต่ำทรามผู้นั้น'
จากนั้นนางก็พลันรีบสลัดความคิดของตนเองให้หายไป
“ฮูหยินน้อย ท่านว่ามาเถิดอยากได้สิ่งใดตอบแทน”
เสียงแหบแห้งของขอทานผู้นั้นดึงนางออกจากภวังค์ความคิดของตนเอง นางเอียงคอเล็กน้อยครุ่นคิด
เขาถามอีก
“ว่าอย่างไร ว่ามาเลยข้าไม่รับเงินใครโดยไม่แทนคุณหรอกนะ ถึงสภาพข้าจะเป็นเช่นนี้ข้าก็ไม่นิยมเอาเปรียบผู้ใด”
เมิ่งสืออีรู้สึกว่า หากไม่บอกคนผู้นี้ก็คงจะตอแยถามไม่เลิก จากร่างกายนี้ดูจะขัดกับใบหน้าขาว ๆ เหลือง ๆ อยู่มาก หรือว่าเขาจะเป็นคนแข็งแรงผู้หนึ่งที่ขี้เกียจอาบน้ำกันนะจึงได้มีสภาพเช่นนี้
เมิ่งสืออีจึงเอ่ยว่า
“ท่านมาเป็นองครักษ์ให้ข้าช่วยคุ้มครองข้าและบุตรสาวของข้าได้หรือไม่เล่า”
นางได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของเขา คนผู้นั้นมิได้ตอบคำแต่กลับเก็บเงินในขันแล้วซุกเอาไว้ในอกเสื้อขาดหวิ่นของตนเอง
เมิ่งสืออีเหมือนจ
