ศกุนตลามองอย่างหนักใจ แต่อย่างน้อยเธอก็ช่วยแบ่งเบาความเหนื่อยของนางวรากุลได้บ้าง เพราะคิดว่าถ้าหากเธอปฏิเสธที่จะทำ เพียงแค่เขาเอ่ยปากบอกมารดา นางก็ยินดีที่จะทำให้ลูกชายรับประทานอยู่แล้ว
เมื่อไม่สามารถปฏิเสธได้หญิงสาวก็ยอมจำนน ยอมออกไปตลาดกับเขา
ป้องเขตแอบยิ้มอย่างพอใจเมื่อพาเธอขับรถออกมาจากบ้านได้ แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่เขาได้ทำกิจกรรมร่วมกับเธอ แต่เขาก็เชื่อว่า มันจะเป็นช่วงเวลาที่ทำให้หญิงสาวจดจำได้บ้าง ไม่ใช่ว่าทุกตารางของความทรงจำจะเป็นชื่อของนายแพทย์หนุ่มไปเสียหมด
ศกุนตลาแนะนำให้เขาพามาที่ตลาดใกล้บ้าน ใกล้กับร้านขนมไทยของเธอ และเป็นตลาดที่หญิงสาวใช้ชีวิตสัมผัสกับคนที่นี่มาตั้งแต่เกิดก็ว่าได้ บรรดาแม่ค้าที่นี่รู้จักเธอเกือบหมด เลยทักทายถามสารทุกข์สุกดิบตลอดระยะทาง และหัวข้อที่แม่ค้าและคนรู้จักเหล่านั้นถามถึงก็จะหนีไม่พ้นเรื่องลูกและสามี
“วันนี้คุณหมอไม่มาด้วยเหรอตลา” แม่ค้าในตล
