บทที่ 22 ลาก่อน

1773 คำ

เมิ่งสืออีมอบสร้อยคอหยกแกะสลักให้ต้าเหริน ที่สร้อยคอสลักคำว่า เหรินให้เขาเป็นของขวัญพร้อมเอ่ยว่า "พี่ซานเหริน ท่านเคยบอกข้าว่านามของต้าเหริน อักษรเหรินนั้นท่านเป็นผู้มอบให้เขาซึ่งสอดคล้องกับชื่อของท่านซึ่งเหรินตัวนี้หมายถึงความเมตตากรุณาต่อเพื่อนมนุษย์ ข้าเองก็ชื่นชอบอักษรตัวนี้นัก ข้ามีหยกขาวเนื้อดีที่ติดกายมาจากบ้านเดิมจึงสั่งให้ช่างแกะสลักอักษรเหรินให้เขา จนกว่าเขาจะเติบใหญ่ท่านช่วยเขารักษาได้หรือไม่" ฮวาซานเหรินเอ่ยว่า "ไยเจ้าจึงเลือกให้เขาในยามนี้ เจ้าเก็บไว้ให้เขาแล้วมอบให้ในตอนเขาโตไม่ดีกว่าหรือ" เมิ่งสืออีส่ายหน้า ในใจเอ่ยว่า ข้าจะจากไปแล้วจึงไม่อาจอยู่ดูเขาเติบโตได้ แต่ไม่อาจบอกความจริงนางจึงได้แต่ขอร้องเขา "ขอร้องท่านแล้ว" ท่าทางของนางยิ่งทำให้เขาสงสัย ทว่าเขาก็รับปากโดยพลัน "ได้สิ มีสิ่งใดที่ข้าทำให้เจ้าไม่ได้กัน" เมิ่งสืออีสวมสร้อยให้ต้าเหริน คงเพราะเขายังเล็กไปสร้อยคอจ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม