จวนสกุลหาน
บ่าวรีบเข้ามารายงานวันนี้ส่งคนไปรับฮูหยินและคุณหนูใหญ่แต่ปรากฏว่าพวกเขาได้หายตัวไปพร้อมกับสาวใช้อย่างไร้ร่องรอย กระทั่งแม่นมที่มาคอยดูแลคุณหนูตามปกติก็ยังไม่ทราบเรื่อง
หานชางเหยียนเร่งรุดขึ้นม้าขี่ผ่านชุมชนอันแออัดโดยไม่สนใจว่าจะทำให้ผู้ใดได้รับบาดเจ็บหรือทำลายข้าวของใครเสียหายมุ่งหน้าไปหานางที่เรือนอย่างรีบร้อน
เขาพบเพียงความว่างเปล่า และสิ่งที่เหลือทิ้งไว้คือหนังสือหย่าที่นางลงลายมือเรียบร้อย เขาฉีกหนังสือหย่าทิ้งด้วยโทสะอันรุนแรง
“เจ้ากล้าดีอย่างไร เมิ่งสืออี เจ้ากล้าดีอย่างไร”
หานชางเหยียนอาละวาดจนบ้านแทบจะถล่มลงมา
“นางพาลูกข้าไปที่ใด นางหนีไปกับผู้ใดนางเป็นของข้าของของข้าแม้ข้าจะโยนทิ้งไปแล้วผู้ใดก็ไม่มีสิทธิ์เอาไปใช้”
หานชางเหยียนไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน วันนี้เขาได้เตรียมการต้อนรับบุตรสาวกลับจวนและยังเกลี้ยกล่อมท่านย่าให้เข้าร่วมพิธีโกนผมไฟของบุตรสาว แต่สตรีนางนั้นก
