คุณแม่ฝากรัก

ลืมละสายตามอง

Chapter 5

หญิงสาวส่งยิ้มให้เขาอีกครั้ง หันหลังเดินออกไปหยิบกระเช้าช่อม่วงมายื่นส่งให้ชายหนุ่ม แม้ว่านางวรากุลจะเกริ่นถึงลูกชายของนางอยู่บ่อยครั้งว่าอยากให้ทำความรู้จักกับเธอ อยากได้เธอเป็นสะใภ้ แต่ศกุนตลาไม่นึกเอะใจถึงสถานภาพของเขา อาจจะเพราะสรรพนามที่ชายหนุ่มใช้เรียกขานคุณวรากุลด้วย

“นี่ค่ะ” หญิงสาวส่งกระเช้าให้ชายหนุ่ม เขารีบรับมาถือไว้ในมือพร้อมกับหยิบธนบัตรขึ้นเตรียมจะชำระเงิน

“เท่าไหร่ครับ”

“คุณวรากุลชำระเอาไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ” หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มน่ารักชวนฟัง ชายหนุ่มกวาดสายตามองรอบร้านอีกครั้งแก้เก้อ

“รับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ มีของว่างและของหวานหลายอย่าง ทางร้านทำสดใหม่มาเพิ่มตลอดเวลา เดินชมก่อนก็ได้นะคะ เหมือนคุณจะไม่เคยมาที่ร้าน” หญิงสาวรีบสวมวิญญาณแม่ค้าเชียร์ลูกค้าซื้อของ

ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ และเดินไปดูตู้โชว์ที่มีขนมหน้าตาน่ารักที่อยู่ในบรรจุภัณฑ์สวยงามน่ารับประทาน ศกุนตลาก้าวตามเขาไปทันที มองตามสายตาของชายหนุ่มและอธิบายถึงรายละเอียดของขนมที่ชายหนุ่มกำลังสนใจ

เขากำลังมองขนมจ่ามงกุฎอย่างชื่นชม แม้ว่างานของเขาจะเกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวรวมไปถึงอาหารและวัฒนธรรมของเมืองไทย แต่เมื่อเขาได้เห็นขนมชิ้นน่ารักที่อยู่ตรงหน้าเขาก็นึกชื่นชมในความประณีตไม่ได้

“ขนมชนิดนี้เรียกว่าจ่ามงกุฎค่ะ เป็นขนมไทยโบราณที่ขึ้นชื่อว่ามีความหมายที่ดี นิยมมอบให้เพื่อเป็นเกียรติเนื่องในวันเลื่อนยศเลื่อนตำแหน่งถือเป็นการแสดงความยินดีและอวยพรในความก้าวหน้าทางการงาน อีกทั้งยังมีความหอมหวานจากกลิ่นดอกไม้สดนานาชนิด และอาศัยความประณีตในการทำมากที่สุด” หญิงสาวอธิบายอย่างเป็นกันเอง การเชียร์แขกเพื่อที่จะได้ขายของเป็นหน้าที่หลักของแม่ค้าอย่างเธอ ยิ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับอาหาร หญิงสาวยิ่งสามารถพูดได้ตลอดทั้งวันหากมีคนฟัง เธอชอบที่จะบอกเล่าเรื่องราวและประวัติของขนมแต่ละชนิด

น้ำเสียงไพเราะของเธอชวนให้อีกคนอยากฟังต่อ ยิ่งรอยยิ้มและแววตาที่แฝงไปด้วยความภาคภูมิใจทำให้เขาไม่สามารถละสายตาได้

“รับด้วยครับ จัดใส่ตะกร้าให้อีกใบ” ชายหนุ่มบอกเสียงนุ่ม เขาวางกระเช้าที่อยู่ในมือลงก่อน หันไปมองที่ขนมชั้นพับเป็นดอกกุหลาบกลีบมันวาวที่เรียงตัวกันอยู่บนถาดเย็บใบตอง กลีบดอกบางใสบ่งบอกได้ถึงความประณีต หญิงสาวมองตาม เมื่อเห็นความสนใจของแขกเธอก็รีบขายของทันที

“รับขนมชั้นเพิ่มไหมคะ ขนาดกำลังพอดีคำ ไม่หวานมาก” ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับและส่งยิ้มให้เธอขำๆ เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้เธอ

หญิงสาวทำหน้างง ไม่เข้าใจความหมายของชายหนุ่มที่จู่ๆ เขาก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้เธอ

ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงและพยักหน้าเล็กน้อย “แก้มน้องเปื้อนนิดหน่อย”

หญิงสาวจะยกหลังมือขึ้นเช็ดตามความเคยชิน แต่ชายหนุ่มก็แตะข้อมือของเธอและดึงเอาไว้ก่อน “ใช้หลังมือเช็ดก็ยังสกปรกอยู่ดี เดี๋ยวผมเช็ดให้ ขอโทษนะ” จบประโยคของเขา ผ้าเช็ดหน้าผืนนุ่มกลิ่นหอมอ่อนๆ ก็ประทับลงบนพวงแก้มอมชมพูของเธออย่างเบามือ โดยที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวและคัดค้านได้ทัน

กลิ่นตัวหอมสะอาดเมื่อยามที่เขาขยับเข้าใกล้ตราตรึงจนหญิงสาวอยากสูดกลิ่นหอมนั้นอีกรอบ แต่สายตาคู่คมจับจ้องอยู่ทำให้หญิงสาวรู้สึกประหม่าจนต้องเอียงหน้าหลบสายตา ทั้งที่เขาอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ แต่เธอก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงรู้สึกว่าหัวใจสั่นหวิวไปกับสัมผัสแผ่วเบาของเขา

ความรู้สึกคุ้นเคยแว่บเข้ามาในหัวของหญิงสาว เธอหวนนึกไปถึงคำพูดของนางวรากุล เมื่อสังเกตเสี้ยวหน้าของเขาชัดๆ ก็ทำให้เธอยิ่งมั่นใจ ผู้ชายรูปร่างหน้าตาดี สูงโปร่ง ผิวละเอียดลออ กลิ่นกายหอมสะอาดยังเจือแผ่วเบารอบตัวเธอ หากเมื่อรู้อย่างนั้นความประหม่าในตัวของหญิงสาวก็ก่อตัวขึ้น

ศกุนตลารีบดึงผ้าเช็ดหน้าในมือของชายหนุ่ม “ฉันเช็ดเองดีกว่าค่ะ” เธอบอกและใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนนุ่มของเขาเช็ดใบหน้าตัวเองก่อนจะยื่นมันส่งคืนให้เขา

“ขอบคุณค่ะ” ศกุนตลาบอกขอบคุณเบาๆ แต่เมื่อนึกอะไรออกหญิงสาวก็ชักมือกลับ

“ผ้าเช็ดหน้าคุณเปื้อนแล้ว ส่งคืนคงเสียมารยาทมาก ขอซักแล้วส่งกลับไปให้ทีหลังนะคะ”

ชายหนุ่มอมยิ้ม ถ้าเขามองไม่ผิด พวงแก้มของหญิงสาวแดงระเรื่อขึ้นมากกว่าเมื่อครู่เหมือนกำลังประหม่า อาการของเธอเหมือนสาวแรกรุ่นเอียงอายที่เจอผู้ชายในฝัน

แต่อย่างไรก็ตาม ใบหน้าแดงระเรื่อที่ปราศจากคราบแป้งก็ดึงความสนใจของเขาไปหมดสิ้น เขาเองก็รู้สึกไม่แตกต่างจากเธอ อาการของเขาตอนนี้เหมือน โคแก่ที่เจอสวนหญ้าอ่อน กลิ่นของหญ้าอ่อนช่างหอมยั่วยวนจมูกเรียกร้องให้ โคแก่อย่างเขาเดินเข้าใกล้

“ไม่เป็นไรหรอก แค่ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวเอง แต่ถ้าจะพูดไปมันก็ไม่ได้เปื้อนอะไรมากมายหรอกนะ แค่เช็ดฝุ่นแป้งบนแก้มเอง ส่งคืนมาเถอะ” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับแบมือรับ หญิงสาวจำต้องส่งผ้าเช็ดหน้าคืนให้เขา

เมื่อเก็บผ้าเช็ดหน้าเข้าในกระเป๋ากางเกงของตัวเองเรียบร้อย เขาส่งสองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้วยท่วงท่าสบายๆ จากนั้นเขาก็ทำลายความเงียบอีกครั้ง

“มีขนมอะไรแนะนำอีกบ้าง”

“ซื้อรับประทานเองหรือเป็นของฝากคะ” หญิงสาวถามชายหนุ่มกลับ เธอพยายามข่มความสั่นประหม่าเอาไว้ข้างใน

ศกุนตลาพยายามไม่คิดถึงว่าเขาคือลูกชายที่นางวรากุลพูดถึง เป็นเรื่องน่าอายสิ้นดีถ้าหากเขาเป็นลูกชายของนางจริงๆ เพราะเธอดันตกหลุมรักผู้ชายตรงหน้าตั้งแต่แรกเจอ เป็นความรู้สึกแรกในชีวิตวัยสาวของเธอ

คราวนี้คนถูกถามย่นคิ้วมองอย่างแปลกใจ “มันแตกต่างกันตรงไหนระหว่างกินเองกับซื้อเป็นของฝาก ในเมื่อคนขายก็ควรจะแนะนำลูกค้าให้ซื้ออยู่แล้ว” ชายหนุ่มชวนคุยอย่างอารมณ์ดี

หญิงสาวส่ายหน้าไปมา ส่งยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวเรียงตัวสวยที่ถูกซ่อนอยู่ด้านในริมฝีปากบาง ทุกครั้งที่เธอยิ้มจะเห็นฟันแหลมเล็กๆ คล้ายเขี้ยวอยู่ด้านซ้ายของริมฝีปาก แม้จะไม่ชัดเจน แต่ก็ทำให้คนตัวเล็กมีเสน่ห์จนทำให้คนมองไม่อยากละสายตา

“ไม่เหมือนกันค่ะ”

“ยังไง” อีกคนชักอยากเริ่มชวนคุยต่อ เพราะเสียงเล็กๆ ของเธอพลอยทำให้เขาอยากได้ยินอยู่เรื่อยๆ

“ก็เพราะคุณเป็นผู้ชายวัยขนาดนี้” พอเธอเริ่มประโยคแรกชายหนุ่มก็ทำ สีหน้าไม่พอใจ คำว่าผู้ชายวัยขนาดนี้ตอกย้ำถึงอายุที่เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้รูปร่างและหน้าตาของเขาจะไม่เหมือนหนุ่มวัยใกล้สี่สิบก็ตาม

“วัยของผมเป็นยังไง” เขารีบถามทันที

คราวนี้หญิงสาวหัวเราะขำตาหยี

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้เจตนาอย่างนั้น หมายความว่า... ผู้ชายวัยขนาดคุณคงไม่ชอบรับประทานพวกขนมหวานอย่างจ่ามงกุฎ ทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง หรือขนมไทยโบราณ แต่ถ้าหากว่าซื้อฝากคุณแม่บ้าน พวกเธอคงจะรักษารูปร่างเช่นกัน เหมาะจะรับประทานเป็นพวกของว่างและขนมที่รสชาติไม่หวานมากอย่างเช่นขนมชั้น ขนมถั่วแปบ ลืมกลืน อะไรแบบนั้นค่ะ ส่วนขนมประเภทที่ฉันบอกคุณก่อนหน้า เหมาะสำหรับผู้หลักผู้ใหญ่มากกว่าค่ะ” เธอตั้งใจอธิบาย

ชายหนุ่มหัวเราะขำกับความตั้งใจในการอธิบาย แต่น้ำเสียงเจื้อยแจ้วของเธอก็ชวนฟังจนอีกคนหาเรื่องคุยต่อ

“ไม่คิดว่าผมจะชอบขนมหวานบ้างหรือไง”

“ฉันดูลักษณะของคุณออกค่ะ ถ้าปกติคุณชอบรับประทานขนมหวานชนิดใดจะสามารถเลือกซื้อได้ทันทีโดยไม่ขอคำแนะนำ แต่นี่คุณไม่”

“ช่างสังเกตขนาดนั้นเชียว”

“บางทีการได้ทำสิ่งที่ตัวเองชอบอย่างมีความสุขและได้แนะนำคนรับประทานให้มีความสุขไปด้วย เราก็จะยิ่งมีความสุขมากขึ้น ดีกว่าเราขายได้เยอะๆ แล้วไม่ถูกปากลูกค้า ซื้อกลับไปทิ้งให้เสียของเปล่าๆ ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นเอาเป็นว่าซื้อของฝากผู้ใหญ่วัยหกสิบสักห้าหกอย่าง และสำหรับสาวๆ ออฟฟิศอายุยี่สิบถึงสามสิบกลางสักสิบกล่อง สั่งออร์เดอร์แบบนี้ถูกต้องไหมครับ” ชายหนุ่มบอกอย่างล้อเลียนเธอ

หญิงสาวยิ้มอาย “ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ ฉันก็แค่แนะนำเท่านั้นเอง วัยไม่ได้บ่งบอกความชอบเสมอไป”

“แล้วก็เลือกให้ผมสักสองอย่างนะ ลักษณะอย่างนี้ควรกินขนมแบบไหนดี” ชายหนุ่มชี้มือเข้าหาใบหน้าของตัวเองและถามต่อ

ศกุนตลาเพียงส่งยิ้มและรีบหันหลังจัดของให้เขา ในขณะที่ชายหนุ่มได้แต่อมยิ้มขำกับอาการของเธอ เพียงแค่นี้เขาก็สัมผัสได้ว่าเพราะเหตุใดร้านนี้จึงเป็นที่ถูกอกถูกใจของมารดา และท่านมักพูดถึงร้านขนมไทยร้านนี้อย่างชื่นชมอยู่บ่อยครั้ง พอได้มาเห็นกับตา เขาก็ไม่สามารถค้านคำพูดของมารดาได้สักคำ แต่ถึงอย่างไรก็ต้องลองชิมฝีมือการเลือกขนมของหญิงสาวก่อน